Лариса Гениюш - Збор твораў у двух тамах. Том 2. Проза

Зэльва, 18 кастрычніка 1967 г.

Дарагі Юра!

Я на цябе не гневаюся, сэр, толькі вельмі мне залежыць на тваёй трэзвасці! Павер, шчыра павер, што я твой друг! Не буду цябе нудзіць маралямі, але веру ў твой цвярозы сялянскі розум і сілу волі, знамянуючую нашу будучыню! Пісаў мне Коля [Краўцоў] пра твой зборнік. Хораша, Юра, трымайся! Была ў нас пару дзён Оля Іпатава (харошая і мілая вельмі), прывозіла кантрольны зборнічак Данусі. О, якая харошая рэч! Мне падабаецца!

Ці сустракаешся з сябрам Міколам [Прашковічам]? Гэта вельмі харошы і шчыры сябра. Наведвай яго. Як поспехі ў школе? Ці ўжо развіталіся з Вамі польскія сябры? Што яны адвезлі з Менску апрача твайго сэрца? Ці добрыя ў іх засталіся ўражанні ад нашай сталіцы? Грышы я перадавала адносна берэту і рукавіцы. Спадзяюся, што ўсё патрэбнае ён ужо табе прыслаў.

Вельмі аслабеў Іван Пятровіч. Чакаем наступнага месяца, у якім ён возьме водпуск. У Зэльве восень. Фільмы на 50-годдзе, планы і іх выпаўненне і т.п. Моладзь заўсёды прывозіць з сабою ажыўленне і адвозіць яго, зразумела. Як чуешся? Ці яшчэ не трапіў у палон да мілай, таленавітай мінчанкі? Глядзі, гэта табе перашкодзіць расці да неба! Хоць гэта, можа, і лепш, чымсьці гарэлка… Не ведаю, што з Валодзем, ці вярнулі яму правы? Калі не, дык няхай тата Голуб пасадзіць яго шыць розныя порткі і т.п. – проста за кару! Ах-ах, такі харошы хлопец, а той баранкі ўсё ніяк не ўтрымае, усё яна яму выслізгваецца з рук… Убачыш Мікалая Іванавіча Краўцова – вітай яго ад нас з Іванам Пятровічам. Я вось хату бялю, падлогу крыху памалявала, цяпер у гародзе. Усе пра мяне забыліся…

Бывай, маленькі сябра! Пі малачко, кефір і ўсякую безалкагольнасць! Вітай ад мяне харошых сваіх сяброў (няп’ючых!). Не гневайся, не дуйся, а прыязджай!

Ларыса Геніюш.

P.S. Вельмі харошы зборнік прыслаў украінец Валодзя Лучук.

Зэльва, 18 кастрычніка 1967 г.

Максім Танк!

Даведалася, што Вы ўжо прыехалі. О, homo sapiens, чаму ж не ехалі на лячэнне? Я думала, што Вы недзе ўмацоўваеце свае сілы на айчынным курорце, а Вы шыбуеце цераз акіяны! Нічога сабе для хворага чалавека! Ці лекар Вам дазволіў на гэта? Каб хоць прывезлі кружэлак з беларускімі песнямі! Напэўна, забыліся... Як здароўе? Як адчуваеце сябе сяння? Што цікавага ў Вашым жыцці? Як расце ўнучка, а можа, іх прыбавілася? Вы цяпер недзе пад мілай апекай Любові Андрэеўны. Адпачыньце добра, не рвецеся зноў пад аблокі.

Наш малы дворык усланы лісцем, як год таму, калі Вы прыехалі. Толькі сёлета не было прымаразкаў, і цвітуць усе юргіні! Морква ўжо выдраная!.. Я сёння накапала хрэну. Аглядала слоікі з баравікамі, замнога воцату ў іх, яны чакаюць Вас. Мне так хочацца аб гэтым думаць. О, Вы, напэўна, зусім забыліся аб маім існаванні! Нічога, я вось Вам прыпомню аб сабе!

Як Ваш тата? Бярэце, можа, яго на зіму ў Мінск, а то клапатліва Вам будзе зімою. А Татур не меў пуцёўкі... Казаў Прашковічу, што трэба лекарскую посвядку, заяву і г.д., і то на наступны квартал – гэта на наступны год. Не, гэта не падходзіць, ды ўрэшце, я ж – не член Саюза... Муж едзе 10 лістапада недзе ў Лётцы каля Віцебска. Дастаў пуцёўку цераз больніцу. Вельмі, вельмі аслабеў і ледзь ужо ходзіць на работу. Цешуся, што падлечыцца і крыху адпачыне. Я чуюся даволі добра.

Пісаў Прашковіч, што хутка будзе мая карэктура... Нейк дзіўна мне. Была тут Оля Іпатава – мілая, разумная дзяўчына. Ужо – будучая мама (між намі!). Прывезла паказаць мне зборнік Дануты Б[ічэль] «Запалянкі». Харошая, вельмі харошая кніжачка, аж міла на сэрцы... Я чула, што сябрам Быкаву і Карпюку жывецца неспакойна, цяжка. Максім Танк, яны ж на сваёй зямлі, чаму так, чаму, чаму? Ах, гэта ізноў ранка на Ваша сэрца, але што рабіць? Буду вельмі чакаць ліста! Сябра Бажко быў вельмі добры адносна мяне. Пісаў мне сябра Мікола, што нават на 1969 г. уключыў мой зборнік. А ці я так доўга пражыву? Нягледзячы на ўсё, шчыра яму дзякую. Ён мне абяцаў яшчэ «Humoresku» Дворжака, і гэта важна!

Будзьце здаровыя, Максім Танк! З пашанай і шчырым сяброўствам да Вас – Ларыса Геніюш.

Зэльва, 20 лістапада 1967 г.

Даражэнькія!

Ліст Ваш прыйшоў у суботу, але толькі сяння адпісваю. Была ў мяне пару дзён пляменніца мужа, вось і трэба было яе “забаўляць”. Ёй 19 г., але нават талерак не выцерла… І так я набегалася. На шчасце, прыйшоў Вовка (і яму 19 г.), ды мы гралі ў дурня. А цэлы дзень і вечар ліў дождж.

Учора мяне наведалі мае знаёмыя. Зрабілі неспадзеўку, знача – прывезлі печанага пеўніка, хатнюю булку, зялёнак ды “цыстэрну” каньяку… Ніяк не могуць зразумець, што я не п’ю! Прыйшлося крыху выпіць, а так, як і яны пілі мала, дык рэшта стаіць на торты. Лічу гэты час змарнаваным…