Эрих Ремарк - Тры таварышы (на белорусском языке)

На iмгненне я сцiснуў зубы. Чуць гэта менавiта ад яе!

- Правiльна, - сказаў я, - правiльна, Пат.

Нiчога не было правiльна.

Мы яшчэ хвiлiнку пастаялi каля акна.

- Твае рэчы мы забяром, - сказаў я. - Каб у цябе тут усё было. Мы нават набудзем чайны столiк. Фрыда навучыцца абыходзiцца з iм.

- У нас жа ёсць такi столiк, любы. Ён мой.

- Тым лепш. Тады я заўтра займуся Фрыдай.

Яна прыхiлiлася галавой да майго пляча. Я адчуў, што яна абяссiлела.

- Праводзiць цябе цяпер дадому? - спытаў я.

- Зараз. Я толькi на хвiлiнку прылягу.

Яна цiха ляжала, не размаўляючы, быццам спала. Але вочы ў яе былi расплюшчаныя, i час ад часу ў iх трапляў водсвет рэкламаў, якiя, быццам паўночнае ззянне, бясшумна бегалi па сценах i столi. На дварэ ўсталявалася цiшыня. З суседняга пакоя час ад часу далятаў шоргат - гэта Хасэ гнуўся пад цяжарам рэшты сваiх надзей, свайго шлюбу, а магчыма, i ўсяго жыцця.

- Застанься ўжо тут, - сказаў я.

Яна выпрасталася.

- Сёння - не, любы...

- Мне вельмi хочацца, каб ты засталася...

- Заўтра...

Яна ўстала i цiха пайшла праз цёмны пакой. Я прыпомнiў той дзень, калi яна ўпершыню засталася ў мяне i гэтаксама цiха пайшла праз пакой у шэрым паўзмроку свiтання, каб апрануцца. Я не ведаў, што гэта, але ва ўсiм гэтым было штосьцi хвалююча натуральнае, што пераварочвае душу, нейкi знак з далёкiх мiнулых часоў, маўклiвае выкананне запавету, нiкому не вядомага.

Яна вярнулася да мяне са змроку i далонямi дакранулася да майго твару.

- У цябе было цудоўна, каханы. Вельмi. Добра, што ты ёсць.

Я нiчога не адказаў. Я не мог нiчога адказаць.

Я праводзiў яе дадому i пайшоў зноў у бар. Там быў Кёстэр.

- Сядай, - сказаў ён. - Як справы?

- Не вельмi, Ота.

- Ты хочаш выпiць?

- Калi я пачну, то буду пiць шмат. Не хачу. Няхай будзе так. Але я мог бы зрабiць нешта iншае. Готфрыд працуе на таксi?

- Не.

- Добра. Тады я паезджу некалькi гадзiн.

- Я пайду з табой.

Я вывеў машыну i развiтаўся з Ота. Потым я пад'ехаў да стаянкi. Перада мной стаялi дзве машыны. Потым пад'ехалi яшчэ Густаў i Томi, акцёр. Потым першыя машыны паехалi, а неўзабаве i да мяне падышоў пасажыр. Гэта была маладая дзяўчына, якой трэба было ў "Вiнету", папулярны рэстаран з танцамi, тэлефонамi, пнеўматычнай почтай i iншымi падобнымi рэчамi, разлiчанымi на правiнцыялаў. Рэстаран размяшчаўся крыху наводшыбе ад iншых, на цёмнай вулiцы.

Мы спынiлiся. Дзяўчына пакорпалася ў сумачцы i падала мне пяцьдзесят марак. Я пацiснуў плячыма.

- На жаль, не магу размяняць.

Падышоў швейцар.

- Колькi з мяне? - спытала дзяўчына.

- Марка семдзесят.

Яна звярнулася да швейцара:

- Можа, заплацiце за мяне. Я разлiчуся з вамi каля касы.

Швейцар адчынiў дзверы, i яны пайшлi да касы. Потым ён вярнуўся.

- Вось...

Я пералiчыў.

- Тут марка пяцьдзесят.

- Не нясi лухты... цi ты яшчэ зялёны? Дваццаць пфенiгаў швейцару за тое, што вярнуўся. Валi адсюль!

Былi рэстараны, дзе таксiсты давалi швейцару "гасцiнца". Але яму давалi тады, калi ён прыводзiў пасажыра, а не за прывезенага наведнiка.

- Не такi я зялёны ў гэтых справах, - сказаў я. - Я атрымаю свае марку семдзесят.

- Ты можаш атрымаць у нюхаўку, - прабурчаў ён. - Давай, хлопец, зматвайся адсюль... Я тут больш ведаю, чым ты...

Справа была не ў дваццацi пфенiгах. У мяне не было жадання заставацца дурнем.

- Не залiвай мне, а аддавай рэшту, - сказаў я.

Швейцар ударыў так хутка, што я не паспеў засланiцца. За рулём i ўхiлiцца не было куды. Я ўдарыўся галавой аб руль. Разгублены, я выпрастаўся. Галава гудзела, як барабан, з носа пайшла кроў. Швейцар стаяў нада мной.

- Хочаш яшчэ раз, тапелец?

Iмгненна я ацанiў свае магчымасцi. Нiчога не зробiш. Хлопец дужэйшы за мяне. Яго палажыць можна было б толькi знянацку. Седзячы, я не мог ударыць, не было развароту. А перш чым я вылезу з машыны, ён мяне ўложыць тройчы. Я зiрнуў на яго. Ён дыхаў мне ў твар пiвам.

- Яшчэ адзiн раз, i твая жонка - удава.

Я глядзеў на яго. Я не варушыўся. Я ўтаропiўся ў гэты шырокi, здаровы твар. Я паядаў яго вачыма. Я бачыў, куды трэба ўдарыць, я ад злосцi ўвесь сцяўся ў халодны камяк. Але я не варушыўся. Я бачыў звышблiзка, звышвыразна, як праз павелiчальнае шкло - кожны валасок на барадзе, чырвоную, тоўстую, порыстую скуру...

Блiснула каска палiцэйскага.

- Што тут здарылася?

Швейцар паслужлiва выскалiўся.

- Нiчога, пан палiцэйскi.

Той глянуў на мяне.

- Нiчога, - адказаў я.

Ён паглядзеў на швейцара, потым на мяне.

- У вас жа кроў.

- Стукнуўся.

Швейцар на крок адступiў. У яго вачах свяцiлася ўхмылка. Ён думаў, што я баюся скардзiцца на яго.