Joost Vondel - De complete werken van Joost van Vondel. Het Pascha

Of 70 70 Zoo, indien. Farao blijft versteend, en drijft met ons den spot?

Leeft met hem zoo gij wilt, tot eenen aardschen God
Zijt gij van mij gezalfd.

En blijft hij onbewogen?

Zoo dreigt hem mijnen toorn, met mijn gespannen bogen;
Mijn pijlen hangen reê gescherpt in mijnen tros 71 71 bundel, koker. ,
En naar mijn dreigement, zoo gaan mijn pezen los.

En of mijn haters mij nog in Egypte vonden?

De dood heeft lang vernield die naar uw leven stonden:
Dus spoedt u.

Op uw woord zal ik mij henenspoên,
Mijn vliezen zijn hier vast verstrooid, verspreid in 't groen,
Wel op, mijn geilig vee! loopt huiswaarts voor mij henen,
Dit 's voor de laatste maal; den tijd die is verschenen,
Dat ik een herder ben van Jakobs huis bescheerd 72 72 Thans beschoren. :
Wat schaadt het, dat ik 't aan dees schaapkens heb geleerd?

Hoe lang zal Jakob nog betreden deze pleinen?
Daar hij zijn oogen maakt tot schreyende fonteinen?
Hoe lange zullen nog, in zijne dagen oud,
Dees groene velden met zijn tranen zijn bedauwd?
Hoe lange zullen nog zijn klagelijke lippen
Bewegen berg en dal, de rotsen en de klippen?
Hoe lange zal hij hier gelijken ongestild
Een sneeuwen beeld, dat in de zonneschijn versmilt 73 73 voor versmelt. ?
Hoe blijft hij dus van God verworpen, droef en smartig?
Wien heeft de Hemel ooit geweest zoo onbarmhartig?
O, Heere! niet om ons, maar om uw vast verbond
En driemaal heil'gen naam, verstopt den lastermond
Der Heidenen, die stout en schimpig durven spreken:
Is dit 't verkoren volk, 't welk voert het Godd'lijk teeken?
Gij zijt toch onze God, wij kennen anders geen,
Wij hebben toch nooit beeld van koper noch van steen,
Gesternte, zon noch maan, noch schepsels creatuurlijk,
Nog nooit gouden kolos noch zilverbeeld figuurlijk,
Afgodisch aangebeèn, noch zichtbaar beeldtenis;
In vuur noch in geboomt' wij nooit geheimenis
Verblind hebben gezocht, noch uw onsterflijk wezen.
Den glans benomen van uw heerlijkheid geprezen;
Wij hebben 74 74 erkennen. nimmermeer voor Isis onbezield,
De Egypter afgodin, devotelijk geknield;
Wij kennen Osiris niet met een blinde zotheid
Voor iets byzonders, of een drievuldige Godheid.
Met uw straffende hand en drukt ons niet altoos,
Gij kent onz' zwakheid teêr, en onz' nature broos,
Wij zijn toch aarde en stof, wij hebben niet te roemen,
Wij zijn niet anders dan vergankelijke bloemen;
Als gij het stralig licht uws aanschijns van ons wendt,
Zoo zijn wij arm en zwak, vol kommer en ellend'.
Ziet, hoe ons Gozen, laas! van droefheid overvloeit 75 75 vloeit en geboeid, als vloei-et en geboei-ed te lezen; verg. beneden scheidet. ,
Hoe ons Farao heeft geketent en geboeid 76 76 vloeit en geboeid, als vloei-et en geboei-ed te lezen; verg. beneden scheidet. ,
Wij zijn 't rookende vlas, wij zijn 't gekrookte riet,
Een ander eenen vloek, ons zelven een verdriet!
Met dat de ronde zon de hemelsche gordijnen
Van zijne koetse schuift, en doet den nacht verdwijnen,
Met dat de dageraad treedt haar slaapkamer uit,
Die van den witten 77 77 helderen. dag den draaiboom open sluit,
Met dat zij hare vlucht 78 78 voor vliegend span. gaat in den wagen spannen,
Zoo spant terstond in 't juk de Israëlietsche mannen
De slaafsche arrebeid, met een gezichtel eep 79 79 sluw. ,
Die steeds ons onvernoegd voortklatert met zijn zweep,
Dat elke druppel haars schijnt eenen stroom te zweeten,
Wanneer het zoncompas den dag heeft overmeten.
Scheldwoorden is het loon van al onz' dienstbaarheid,
Ons wordt naauw spijze en drank om 80 80 Thans om te. leven bij geleid.
Och! of de bleeke dood onz' slavernije susten,
Wij hebben hier toch niet daar wij op mogen rusten:
Kom, aangename dood! en help ons uit dit krijt 81 81 Eig. 't Hoogd. kreitz, d. i. kring, perk; van daar (gelijk ook hier) strijdperk. ,
En overschrijdt het perk, het perk van onzen tijd:
Want onze slavernij schijnt eeuwig en gedurig,
Gelijk de zee de een' baar op de ander golft azurig,
Een ander roept: o dood! keert elders uwen boog,
Maar wij: o zoete dood! kom, dwaat 82 82 veegt (van 't oude dwa-en, waarvan nog dweil). ons tranig 83 83 schreyend. oog!
't Is onbestendig al: het planten en het zaayen
Men weder keeren ziet in plukken en afmaayen,
Nu ploegt men de aarde zwart met 't kouter om en om,
Nu scheert men weêr de vrucht met eene zeisen krom,
Nu bloeit de lieve Lent' met al haar bloempjens verwig,
Nu is de Herfst bekroond met gulden aren terwig 84 84 Voor tarwen-aren. ,
Nu lacht de Zomer schoon, nu knort de Winter grijs,
De een spiegelt zich in 't groen, en de ander in het ijs;
Nu rijst de zon in 't Oost', nu daalt zij neêr in 't Westen,
Wanneer de bleeke maan klimt uit de watervesten,
De mane die heur 85 85 Thans zich. nu in volle rondte stelt,
En weder heuren glans en zilverschijn versmelt;
Ja, zelf der sterren loop, de hemel met zijn sferen,
Met de elementen steeds veranderen en keeren:
Maar onze droeve staat gelijkt een vaste Pool,
Die staâg uit een klimaat blijft pinken 86 86 flikkeren, vonkelen. als een kool.
Hetgeen God eens belooft, breekt God dat wederomme
Door wispelturigheid?

Neen, God, als een kolomme
En pyramide sterk, blijft altijd vast gegrond.

Is hij 't niet die hem 87 87 Thans zich. aan onz' vaderen verbond?

Door onz' misdaden is dit zegel weêr gebroken.

Hij heeft het toch beloofd, hij heeft het zelf gesproken,
Ook heeft hij wel voorzien onz' wankelmoedigheid,
Een kroon (geen lastig juk) heeft hij ons toegezeîd,
Noch geen Egypteland, maar Kanaän vruchtbarig,
Noch geen gehoornden 88 88 hoekigen, kronkelenden. Nijl, maar een Jordane barig 89 89 golvenden. .

Hij heeft ons deez' beloft' in geenen tijd gesteld.

En heeft zijns waarheids mond niet Abrams zaad gemeld?

Dat strekt zich eindeloos op onz' nakomelingen.

Wat heugenis 90 90 voor verheuging. is 't ons, als onze tijd gaat springen 91 91 afloopt. ?

Hij is in zachte rust, die ondertusschen sterft.

Waartoe is 't dan beloofd, als men de vruchten derft?

God heeft het niet beloofd die zijn gebod versmaden.

Waaruit bewijst gij dat?

God bindt hem 92 92 Thans zich.