Lies van Dalen - Het glazen penthouse

INHOUD

Colofon

INLEIDING

Dit was een van de mooiste dagen/nachten uit Caroline’ s leven. Ze dacht eindelijk in haar virtuele sprookjeswereld beland te zijn. Het liep anders…

In het glazen penthouse dat uitkijkt op de Kuip in Rotterdam is het leven altijd spannend. Caroline heeft hier een van haar praktijken relatie- en psychotherapie en seksuologie. Ze verblijft hier regelmatig. Het leven van Caroline is net een soap, en soms een thriller. Het is in ieder geval nooit saai. Een leven zonder spannende gebeurtenissen is aan haar niet besteed. Soms geven die gebeurtenissen haar inspiratie en inzicht, maar regelmatig drijven zij haar ook tot wanhoop. De wanhoop is een duister gevoel, dat moeilijk verklaard kan worden.

Caroline kan niet zonder spanning; als het er niet is, creëert zij het zelf.

Thor, haar goede vriend en collega (psychotherapeut), vertelt haar: als je geen spanning ervaart, creëer je het zelf wel, omdat je blijkbaar er niet meer zonder kunt en het je iets positiefs oplevert. Zo wen je eraan en op den duur gaat het automatisch. Het levert je iets positiefs op wat je wilt behouden. Ja, zo werkt het in het brein. Je hoeft er niet eens veel voor te doen.

Ze herkent dit patroon ook bij haar cliënten en vertelt hen dat, met het gelijktijdige besef hoe moeilijk het is een patroon te doorbreken dat door de jaren heen is aangeleerd. Nieuw gedrag aanleren vergt inzicht, vastberadenheid en veel oefening. Voor menigeen is het moeilijk die inspanning te leveren.

Een mens wordt gevormd door wat men heeft meegemaakt en hoe men daarmee is omgegaan. Het lijkt of bepaalde gebeurtenissen steeds weer terugkeren in haar leven. Caroline trekt het blijkbaar zelf aan, vormt haar eigen levenservaringen. Innerlijke strijd is vergelijkbaar met sumoworstelen. Je dreigt buiten de ring geduwd te worden en je duwt terug om weer in de ring te komen. Gevolg is dat je wéér in dezelfde situatie belandt, die je al eerder hebt meegemaakt. Het patroon begin je te herkennen keer op keer. Het is de reden waarom zo veel mensen uiteindelijk bij Caroline op de (sofa) belanden. Hoe kan men dit gevecht winnen? Hoe kan het patroon in relatie tot de partner doorbroken worden zodat ‘wij’ verder kunnen met elkaar. En zij daardoor verder met zichzelf? Dat is een van de cruciale vragen.

Caroline voelt zich thuis in haar penthouse én heeft geleerd zich ook in haar lichaam thuis te voelen. Ze heeft veel meegemaakt en dit heeft haar gelukkig minder onzeker gemaakt.

In de avond, als de schemering valt, gaat Caroline regelmatig voor de open haard zitten. Ze zet dan wat operamuziek op – ze houdt van drama – en schenkt een blond biertje in, droomt dan met een boek in haar hand even weg van de dagelijkse sleur. Af en toe gooit ze een nieuw blok hout op het vuur en staart ze een tijd in het vuur terwijl ze met de pook het vuur beheert. Ze komt dan tot rust; even geen spanning. Dat kan ook weleens fijn zijn. Ze heeft in de loop der jaren geleerd op gezette momenten te ontspannen en te genieten. Anders houdt ze dit leven niet vol. Ze geniet van goede gesprekken met vrienden, maar kan ook goed alleen zijn zonder daarbij het gevoel te hebben dat ze iets moet doen. Ze houdt van bier en champagne. Als het maar bubbels heeft. Dat laatste heeft ze het liefst ook in haar eigen leven. Ze leeft graag een sprankelend, inspirerend en warm leven. Het bier moet bubbelen, de verhalen moeten van de tong rollen en de open haard op gezette tijden aan. In die wereld is alles mogelijk. Echt alles, en ze schuwt weinig. Grenzen kan ze makkelijk verleggen. En er zelfs af en toe overheen gaan. Tot bepaalde hoogte, want ze kan niemand schaden, soms alleen zichzelf.

Toch is het leven van Caroline niet gelopen zoals zij graag had gezien. Als jonge meid had ze dromen. In die dromen speelden haar man, kind, haar ouders, haar vrienden, acteren en een eigen praktijk voor relatietherapie een belangrijke rol. Waar ze toen geen rekening mee had gehouden, zijn de tegenslagen die ertoe dwingen die dromen opzij te zetten en de harde realiteit te accepteren. Als je jong bent, houd je er geen rekening mee dat het gezinsleven niet over rozen gaat, dat je enige kind voor een leven in het buitenland kiest met haar liefde. En dat je ineens in je kern van je zijn geraakt kunt worden door een ziekte.

Caroline heeft een aantal bittere pillen moeten slikken. Alice in Wonderland verwerd tot Caroline in verwonderingsland. De roze droom was geen roze droom meer maar een tijdlang een angstige nachtmerrie waarin je maar één ding denkt: Raak ik nu alles kwijt? Ontglipt de droom mijn vingers?

Haar droomwereld is nog steeds een wonderland, maar het is een wonderland waarin een donkere mist is verschenen met af en toe dreigende donderwolken. Ze ziet toe dat een heldere horizon aan het verdwijnen is en dat de wolken die de zon en de sterren aan haar sprankelende ogen openbaren soms in een mist veranderen. Maar dan ineens is er die donkere mist. Is dit haar lot? Heeft ze dit verdiend? Heeft ze dit over zichzelf afgeroepen of is het haar overkomen?