Lies van Dalen - Het glazen penthouse

Zo leerde ze zichzelf ook van een andere kant kennen in positieve zin. Ze wist niet dat ze dit nog in zich had en vond dit enorm positief van zichzelf. Met Thomas was dat wat kunstzinniger en wat minder sjiek, ook heel leuk maar op een totaal andere manier. Dat was ze gewend met architecten onder elkaar. Hoewel dat ook arrogante kwasten konden zijn. Bij haar en Thomas kwamen er voornamelijk architecten over de vloer, ook bekende mensen en daar genoot ze ook van. Voetbal met bitterballen of mosselen, zo ging dat.

Het punt in haar leven waar ze nog vreselijk mee zat – hoewel dat niets met Evert te maken had – was haar dochter.

HILLEGERSBERG

Een huis in en aan het water op palen, sprookjesachtig, het leek op een houten vakantiewoning, waar ze elke dag de eenden eten gaf. Met haar voeten in het water zat ze vaak op het terras. Dieren zijn erg belangrijk voor haar. Zowel binnen als buiten had ze een halve dierentuin waar ze enorm genoot van tortelduifjes, konijnen, ratjes, poezen en schildpadden. Nu ze in het penthouse woont, mist ze de eenden en het terras aan het water.

Ze had er een dagtaak aan naast haar werk. Het huis was ook veel werk.

Het werd haar wat te veel. Er waren ook dieren binnen, zoals de ratjes, die nog van haar dochter waren toen ze weer naar Australië vertrok.

Op een gegeven moment gingen de kinderen de deur uit. Ze voelde zich wat alleen en kwam nog boven in het huis om de was op te hangen. Verder vermijdde zij het omdat het boven zo leeg voelde. Ze moest om het jaar het huis laten verven en de bomen kappen.

Ze had het gevoel dat het een blok aan haar been werd.

Dus heeft ze de knoop doorgehakt en is iets anders gaan zoeken. Dat had veel voeten in aarde. Ze wilde alleen op een bovenste verdieping, zodat ze niemand boven haar had waar ze zich aan kon storen, omdat zij allergisch is voor herrie. Dus dat maakte het zoeken niet makkelijker. De enige optie was een penthouse. Wat een wensenlijst… maar dat mag toch op deze leeftijd.

Toen ze met Thomas in een oud herenhuis aan de singel in Rotterdam woonde, was ze het vele werk aan het huis na haast twintig jaar behoorlijk zat; er was altijd wat.

Op een gegeven moment wilde ze het verkopen omdat ze uit elkaar gingen.

Dat was een van de moeilijkste tijden in haar leven, want ze hield veel van hem. Heel veel, maar er waren steeds meer nare dingen die er gebeurden en zijn moeder had ook een slechte invloed op hun relatie. Ze kon het allemaal niet meer aan. Dus koos ze voor zichzelf na lang getwijfeld te hebben. Slapelozen nachten, drank en slaaptabletten hebben haar er een beetje doorheen gesleept.

Ze herkent het nu van therapie: zoveel mensen die geen keuze kunnen maken, dit is vaak nog moeilijker dan beslissen. Twijfels zijn slopend, vaak slopender dan een beslissing nemen.

De disbalans en twijfel breken je. In therapie komt dit vaak voor: mensen die haar om raad vragen, maar voor haar is het lastig, ze voelt vaak wat zij voelen, en kan alleen advies geven. Ze probeert goed te voelen wat de cliënten voelen en luistert intens naar wat ze te vertellen hebben. Meestal lukt het haar.

Dit doet ze vaak, vandaar dat ze het ook zo druk heeft.

Vorige week had ze een man van 55 jaar, 25 jaar getrouwd, hij had een dame van 15 jaar jonger leren kennen, zijn echtgenote was ook bij haar in therapie. Ze vertelden vaak dezelfde gebeurtenissen en zij hoopte dat hij alsnog voor haar zou kiezen.

Dat heeft hij uiteindelijk na een paar sessies toch gedaan. Caroline was blij, ook voor zijn vrouw die haar carrière had opgegeven voor hem. Hij had een enorm goede baan in het buitenland. Nu waren net de kinderen de deur uit en werd hij verliefd op een ander.

Z’n vrouw was ontzettend boos. Tegelijkertijd ook heel verdrietig. Ze vroeg: Kun jij erachter komen of hij terug wil en anders zeggen dat ik niet meer op hem wacht?

Caroline begreep dat best. Ze heeft het niet gedaan, maar hij kwam zelf al snel tot de conclusie verkeerd bezig te zijn, gelukkig.

Na een paar sessies heeft ze nog een app gekregen hoe dankbaar ze voor de hulp waren.

Dat doet een mens goed en daar doet zij het voor.

Zo was er altijd wat. En er kwam steeds meer bij. In de winter durfde ze haast niet meer naar binnen omdat ze bang was er een laag water aan te treffen in de gang en kelder. En de hele dag weer in de weer was met emmers en slangen. Het deed haar op een gegeven moment denken aan oude pand van haar oma: als het regende moest je met de paraplu op naar de wc. Dat vond ze toch wat ver gaan. Het ontneemt het woonplezier.

Ze moest de stukken ornament in het plafond lijmen als er weer een zware vrachtwagen voorbijreed. Het lukte haar keer op keer, maar het vrat energie.En ze werd er angstig van.