Joost Vondel - De complete werken van Joost van Vondel. 3

's Taals onkund' hield tot nog veel Nederlanders buiten,
Die in het Heiligdom 7 7 Dat der Poëzy. der Franken 8 8 Franschen. wilden gaan,
Alwaar Salustius stak lieflijk reukwerk aan,
En volgde 't heerschaar Gods met duizend orgelfluiten;
Maar Zacharias, als Hoogpriester, kwam ontsluiten
Dees kerk, beschilderd met der ouder Vadren daân,
Waarvan de geest getuigt in zijn geschreven blaân,
En huwde aan Bartas' stem den weerklank zijner luiten 9 9 Thans luit. .
Nu geven wij niet toe de geesten van Brittanjen,
Den smekenden 10 10 vleyende, naar de oorspronkelijke beteekenis van 't woord (verg. 't Hoogd. schmeicheln). Tuskaan, noch ook 't hoogmoedig Spanjen,
Noch wijken voor de praal van het Latijnsche volk:
Wie lust heeft den Gascon in Nederduitsch te hooren,
Die leez' dit Godlijk boek, en leen zijn heilige ooren
Aan Heins, die ons verstrekt eens grooten dichters tolk.

Aldus aanschouwt hij 't licht, en gaat onze eeuw vercieren
En bergt zijn godlijk brein in heilige laurieren,
Die in zijn rijmen vloeit gelijk een gulde 11 11 Naar de Gewestelijk-Hollandsche wanspraak voor gulden, even als goude voor gouden. beek,
En volgt Salustius in de een en de ander week.

D' oud-vader zijnen zoon brengt, met bedroefder zielen 12 12 Thans bedroefde zich. ,
Op 't rijzende gebergte, op dat hij 't altaar sprengkt 13 13 Voor besprengt.
Met 't bloed zijns lieven kinds, en 't vuur 't koud lichaam schenkt;
Hij bindt hem de armen vast, en doet hem nederknielen.

De liefde 't vuur ontvonkt, om 't slacht-schaap te vernielen,
't Geloof, dat houdet 14 14 houdt het. touw, daar 't lam mede is gestrengd 15 15 Voor gestrengeld, gebonden. ,
D' hoop 't staal den Vader langt 16 16 geeft. , die fluks den slag aanbrengt.
De dood is al gereed om Izaks ziel te grielen 17 17 Rijmshalve, maar anders min gelukkig voor kapen (verg. grabbelen). .

Maar 's Heeren engel (die om 's vromen leger waakt)
Abrahams arm verlet, en 't droevig treur-spel staakt
Van Vader en van Zoon, van twee bestorven 18 18 Dit bijv. n.w. is, uit een menschkundig en natuurlijk oogpunt, inderdaad wel zoo gelukkig gekozen, als dat, 'twelk Vondel er in een latere uitgave, met het oog op Abrahams geloofskracht en Izaäks onderwerping, voor in de plaats stelde: "twee onbestorven harten". herten.

Nature bij geval van veers 19 19 Voor ver. zag 't schouw-spel aan,
En riep: o, sterk geloof! wat durfdy niet bestaan:
Een Vader slacht zijn kind, en derf de dood uit-terten!

O, Bartas! Frankrijks roem, onsterflijken Gascon 27 27 Bartas' heerlijkheid lag in Gasconje. !
Duld dat ik, bleeke sterr' mijn licht scheppe uit uw Zon!
De bleekste sterre, hoe doof 28 28 Anders dof, maar geheel 't zelfde woord. en droef dat ze is van luister,
Hoe zeer zij 's daags haar 29 29 zich. schaamt, zoo straalt ze nog in 't duister:
Zoo kan ook ergens ik (daar 's werelds aangezicht
Uw goude toortse ontbeert) nog lichten met mijn licht,
Ter tijd gij weer vergult met uwen glans de daken,
Wanneer mijn lampe uitgaat, en ophoudt van te blaken.
Ei, goddelijk poëet! mocht ik mijn dagen lang,
Onaangenaamste kraal 30 30 Voor koraal-zanger, medezinger in 't koor. , navolgen uw gezang,
Daar, in 't gewijde koor, gij priesterlijk den Heere
't Zoet reukwerk zijt gewoon t' ontsteken van zijne eere,
En daar met Jesses Zoon, zoo vuriglijk en kuisch,
U de ijver schier verslindt van 's Heeren heilig huis,
Hoe zou, gelijk een hert, mijn hart van vreugde springen!
Maar, arme dichter! zwijgt, en hoort zijn Musa zingen: