William Szekspir - Romeo i Julia

Dwa rody, jasne jednako i sławne,
Tam, gdzie się rzecz ta rozgrywa, w Weronie,
Do nowej zbrodni pchają złości dawne,
Pamiąc szlachetną krwią szlachetne dłonie.

Z łez tych dwu wrogów wzięło bowiem życie,
Pod najstrazliwszą z gwiazd, kochanków dwoje;
Po pełnym przygód nieszczęśliwych bycie,
Śmierć ich stłumiła rodzicielskie boje.

Tej ich miłości przebieg zbyt bolesny,
I jak się ojców nienawiść nie zmienia,
Aż jązakończy dzieci zgon przedwczesny,

Dwugodzinnego treścią przedstawienia,
Które otoczcie cierpliwymi względy,
Jest w nim co złego, my usuniem błędy…

Samson.Dalipan, Grzegorzu, nie będziem darli pierza.

Grzegorz.Ma się rozumieć, bobyśmy byli zdziercami.

Samson.Ale będziemy darli koty, jak z nami zadrą.

Grzegorz.Kto zechce zadrzeć z nami, będzie musiał zadrżeć.

Samson.Mam zwyczaj drapać zaraz, jak mię kto rozrucha.

Grzegorz.Tak, ale nie zaraz zwykłeś się dać rozruchać.

Samson.Te psy z domu Montekich rozruchać mię mogą
bardzo łatwo.

Grzegorz.Rozruchać się tyle znaczy, co ruszyć się z miejsca;
być walecznym, jest to stać nieporuszenie: pojmuję
więc, że skutkiem rozruchania się twego będzie -
drapnięcie.

Samson.Te psy z domu Montekich rozruchać mię mogą
tylko do stania na miejscu. Będę jak mur dla każdego
mężczyzny i dla każdej kobiety z tego domu.

Grzegorz.To właśnie pokazuje twoją słabą stronę: mur
dla nikogo niestraszny i tylko słabi go się trzymają.

Samson.Prawda, dlatego to kobiety, jako najsłabsze, tulą
się zawsze do muru. Ja też odtrącę od muru ludzi
Montekich, a kobiety Montekich przyprę do muru.

Grzegorz.Spór jest tylko między naszymi panami i między
nami, ich ludźmi.

Samson.Mniejsza mi o to: będę nieubłagany. Pobiwszy
ludzi, wywrę wściekłość na kobiety: rzeź między nimi
sprawię.

Grzegorz.Rzeź kobiet chcesz przedsiębrać?

Samson.Nieinaczej: wtłoczę miecz w każdą po kolei.
Wiadomo, że się do lwów liczę.

Grzegorz.Tem lepiej, że się liczysz do zwierząt; bo gdybyś
się liczył do ryb, to byłbyś pewnie sztokfiszem.
Weźno się za instrument, bo oto nadchodzi dwóch
domowników Montekiego.

Samson.Mój giwer już dobyty: zaczep ich, ja stanę z tyłu.

Grzegorz.Gwoli drapania?

Samson.Nie bój się.

Grzegorz.Jabym się miał bać z twojej przyczyny?

Samson.Miejmy prawo za sobą, niech oni zaczną.

Grzegorz.Marsa im nastawię, przechodząc; niech go sobie,
jak chcą, tłómaczą.

Samson.Nie jak chcą, ale jak śmią. Ja im gębę wykrzywię;
hańba im, jeśli to ścierpią.

Abraham.Skrzywiłeś się na nas, mości panie?

Samson.Nieinaczej, skrzywiłem się.

Abraham.Czy na nas się skrzywiłeś, mości panie?

Samson (do Grzegorza). Będziemyż mieli prawo za sobą,
jak powiem: tak jest?

Grzegorz.Nie.

Samson (do Abrahama). Nie, mości panie; nie skrzywiłem
się na was, tyłko skrzywiłem się tak sobie.

Grzegorz (do Abrahama). Zaczepki waść szukasz?

Abraham.Zaczepki? nie.

Samson.Jeżeli jej szukasz, to jestem na waścine usługi.
Mój pan tak dobry, jak i wasz.

Abraham.Nie lepszy.

Samson.Niech i tak będzie.

Grzegorz (na stronie do Samsona). Powiedz: lepszy. Oto
nadchodzi jeden z krewnych mego pana.

Samson.Nieinaczej; powiedz: lepszy.

Abraham.Kłamiesz.

Samson.Dobądźcie mieczów, jeśli macie serca. Grzegorzu,
pamiętaj o swoim pchnięciu. (Biją się).

Benwolio.Odstąpcie, głupcy; schowajcie miecze do pochew!
Sami nie wiecie, co robicie.

Tybalt.Cóż to? krzyżujesz oręż z parobkami?
Do mnie, Benwolio! pilnuj swego życia.

Benwolio.Przywracam tylko pokój. Włóż miecz nazad
Albo wraz ze mną rozdziel nim tych ludzi.

Tybalt.Z gołym orężem pokój? Nienawidzę
Tego wyrazu, tak jak nienawidzę
Szatana, wszystkich Montekich i ciebie.
Broń się, nikczemny tchórzu.

Pierwszy obywatel.Hola! berdyszów! pałek! Dalej po nich!
Precz z Montekimi, precz z Kapuletami!

Kapulet.Co to za hałas? Podajcie mi długi
Mój miecz! hej!

Pani Kapulet.Raczej kulę: co ci z miecza?

Kapulet.Miecz, mówię! Stary Monteki nadchodzi
I szydnie swoją klingą mi urąga.

Monteki.Ha! nędzny Kapulecie! (Do żony). Puść mię, pani.

Pani Monteki.Nie puszczę cię na krok, gdy wróg przed tobą.