T. M. Bilderback - Jackie Blue

Nicky is dertien en Tommy is twaalf.

Die jong meisie met die stutte en kieries is Cynthia Rudisill. Cynthia het serebrale gestremdheid. Dit was ‘n ligte geval, maar nog steeds verlammend. Cynthia se ma het besluit dat SG meer is as wat sy kon hanteer in vandag se lewe, so sy het eenvoudig die kind na Kinderdienste geneem en haar daar gelos, net soos wat sy ‘n rondloper hond by die DBV sou gaan aflaai. Die vrou se gewete het haar net mooi niks gepla oor wat sy gedoen het nie ... so ver as wat sy omgee, het sy eenvoudig net van ‘n probleem ontslae geraak.

Cynthia is nou al ses jaar by Jackie. Cynthia se ma het twee jaar in die staatstronk spandeer vir kinder wegsmyting en het haar ouerlike regte laat termineer. Sy het nie veel omgegee nie en het na die anderkant van die land verhuis nadat sy vrygelaat is uit die tronk. Cynthia se pa is nie gelys op haar geboorte sertifikaat nie, en geen van haar ma se familie wou sorg vir ‘n kind met brein gestremdheid nie. Cynthia is twaalf jaar oud.

Hierdie spesiale behoeftes kinders is almal in Jacqueline se sorg geplaas in haar groep huis. Jackie se huis reëls was eenvoudig: Wees lief vir mekaar. Kyk uit vir mekaar. Aanvaar mekaar soos broers en susters en weet dat Jackie hulle almal onverbiddelik en onvoorwaardelik lief het. In alle opsigte, behalwe biologies, is Jacqueline die ma van hierdie kinders ... en sal enigiets vir hulle doen.

Haar bynaam, Jackie Blue, het by Philip ontstaan. Hy kon nie so mooi praat toe hy net by haar aangekom het nie. Na herhalende herhaling van haar naam, het Jackie hom gevra om dit te herhaal.

“Jackie Blue!” het hy geskreeu. Die naam het gebly en elke kind het dit ook aangeneem. Jackie was geamuseer en het dit met genade aanvaar. Dit was nogal soort van aantreklik vir haar.

“Kinders!” het Jackie geroep. “Haai, kinders!” Hulle het omgedraai om na haar te kyk, behalwe Phillip. Hy het aanhou staar na niks, maar sy het geweet hy het haar gehoor.

“Moet ons iets aan Mnr. Mike bied?” het sy gevra en die plastiek koekieblik geskud.

Herkenning het op elkeen van die kindergesigte verskyn. Gille van “Koekies!” en “Mnr. Mike ons het koekies gebak!” en “Probeer een asseblief, Mnr. Mike!” het mekaar geëggo. Al die kinders het geglimlag, selfs Phillip, en hulle het almal om die bus drywer gebondel.

Laggend het Mike gesê, “Oukei, julle groot klomp rotjies! Gee ‘n man ‘n paar, asb?” Kinders het gelag en geglimlag terwyl die groot man ‘n koekie uit die blik haal wat Jacqueline na hom uitgehou het. Hy het ‘n happie gevat en met ‘n uitdrukking van plesier op sy gesig. “Grondboontjiebotter! My gunsteling soort!”

Die kinders het almal beurte gemaak om te sê, “Ek’s bly!” of “Grondboontjiebotter was my idee!” Phillip het so ewe lank genoeg op hou wieg om te sê, “Mike hou van Grondboontjiebotter!”

Jacqueline het na die bus drywer gedraai. “Mnr. Mike, dankie dat jy my kinders nog ‘n keer veilig huis toe gebring het,” en hom op sy wang gesoen.

Mike Woods het diep gebloos en na die grond gekyk. “Net my werk gedoen, Juffrou Jackie,” het hy skaapagtig gesê.

Skielik het al die kinders Mike ‘n groot druk gegee. Selfs Phillip het ‘n arm om die bus drywer gesit en sy rug geklop.

Jacqueline het glimlaggend gesê, “Oukei, kinders, daar is limonade in die huis om saam met die koekies en huiswerk te gaan. Weg is julle!” Sy het haar hande geklap. Die kinders het almal na die huis gedraai, en Phillip het Jennie Lou se rolstoel gestoot. Hulle het almal gewaai vir Mike en dinge soos “Baai!” en “Sien meneer more oggend!” geroep. Die drywer het terug in die bus geklim terwyl die saamgeflanste gesin die huis in loop.

“Nader aan mekaar as meeste verwante gesinne,” het Mike vir homself gesê, terwyl hy in sy bus klim en kyk hoe die gesin in die huis in gaan.

***

VINCENT HET SY KOMPLIMENTÊRE verkyker laat sak. ‘n Huis vol kreupeles en vertraagdes, het hy gedink.

Dit gaan makliker wees as wat hy gedink het.

***

DAARDIE AAND HET JACKIE al die kinders in die bed gesit. Phillip, as die oudste, het sy eie kamer gehad. Jackie het Jennie Lou in die bed gesit en haar gesoen, so ook vir Cynthia en genoem dat sy lief is vir hulle. Daarna het sy dieselfde vir Nicky en Tommy gedoen.

Jackie het na Phillip se kamer gegaan. Phillip het op sy bed gesit in sy pajamas en na sy venster gekyk. Sy het vorentoe en agtertoe gewieg. Jackie was bekommerd omdat Phillip net gewieg het wanneer hy bekommerd is.

“Phillip, wat ’s fout? het sy gevra. Sy het nie ‘n antwoord verwag nie omdat hy dit moeilik vind om te vokaliseer wanneer hy ontsteld is. Hy het net vinniger gewieg.

Jackie het haar hand op sy skouer gesit en na sy gesig gekyk. Sy oë was gefokus op die venster. Sy het gedraai en by die venster uitgekyk.

Daar was polisie karre en ‘n ambulans by Mev. Morgan se huis oorkant die straat. Bure het saamgedrom op die sypaadjie agter “misdaad toneel moenie verbysteek nie” geel band. Iets vreeslik moes gebeur het.

“Phillip,” het Jackie gesê, “jy moenie bekommerd wees oor Mev. Morgan nie. Ek is jammer dat dit lyk of iets by haar huis gebeur het, maar dis niks waaroor jy jou hoef te bekommer nie. Jy is veilig hier by ons huis.”

Sy het liefdevol die seun onder die komberse ingeskuif en hom toegemaak. Sy het hom gesoen op die voorkop. Phillip het gelyk of hy ontspan en sy oë toegemaak.

“Goeie nag, blink ridder,” het Jackie gefluister. Die seun het geglimlag en aan die slaap geraak.

***

DIE VOLGENDE OGGEND nadat die kinders weg is skool toe, het Jackie twee blokke gestap na die bushalte. Sy het die bus geneem in dorp toe en afgeklim by Kwikstuff, die Pakistani se gerief winkel.

Vincent het haar gevolg.

Toe Jackie in die geriefswinkel instap, het sy heel eerste opgelet dat die eienaar sleg gekneus was. Sy linkeroog was toegeswel, en sy regteroog was gekleur. Daar was snye op sy wange, wat ook geswel was. Hy het ‘n wit pleister oor sy neus gehad omdat dit heel duidelik gebreek was. Sy lippe was twee maal so groot geswel.

“Malik!” het Jackie gesê. “Wat het met jou gebeur?”

“O, Jackie,” het hy geantwoord. “Daar was ‘n man, hy het gevra oor j...” Malik het sy sin laat hang toe hy die man deur die ingang sien kom. Dit was Vincent. “Wat kan ek vandag vir jou kry, Jackie?”

Jackie was effens verward deur die Pakistani se skielike verandering in geselstrant. “Um ... gee my ‘n minuut, sal jy, Malik?”