T. M. Bilderback - Jackie Blue

Vandag se wen by die baan was ‘n geweldige meervaller. Een keer ‘n maand, sal Jacqueline haar krap kaart wengeld neem na die resies baan om haar wengeld te vermenigvuldig, maar onbekende perde soos Joe’s Folly het nie altyd met haar gebeur nie. Wanneer dit gebeur het, was dit gewoonlik net betyds om ‘n ongewone item te koop wat die kinders nodig het. Soos vandag – dit kan nou die koste dek vir die herstel van Jennie Lou se rolstoel en ook nuwe klere koop vir die seuns – hulle groei so vinnig! – en ‘n paar kruideniersware ook, en miskien is daar nog oor om die kinders uit te neem vir McDonalds’ ... of miskien pizza.

Jacqueline Belew is ‘n pleegma vir vyf spesiale behoeftes kinders. Die staat betaal ‘n fooi om hulle te ondersteun, en haar groep huis, maar dit was nie genoeg om hulle gesond, gevoed, geklee en veilig te hou nie. As dit nie was vir haar gawe nie, sou sy nie geweet het wat om te doen nie.

***

VINCENT HET DIE TAXI gevolg. Sy gedagtes het gewerk terwyl hy ry, soos hy probeer om die besonderhede uit te werk ... en, soos altyd, het sy observasie vaardighede gewerk op ‘n onbewustelike vlak. Hy het verskeie straat name gesien en elkeen onthou. Toe hy sien die taxi stop voor ‘n groot dubbel-verdieping huis wat gerieflik gelyk het, in Peach Straat, het hy na die huis nommer gekyk, sonder om eers daaraan te dink terwyl hy verby ry en regs draai by die volgende straat.

Hy het besluit hy het nodig om Jacqueline Belew ‘n bietjie langer dop te hou. Hy het ‘n skerp kant nodig.

***

VINCENT HET SY SKERP kant gesien vyf-en-veertig minute later.

Vroeër, toe hy regs gedraai het by die volgende straat, het hy weer regs gedraai. Hy het toe in hierdie straat – Cherry Straat – geparkeer – en uit sy kar geklim. Hy het die agterplaas van ‘n huis in Cherry Straat deur geloop en oor die muur gespring na die agterplaas van ‘n huis in Peach Straat. Hy het geklop aan die agterdeur van die huis.

‘n Paar sekondes later het ‘n vrou die deur oopgemaak. Vincent het haar oortuig om hom in haar huis te laat ingaan deur vir haar sy vyf-en-veertig semi-outomatiese vlekvrye staal geweer in die son te laat glinster. Toe hy eers binne was, het hy die vrou gewys hoe vinnig hy kan werk deur een van die semi-outomatiese metaal stukkies in haar kop te plant. Toe het hy die vrou net eenmaal gewys hoe om ‘n gevriesde pak groente na te maak deur dit dop te hou binne in die vrieskas.

Met geen uitnodiging om homself tuis te maak nie, het Vincent die huis deur geloop. In die hoofslaapkamer, het hy ‘n verkyker ontdek. Geen probleem om dit te gebruik het uit die vrieskas gekom nie, so Vincent het die lekker visuele hulp geneem en sitkamer toe gegaan en gefokus op die huis wat behoort aan Jacqueline Belew.

Jacqueline het tyd gehad om ‘n beker limonade te maak voordat die spesiale skool bus gearriveer het. Dit het reg voor die huis gestop, met die deure perfek in lyn met die sypaadjie. Die drywer, Mike Woods, het vrolik die bus se toeter geblaas dat dit klink soos ‘n “skeer en ‘n haarsny” liedjie, wat altyd vir Jacqueline laat glimlag het.

Terwyl sy uitloop buitentoe, het sy ‘n bak met koekies wat sy die vorige aand gebak het, opgetel. Toe sy buite by die randsteen aankom, het Mike die drywer alreeds die deure oopgemaak en twee van die kinders uitgehelp. Beide kinders was seuns, en beide het been stutte gedra. Hulle het na die bus gedraai en elkeen ‘n hand uitgehou. ‘n Meisie, wat ook been stutte gedra het, het in die bus se deur gestaan. Sy het afgekyk na die seuns, geglimlag, en een van haar hande aan elkeen van hulle gegee. Hulle het styf vasgehou terwyl sy haarself by die trappe afgehelp het.

“Dankie, menere,” het die meisie gesê, met ‘n gemaakte Engelse aksent. Sy het haarself weg van die deur van die bus af gewerk en toe terug gedraai.

Jacqueline, het intussen langs Mike gaan staan en het hierdie gebeurtenis aanskou. Jacqueline het geglimlag.

“Ek reken ons het hulle mooi geleer, Mike. Hulle is nou ‘n regte gesin,” het sy stil aan die groot bus drywer gesê.

“Hulle kyk beslis uit vir mekaar, Juffrou Jackie,” het Mike gesê. Toe, baie saggies, het hy bygevoeg, “Phillip is regtig beskermend teenoor haar vandag. Hy het nogal kriewelrig geraak terwyl ek haar in die bus in gehelp het by die skool.”

Jacqueline het bekommerd gelyk en ook saggies gepraat: “Het hy jou moeilikheid gegee?”

Mike het sy kop geskud. “Nee, maar hy het regtig begin ruk – vorentoe en agtertoe. Jennie Lou het hom bietjie kalmeer, maar hy was nog kriewelrig.”

Die jongman onder bespreking, Phillip Wheeler, het volgende uit die bus geklim, met ‘n gevoude rolstoel in die arms. Hy het dit vinnig oopgevou, en toe teruggeklim op die bus. ‘n Paar minute later, het hy met ‘n meisie in sy arms by die trappe afgeklim. Hy het haar saggies op haar rolstoel neergesit, die armleunings platgeslaan en die meisie se hand om die beheer stok geplaas. Toe hy klaar is, het hy regop gestaan ... maar het vorentoe en agtertoe geruk op die plek, terwyl hy na niks kyk nie.

Outisme suig, het Jackie gedink.

Phillip het nou al sewe jaar by Jackie gebly. Sy het geen idee gehad wat sy agtergrond is nie – ‘n kinderhof regter het sy lêers permanent verseël.

Terwyl sy kyk hoe Jennie Lou Gwin sukkel met die beheerstok, het Jackie die motor ongeluk vervloek wat Jennie Lou in die rolstoel gesit het vyf jaar terug. Jennie Lou was amper ‘n kwadrupleeg, maar sy het nog sommige gebruik in haar regterhand gehad, en sy kon haar kop lig. Die ongeluk het haar ouers en broer weggeneem. Sy is nou al drie jaar by Jackie.

Phillip het homself aan Jennie Lou vasgemaak van die begin af. Jennie het Phillip se sorg vir vir haar aanvaar, en het hom gereeld in haar vertroue geneem. Miskien op ‘n onbewustelike manier, het Jennie herken dat Phillip haar soveel nodig het soos sy vir hom, en Jackie het gevrees hoe ver Phillip in homself sou gekeer het as dit nie vir Jennie Lou was nie.

Jennie Lou is sestien. Phillip is sewentien. Phillip is twee duim oor twee voet en was baie gespierd. Hy kon iemand seer maak sonder om dit te bedoel, maar Jennie Lou het hom kalm gehou.

Meeste van die tyd.

Die twee seuns met die beenstutte is Nicky Watson en Tommy Larkin. Nicky het erg polio gehad wat sy linker been omtrent nutteloos gelaat het. Hy het nooit die polio teen-inspuiting gehad nie ... sy ma was ‘n dwelm verslaafde prostituut en het nie die moeite gedoen met dinge wat sy as onnodig beskou het nie, soos kos, klere of mediese sorg vir haar seun. Sy het ‘n oordosis geneem en gesterf terwyl sy ‘n kliënt in haar vuil slaapkamer vermaak het. Haar kliënt het opgelet dat sy ophou asemhaal het maar het nog steeds sy besigheid klaar gemaak. Toe hy klaar is het hy aangetrek en gewaai. Nicky was alleen vir twee dae voor hy ontdek was en na Kinder Dienste geneem is. Hy was Jackie se eerste Pleegkind en het nou al agt jaar by haar gebly. Hy het beweer dat hy nie sy regte ma onthou nie.

Tommy is gebore in ‘n gegoede middel-hoër klas gesin. Sy pa was ‘n suksesvolle bank baas ... totdat die eiendoms mark plat geval het. Die suksesvolle bank baas was skielik ‘n werklose individu wat ‘n moontlike aanklagte vir lening bedrog in die gesig gestaar het. Die man het huis toe gekom met ‘n glimlag op sy gesig, sy lieflike vrou twaalf keer gesteek met die slagtersmes uit die kombuis en sy seun vir dood gelos met verskeie steek wonde ... een wat laag in sy rugstring was en amper sy rugsenuwee afgesny het. Tommy se pa het toe na die stoor langs die swembad gegaan, die grassnyer geneem, die enjin aangesluit, die onderstebo gedraai en beide sy arms tot by sy elmboë tussen die draaiende lemme ingedruk. Hy het doodgebloei in sy eie agterplaas terwyl hy vir die hemel gelag het. Dokters kon die meeste van Tommy se senuwees herbou maar hy het nog steeds nie die volle gebruik van sy bene nie ... daarom die beenstutte. Tommy was die nuutste byvoeging tot die groep huis – hy was nou ‘n jaar daar. Hy het nog steeds nagmerries oor sy pa se malse glimlag terwyl hy sy enigste kind herhaaldelik met ‘n mes steek.