Anna van der Veen - Hackers

Dante schudde de zenuwen uit zijn lijf terwijl hij Tjerk door het riool volgde. Tjerk was zijn teamleider. Tot verdriet van zijn moeder had Dante zich op zijn vijftiende ingeschreven voor de soldaten-trainingen van de Ondergrondse. Op hun vijftiende kregen ze de kans om een keuze te maken. Of veilig werk in de haven te doen, of getraind worden door de beste mensen die er waren en met kleine teams optrekken naar het aardoppervlak waar ze eten stalen van de Geregistreerden, mensen met een chip in hun arm die hen het recht gaf op eten, drinken, eerlijk werk en onderdak.

Dante stond in de schaduw met Tommie op wacht. Tjerk stond niet veel verderop, maar wel op een plek waar hij zicht had op een hoek waar Dante geen zicht op had.

‘Prutsers’, mompelde Milo tegen niemand in het bijzonder. Niemand van de Ondergrondse werd opgepakt terwijl Milo ze nog wel zo overduidelijk had afgeleverd. Zelfs zo´n simpele vooropgezette taak konden de simpele zielen niet uitvoeren. Ze verdienden zijn hulp niet. Milo kreeg een mep tegen zijn achterhoofd.

Milo werd deze keer door Wachter achter de telecomp geplaatst. Ze zeiden geen woord tegen elkaar. Wachter was niet blij met Milo en Milo was niet blij met Wachter. Wachter zette de telecomp aan. Milo´s handen bewogen als vanzelf. Hij stelde de satellieten in op Antarctica. Hij ging zijn blokkade niet verwijderen, als ze dat zelf niet op konden lossen, verdienden ze het antwoord op dat probleem niet. Hij ging Wachter alleen laten zien waar Cassé zich verborgen hield en in welk deel van Antarctica gezocht moest worden. Antarctica zag er voor Milo uit als een wilde en onherbergzame plek om te wonen. Het enige continent waar de natuur de overhand had. De laatste plek waar beesten nog in het wild leefden. Het was niet moeilijk om door het bladerdak een infrarood beeld te krijgen van alle levende wezens op Antarctica. Hij zag een groepje van ongeveer twintig man. Na een snelle scan was het snel duidelijk dat het niet om apen ging. Dit was niet de juiste groep. Sinds de laatste keer dat Milo dit gedaan had, waren er veel meer groepen mensen op Antarctica ontstaan. Hij werkte snel en stuurde de satellieten de gegevens naar welke mensen ze moesten scannen. In vijf minuten tijd had Milo ongeveer net zo´n grote groep gevonden als de eerste groep. Deze bevond zich duidelijk niet op de bosgrond, zoals een aantal van de andere groepen wel deden.

Dante incasseerde tijdens de training een zachte tik van Roger tegen zijn kaak. De tik was niet hard genoeg om Dante knock-out te slaan, maar wel hard genoeg om pijn te doen. Dante wist dat hij er na de training weer een blauwe plek aan over ging houden. Hij deed geschrokken een paar stappen weg van Roger.

Milo zat in het penthouse van de Vega’s in Noorwegen. Hij was meer dan drie kilometer van de bunker af, maar Wachter zocht hem inmiddels al aan de andere kant van Europa. Zoals Milo verwacht had, had Wachter er niet op gerekend dat Milo de afgelopen weken in de buurt bleef. Naast Milo stond een doos vol met energierepen die hij hier had gevonden. Het andere eten had hij niet aangeraakt. Lichten en andere apparaten zette hij niet aan. Zelf het toilet spoelde hij niet door. Niemand zou weten dat er iemand in het penthouse, waar niemand meer kwam omdat de zogenaamd laatste Vega stervende was, was ingebroken. Milo wist allang dat Fernando Vega niet de laatste Vega was.

Terwijl Dante de wagen snel startte, trokken zijn teamleden aan beide kanten de deuren open. Nu Dante de wagen van zijn slot had gehaald konden ze erin. Dante drukte op de knop voor achteruit. Uit zichzelf stuurde de wagen zich achteruit, de opslag in. Zijn teamleden werden gedwongen los te laten. Dante keek door de voorruit en zag zijn team naar hem toe rennen. Het was een wonder dat hij hen nog voor had kunnen blijven. In de wagen waren grijpers die Dante activeerde, terwijl hij zijn team probeerde bij hem te komen. De grijpers haalden uit zichzelf kisten tussen de stapels uit en laadden de achterbak vol. Elke kist stond op een eigen hooverboard waardoor de stapel bleef zweven als er een kist tussen uit ging en zakte wanneer deze plek vrij was. Alles was automatisch. Dante hoefde daar niets voor te doen. Hij trommelde gespannen met zijn vingers op het stuur. Drie kisten had hij nu. De grijpers grepen een vierde kist toen Tjerk zijn wapen op de motor richtte.

Milo had met plezier gekeken hoe Dante aan de Ordehandhaving was ontkomen en hoe de Ordehandhaving de vrachtwagen had teruggevonden. Nu keek hij naar de kleinzoon van Wachter die zich focuste op zijn toets. Milo keek naar hem door de telecomp waarop het kind de test moest maken. De docent kreeg alle goede en foute antwoorden die de leerlingen maakten meteen door naar zijn scherm. Elke keer als de jonge Wachter een antwoord invulde, keek de man afkeurend naar de jongen. Als een derde zoon werd het de jonge Wachter niet makkelijk gemaakt, deze docent was daarin geen uitzondering. Tot nu toe had hij de jongen nog niets kunnen maken omdat zijn cijfers tot de beste cijfers van de klas hoorden.

‘Ik ken geen Dante Cassé’, blufte Tristan.

Tristan meende het serieus dat hij Milo persoonlijk wilde opsporen. Milo was over zijn eerste paniek heen. Hij had zijn spullen gepakt en had een plek gevonden waar gebouwd werd, maar niet in het weekend. Het was nu vrijdag avond. Dus tot zondagavond had hij hier een goede schuilplek om Wachter, die nog steeds een dwaalspoor van Milo volgde, voor te blijven en ook Tristan. Dit was niet het plan.

Milo was in een kooi gestopt in een kille kelder die stonk naar schimmel. Aan beide kanten van de kelder stonden soortgelijke kooien aaneengesloten. Milo deed zijn capuchon weer op en ging in de donkerste hoek zitten. De andere kooien waren leeg. Er kwam alleen licht in de ruimte door de vuile raampjes. De deur ging open. Geel licht van de kamer ernaast viel over het gangpad. Geschrokken keek Milo op. Een grote gespierde man werd over de grond gesleept en in de kooi tegenover Milo gestopt. Het was een wonder dat ze de grote man van zijn plek kregen. De spieren van deze man waren kolossaal. Hij had een aantal blauwe plekken op zijn bovenarm waar duidelijk naalden het lichaam waren binnengedrongen. Blijkbaar was Roy weer terug bij zijn oude gewoontes. Milo zag alle details, de locaties waar stickers op het ontblote bovenlichaam van de man hadden gezeten.

Milo werd met zijn armen aan de leuningen van een stoel in een hub geboeid. De enige in de hub was Roy. Hij zette Milo’s laptop voor zijn neus. Milo rukte kwaad aan de boeien toen hij zag dat Roy de laptop had gehackt. De afgelopen vier dagen was Milo in zijn cel meerdere keren met stroomstokken ondervraagd naar het wachtwoord. Milo had geweigerd het wachtwoord te geven en nu had Roy deze zelf gehackt.

Конец ознакомительного фрагмента.