Jenő Rejtő - La antaŭenŝovita garnizono

Ĝi estos certe dek jara kaptiteco en la fortikaĵo, pli klara ol la suno — pensi Kolombo, indiferente rigardante la grandegajn, nigrajn marmorkolonojn.

La kolonelo rapidis malsupren sur la altenkrutanta marmor-ŝtuparo, memoriganta al la

eskalo de Jakobo. La maleoloj de Kolombo ektremetis. Nun sekundo mankis, ke li kunbatu tiujn kaj rektiĝu en atentopozo.

— Bonvenon, kara amiko mia… — salutis lin la kolonelo.

Kolombo prenis lian manon kun rapide batanta koro, kaj li ridetis tiel, kvazaŭ li devus mimi gajan mienon, sed dume iu pikpuŝadus lin per longa pinglo el dorsdirekto.

Sed la kolonelo tuj akompanis lin supren sur la eskalo de Jakobo, kovrita per ruĝa tapiŝo.

Ĝi estos tutcerta dumviva enkarcerigo, pli klara ol la suno… En katenoj.

Orden-dekorita, juft-vizaĝa sinjoro venis renkonte lin, en blanka frako, sur la kapo kun ruĝa fezo. Eble li estis ia paŝao.

La kolonelo prezentis Kolombon al li preterkure: — markizo Francois Verbier.

Kio okazas ĉi tie! Ĝi estas frenezaĵo!

Ili alvenis al grandega ĉambro, kie nur kelkaj maljunaj sinjorinoj kaj unu-du altrangaj oficiroj svarmis sur la brilanta pargeto. Blankhara giganto proksimiĝis, en pompa, prada uniformo, kovrita per ordenoj.

Generalfeldmarŝalo!

— Ekscelenco — diris la kolonelo — mi prezentas al vi mian malnovan amikon, markizon Francois Verbier.

— Mi ĝojas, ke mi povas konatiĝi kun vi… Mi estas Cochran. La milita komandanto de tiu bela urbo.

Aŭrore oni mortpafos min — diris Kolombo en si mem.

La kolonelo nun trenis lin al malata, dika, silur-liphara generalo, kaj dume li flustris al Kolombo:

— Nu, ĉi tie alnemaŭ vi ne devas prezenti vin…

Kio okazis? Kial li ne devas prezentiĝi? Nun jam estas egale. Se ne, do ne. Li ne insistaĉos. La kolonelo kapbalancis signifoplene kaj lasis ilin en duopo. Kio ĝi estas? Kien li iras?… La generalo frapetas lian ŝultron kaj diras duon-laŭte:

— Vi aspektas bone, amiko mia. — Poste li brakoprenis lin tenere kaj plu-promenis kun li. Aŭrore li estos starigita al la ekzekut-muro. Tio nun jam certas.

Ili alvenis al grandega balkono, de kie marmora ŝtuparo kundukas al la parko, troviĝanta malantaŭ la palaco. Ĝi estas dekorita per la plej belaj flor-maloftaĵoj de la kontinento, per palmoj, per multaj, koloraj lampetoj. Kaj po unu soldato staras, kiel honorgardistoj sur ĉiu ŝtupo de la neĝe blanka marmorŝtuparo, kondukanta malsupren.

— Rigardu la fontanon — flustris la generalo rapide. — Eblas, ke Macquart ne venis, sed tio ne gravas. Nun zorgu nur pri tio, ke poste vi invitu danci sinjorinon Colette, kaj vi povos klarigi la ceterajn ĉe la fontano. Vicgrafo Lambertier alparolis vin. Iru do. Sed mi rimarkas, ke eblas, ke Macquart ne venis.

— Faras nenion. Mi jam scias tion…

Ek al la fontano! La generalo certe atentas lin, li do devas iri tien.

Mil-vattaj lampoj lumegis super la humide brilantaj marmorstatuoj de la grandega baseno. Dancantaj akvostrioj scintilis, kaj delikata muziko sonis en la sufoke varma ĝardeno, plena de peza flor-odoro. Iu metis sian manon sur lian ŝultron:

— Mi tre ĝojas, ke mi vidas vin!

Kolombo respondis kun bone aplikita indiferenteco:

— Mi estas feliĉa, vicgrafo Lambertier…

La alia homo fariĝis morte pala kaj ektremis liaj genuoj.

— Pro Dio! Ĉu vi freneziĝis?… Ĉu vi eldiras mian nomon?!

Nu bone. Nun jam ni lasu tion. Ĉi tie povas temi nur pri interkonsentita, terura ŝerco. Oni volas frenezigi lin. Nur ne estus tiu homo tiel blanka, kaj ne interfrapiĝus liaj denton pro timiĝo. Sed li jam ridetas kaj diras gaje, montrante al iu nimfo de la fontano:

– Ĉu vi kunportis la skizon? Ĉu ĝi estas ĉe vi?

Kolombo montris al alia nimfo de la fontano:

— Ne.

— Vi faris bone, ke vi ne kunportis ĝin. Tutcerte oni atentas nin. Ĝis revido morgaŭ. Macquart ne venis.

Kolombo mansvingis superema_

— Faras nenion…

La vicgrafo malaperis. Nu, ek. Jam urĝegas. Li promenis plu indiferente. Lakeo haltis antaŭ li kaj proponis sandviĉojn. Hoho, li ja estas malsata! Sed kiom malsata!

Li manĝis du sandviĉojn. De alia lakeo kelkajn torto-tranĉaĵojn. Nun jam li serĉis la lakeojn. Li satmanĝis, irante sur du-tri promenejo, poste li sentis teruran soifon. Oni proponis ankaŭ refreŝigilojn. Kolombo kuraĝis halti nenie, ĉar li forgesis sian nomon, kaj tiel li devis eviti la prezentiĝon. Tial li trinkis glason da trinkaĵo ĉe ĉiu lakeo, kun kiuj li renkontiĝis kaj iris plu. Li kolektis specialan koktelon en sian stomakonЮ Ĉampano, frambo-refreŝigilo, vermuto, mikdal-lakto, ruĝa vino kaj glaseto da tre diluita amoniako, kiun oni proponis uzi kontraŭ la piko de la moskitoj.

Jen vidu, kiel turniĝas la parko malrapide!

… Poste, kiam la aplaŭdantaj gastoj petis ripeti la trian fojon la kanton „Louis forvojaĝis al Nov-Hebridoj”, Kolombo vidis mirante, ke li fortepianas, kaj la muzikistoj staras vidalvide al la podio kun siaj instrumentoj. Kial ili ne muzikas?

Li jam ne memoris, ke li mem forsendis ilin de tie. Sankta Dio, li ja estas en eleganta loko… Sinjoro majoro… Komencu tiun etudon minora c-o… Kiel ĝi daŭriĝas de tie ĉi? Diablo forportu Chopin-on! Li ĉiam havis problemon pri ĝi… Dum la tonkurado venos en lian kapon, se oni permesos, li ludos „La kanton de la gajaj ministoj”…

… Markizo Verbier ravis la societon. Tiajn balojn nur tio faris agrabla, se troviĝis inter la gastoj kelkaj, amikemaj, gajaj, ebrietaj junuloj.

Kolombo nun jam estus forironta, sed li miksiĝis en ĉiam pli novan societon, kaj li konstante zumkantis inter siaj dentoj:

„Iru, infano mia, iru de ĉi tie… okazos problemo… iru hejmen…”

Lia stomako, kvazaŭ ĝi sentus sin koktelmiksisto, kirladis la trinkaĵon. Tie estas ia flankpordo… Ek…

Iu elpaŝis el malantaŭ florbedo kaj kaptis lian brakon.

— Mi estas Macquart.

— Oni diris al mi, ke vi ne venos… — li balbutaĉis timiĝinte.

— Ili eraris. Tri homoj morgaŭ estos survoje al la tereno. Lorsakoff sendis min al vi. Bonvolu diri, kioma horo estas?

Kolombo elprenis sian oran horloĝon.

— Pasis la unua horo…

Macquart ĉirkaŭrigardis, poste li forprenis la horloĝon de li senvorte kaj enpoŝigis ĝin.

— En ordo… — li flustris.

— Ĉu vi pensas tion? — respondis Kolombo malgaje.

— Jen prenu — diris la alia. — Ĝi estas skatolo da cigaro Simon Arzt.

Kaj li donis en lian manon skatolon.

Ĝi ne estas granda negoco. Dudek cigaredoj Simon Arzt kontraŭ ora horloĝo… Almenaŭ ĝi estus cigaredo Caporal…

– Ĝis revido — li adiaŭis kaj aldonis mallaŭte, rapide: — En la skatolo estas dek kvin mil frankoj…

Kaj li lasis lin tie. — Halo! Mi petas vin… reveni! — Sed Macquart iris.

— Faras nenion…

Nun kiel li troviĝas denove ĉe la fontano, en la homamaso? Kaj tie estas la malalta, dika generalo kun siaj grandaj lipharoj… Li vidis lian vizaĝon multfoje dum la nokto, kiel li atentis lin…

Iu ektuŝis lian ŝultron.

— Estas la unua kaj duono.

Li truniĝis. La oficiro estis tiu, kiu estingas la lampojn, se troviĝas mortinto en la domo. Li ĉiam anoncas la precizan tempon. Li sekvis lin senvorte.

Antaŭ la pordego staris la nekredeble malgranda aŭto. Motora beboĉaro!

La oficiro startigis la aŭton…

Ili veturis sur kurbaj vojoj senvorte, komence sur larĝaj stratoj kun arklampoj, poste sur mizera, senhoma, suburba stratetaĉo. Senmastraj hundoj diskuris antaŭ la aŭto. La oficiro bremsi kaj diris mallaŭte:

— Estas la dua horo…

Li estas tia, kiel radioaparato. Li diras ĉiam la precizan tempon.

Kolombo descendis en la malamika, nokta, forlasita loko kaj atendis la oficiron. Tiu frapfermis la pordon, akcelis kaj lasis lin tie.