Jenő Rejtő - La antaŭenŝovita garnizono

— Alo, oldulo mia! Kvazaŭ ni jam estus renkontiĝintaj! — kriis Kolombo al li, ĉar ŝajnis al li, ke li jam vidis tiun homon en Marseljo. Ĉu en Oran?

— Mi ne scias pri tio, sinjoro eŭropano, ke ni estus renkontintaj unu la alian.

— Ĝi tute certas, nur tiam vi ankoraŭ ne kolportis kun tiu sendenta serpento…

— Ĉu sendenta?… — demandis la arabo ĝentile kaj iomete ekpremis la kolon de la serpento, poste li ŝovis ĝin proksime al la vizaĝo de Kolombo. Bonbolu rigardi…

Ĉiu salte leviĝis, kaj la rondo tre larĝiĝis…

Ambaŭ dentoj de la cerasto estis videbla!..

Ties mordo kaŭzas certan morton dum minutoj, inter teruraj suferoj, kaj ekzistas nenia kontraŭrimedo…

Kolombo ŝovis sian rikanantan kapon eĉ pli proksimen kaj rigardis en la gorĝon de la serpento, kiel ia maljuna kuracisto.

— Forportu ĝin de tie ĉi! — kriis kelkaj legianoj malpacience al la sorĉisto. — Forportu ĝin, vi, diablo!

— Mi volis nur montri, ke ĝi ne estas sendenta — respondis la arabo afable, kiu havis logajn lipharojn — , kiel la sinjoro eŭropano asertis tion.

— Mi ne pravis pri tio, amiko mia — kapbalancetis Harrioncourt gaje — , sed mi persistas, ke mi jam vidis vin ie!..

— Mi ne memoras… eble vi bonvolas erari…

— Nono… kvankam erari estas home, tamen ĝi povas okazi aѮkaŭ al mi. Nu, eksidu ĉi tien, mia olda sorĉ-ŝakrista amiko, kaj metu ien vian dorlotatan serpenton, por ke ankaŭ la estimata kunveno povu eksidi, poste antaŭdiru mian futuron! Laŭeble agrablaĵojn, tiam vi ricevos nigran kafoŮ — kaj li mendis tion ĉe la blankhara arabo, kiu kuiris la kafon konstante. — Donu glason da kafo al la sinjoro, dorlotanta serpenton. Rapide, knabo!

La knabo, minimume okdek jara elprenis kupran ujon el inter la ardaĵo… La sorĉisto torde deprenis la serpenton de sur sia brako kaj glitigis ĝin en felsakon, kies aparturon li ferm-ligis, poste li rigardis la manplaton de Kolombo:

— Vi havos longan vivon… — li komencis.

Kolombo koleriĝis. Nenio alia mankos al li!

— Nu, vi ne devas falsi la veron. Eldiru kuraĝe, ke mi ne vivos longe…

— Vi havos longan vivon, sinjoro eŭropano… tutcerte. Jen estas la vivlinio, ĝi komenciĝas sub la dikfingro kaj trastrekas la manplaton… Tio estas longega linio…

— Vidu, oldulo mia… Ĝi absolute ne estas longa, nur mia mano estas malpura, tial vi vidas ĝin tiel… sed se vi rigardas ĝin pli bone — Kolombo provis persvadi lin, li preskaŭ petegis. Sed la divenisto estis persistema:

— Ĝi estas tiel… Vi havos longan vivon… Kaj jen… Tio estas interesa… stranga… Spirito de virino persekutas vin!

Kio?… Hoho! La fantomo… Jen vidu!

— Aŭskultu min, olda Ali baba! Ĉu vi scias pri tiu fantomo?…

— Jes… Mi scias pri ĝi… Bela, malgaja spirito de virino sekvas la kompanion…

Nason intergrumblis:

— Mi ne vivu, se ĝi ne estas tiel… Nun jam mi rakontas, ke antaŭ nelonge… ĉe iu oazo… mi pensis, ke ĝi estas pro la vino, ĉar mi estas ĉiam ebria en oazo, mi vidis virinon, sidantan en la dezerto, trans la oazo kaj kantis…

— Nadov! Vi ne estis ebria! Ankaŭ mi vidis ŝin — kapjesis Kolombo kaj turniĝis al la sorĉisto. — Aŭskultu min, Aladdin! Se vi konas la fantomon kaj vidos ŝin denove, transonu mian saluton al ŝi dirante, ke ŝi ne timu min, ĉar mi ne mordas, kaj ŝi tre plaĉas al mi… Mi ŝatus konatiĝi kun ŝi.

— Kia idiotaĵo ĝi estas — rimakis Hildebrandt nervoze, kiu ne diris eĉ unu vorton ĝis nun. — Ĉu vi scias, Kolombo, ne estas proponinde ŝerci pri fantomoj en Saharo.

— Ĝi ne estas idiotaĵo, kamarado — klarigis Kolombo al li — , fantomo sekvas la kompanion, kiu estas eleganta virino, kaj ŝi havas triangulan signon sur sia mandorso. Jen mi prezentas ŝian preferatan kanton:

Kaj li elprenis sian buŝharmonikon.

… Miliono da steloj brilis super la dezerto fort-lumaj, nekutime grandaj, tremantaj en ruĝa kaj arĝenta koloro, tra la frandaro de la senmovaj palmoj kaj fikusoj. Kaj Kolombo kun fermitaj okuloj, sentimentale tremigante sian manplaton sur la muzikinstrumenteto, el sia buŝangulo komencis blovi la kanton:

„Si l’on savait…”

Du simioj, trasaltinte de sur la arbokrono de tamarisko al la vidalvida platano, haltis kaj rigardis sivoleme malsupren el la frandoj… En la arĝenta lumo de la luno estis klare videbla la nebuleske ŝvebanta polvo super la fora dezerto…

Kaj Kolombo blovis la kanton „si l’on svait”, ĉiuj okuloj dirketiĝis al la malproksima Saharo, kie eble aperos la fantomo, kvazaŭ vokita fare de la muziko.

Anstataŭe okazis io alia, tute surpriza afero…

— Kanajlo! — ŝrikis la Bubo. — Murdista fripono…

Kaj kvazaŭ flugante en la aero, li ĵetas sin per grandarka tigrosalto… al Pencroft!

Ambaŭmane li forpuŝis la usonanon ĉe la gorĝo, ekbrilis la bajoneto, kaj certe li estus mortpikinta lin, sed la muso-vizaĝa, sekstatura homo rapide frapis, kaj la regula hokbato trafis la mentonon de la Bubo. La bato ne estis energia, sed Pencroft estis nekredeble forta, ĉar aŭdiĝis kraketo, kaj la Bubo falis sur la teron sveninta…

Ili staris konsternite. Pencroft ordigis sian kamizolon spiregante, kaj la Bubo eĉ sveninte tremis tutkorpe. Li ŝokiĝis pro io…

…Eksonis la dormsignaloj unu post la alia el la direkto de la arbaroj, kaj ĉiu rapidis al sia bivakejo.

Ili marŝis…

En Murzuk la kompanio fariĝis granda, kiel popolmigrado. Unuavice ili ricevis du kirasitajn aŭtojn, kiuj estis ekipitaj per malgrandkalibraj, rapidpafaj kanonoj, krome tri tretirilajn ŝarĝaŭtojn, kiuj liveris municon, kaj aliĝis al ili longa vico de muloj, portantaj maŝinpafilojn, flamĵetilojn kaj reflektoroj, grandegan ambulancan ĉaron kun ruĝhara sanitara soldato.

Poste sekvis multaj kameloj, muloj kaj ĉaroj, kun diversaj kargoj, instrumentoj, bezůnataj al la kunstruo de vojo. Ili transportis sur grandegaj ĉasioj ligno- kaj fertrabojn, kablojn, metalŝnuregojn kaj kuprodratojn.

Meze de la marŝkolono iris ducent bagnanoj. Indiĝenoj kaj blankaj malliberuloj miksite. Ili po du estis ligitaj je la dekstra pojno. Ili portis krudmateialan, brunan drelikon. Kvindek goumier-oj eskortis ilin: la plej drastaj homoj de la kolonia administracio, parade vestitaj, kun la orgojlo de la militserva inteligenteco, alproprigita de la ekzerc-suboficiroj.

Ankaŭ la kvindek goumier-oj povis elekti inter la prizono aŭ soldatservo en Aut-Taurirt, ĉar taĉmenton da anglaj matrosoj, kiuj estis venigitaj al la policejo, ankaŭ tie ili estis orgojaj, ili batis tiel draste, ke tri maristoj mortis pro la vundiĝoj.

La goumier, bedaŭrinde, tute ne komprenas la diplomation, kaj eĉ konjekton li ne havas, ke la angla matroso estas fragila varo, se oni mortbatas lin. Dum li vivas, li estas samtiel povra akva bohemo, kiel la aliaj maristoj, sed se oni morbatas lin, tiam li fariĝas akto! Akto, kiun oni devas responi: „Ni punis ekzeplodone la ĝendarmojn, kiujn ni trovis kulpaj laŭ la krim-esplorado…”

Eble oni ne kvindek goumier-ojn trovintus kulpaj, se malpli multaj sufiĉus en Aut-Taurirt.

Kaj oni trovis kulpaj ankaŭ milit-inĝenier-leŭtenantojn Burca, Lenormand kaj Hillers pro ia delikto, tial ili estis transpostenigitaj al Aut-Taurirt.

Kapitano Gardone, kiu drinkis tre multe kaj provokis skandalon pro virino en la Operdomo, li estis telegrafe komandita el sia pariza loĝejo en Murzuk-on, kie li devas atendi la kompanion el Oran, kaj li transprenos la vic-kapitanan postenoln apud majoro vicgrafo Delahay…

…Li disŝiris la longan telegramon blasfemante. Li sciis, kion signifas tiu grandioza konceptado. Li devas iri en ian inferan garnizonon, kiel li aŭ mortaĉos aŭ oni rangaltigos lin…