Jenő Rejtő - La antaŭenŝovita garnizono

Kaj Kolombo buŝharmonikis.

Poste li ĉesigis tion. Latouret turniĝis, por ke li vidu fine elŝanĉeliĝi lin el la vico, sed li vidis nur tion, ke Harrincourt elprenas el sia pansako pecon da malvarma ŝaf-viando, kiu eĉ varme ne estis bongusta nutraĵo, kaj li mordis el ĝi bonapetite.

Nu! La maljuna serĝento, multfoje vaginta en la dezerto jam iomete ŝanceliĝis. Kaj li nur rikanas, manĝas, muzikas, portas du fusilojn, kaj aspektas tiel, kvazaŭ li estus veninta ĉi tien por grasiĝi…

Nadov, la turkestana giganto falas el la vico kun granda bruo, kiel ia kolono. Minkus kliniĝas super lin por aŭskulti lian korbaton, sed transkapiĝinte ankaŭ Ŭi sterniĝas apud li.

— Senragulo!

Li diris ѡl la Bubo. Li ankoraŭ staris sur siajĠpiedoj, nur liaj lipoj tremas blue, kaj liaj palpebroj ofte fermiĝis.

— Starigu trendon super la malsanulon, kaj atendu la trupon. Transprenu vian fusilon… Patrolo! Rektiĝu! á mon commandemant… enĠavant… marche!

La patrolo, ĉi-foje Kolombo estas la sola, ekiras malantaŭ la serĝento rektiĝinte.

Post kelkaj paŝoj li malkuraĝe muzikaĉas, kiam li vidas, ke Latouret diras nenion, li komencas buŝharmoniki bele, laŭte.

Vesperiĝis, palaj, fruaj steloj ekbrilis sur la blua ĉielo, kaj la patrolo, konsistanta el du personoj iras: avane la serĝento kun siaj tri linkosimilaj lipharoj, malantaŭ li Kolombo kun fiksita stileto, buŝharmonikante.

— Senrangulo!

Oui, mon chef!

— Kiam vi alkutimiĝis al la tropiko?

— En la pasintaj tagoj, mon chef!

— Kial vi mensogas? Vi nun ne la unuan fojon marŝas en la dezerto!

— Mi raportas obeeme, mi ankoraŭ neniam mensogis. Ĝi ne estas deca kutimo.

Ili marŝis. Tie kaj ĉi tie hienoj ĉirkaŭiris ilin el granda distanco, kurantaj foje antaŭe, foje malantaŭe… Kelkaj ili ekhurlis per minaca, histeria, raŭka voĉo, memoriganta al virina rido…

Malforta lumo aperis malproksime. Tie jam estas oazo Murzuk.

Oazo Murzuk estas la ĝendarmejo de la dezerto. Spahioj, saharianoj, senegalaj pafistoj depotas tie. Ili militvagas en Saharo de tempo al tempo por bridi la tuaregojn, berberojn, riffojn. Sude de Murzuk sekvas la granda nenio.

Sed en Murzuk estas elektra lumo, radistacio, hospitalo kaj pavimitaj vojoj. La kompanio el Oran marŝas inter la spaliro de la spahioj, muzikas milita orkestro, kaj la tiea loĝantaro gape rigardas la lacan armeon.

Aparta kazerno estas en Murzuk por la trapasantaj rezerv-kompanioj. La novalvenintoj estas senditaj tien. Oni rekompletigas la vestaĵon kaj ekipaĵon de la polvokovrita, elĉerpiĝinta kompanio, sekvas medicina ekzameno kaj tri taga, libera forpermeso…

La spahioj ĉirkaŭas la militvagantojn kaj akompanas ilin en la malproksiman parton de la oazo, kie ili batas palisojn en la teron kaj fiksas pikildraton sur tiujn. Saharianaj gardistoj estas starigitaj al la nebaritaj elirejoj. Oni apartigas la libere vagantam trupon. Tiuj ne estas sentemaj, ili trankvile fumas opion kaj bakas la kesra-on malantaŭ la dratbarilo. Antaŭ la enirejo maldika, blank-barba, burnusa arabo starigas sian fornon, funkcianta per ardaĵo kaj kuiras kafon por kelkaj centimoj.

La legianoj spertis mirante, ke oni traktas ilin, kiel karan parencon aŭ grave malsanulon. Eĉ la spahioj, kiuj cetere tenas sian nazon alte, donacas tabakon kaj dolĉaĵon al ili, invitas ilin trinki la bonegan kafon de la arabo, kiu kuiras ĝin ĉe la tendaro de la militvagantoj, kaj ĉiu povas trinki tiom da ruĝa vino, kiom ili volas.

— Ne plaĉas al mi tiu granda tenero — diris Pilotte al la silentema Nadov.

— Kial? — demandis la turkestana giganto per sia profunda voĉo, simila al kontrabaso.

– Ŝajnas, ke ili bedaŭras nin.

Dika, negra serĝento el la sudanaj ĉasistoj amikeme frapetas ilian ŝultron.

— Kien vi iros, knaboj?… Venu, trinku brandon aŭ kafon je mia konto…

— Diru, serĝento — demandas Pilotte, kiam la araba Metuŝelaĥo metis la kafon antaŭ ilin, — kie vi estas postenigita?

— En la divizio B de la administrejo. Ni provizas vin per tolaĵo… Kaj la bagnanoj per dreliko.

Vigla voĉo akre kriis malantaŭ ili.

— Haho!.. Kion mi aŭdas? Ĉu ni marŝos plu en vestaĵo de bagnanoj?

En la sekva momento Kolombo super la kapo de la ronforme sidantaj soldatoj falis inter ilin kaj kaŭriĝis.

— Se vi ne scius — respondis la serĝento, — vi akompanos ankaŭ barnanojn.

— Donu tiom da kafo al la soldatoj, kiom ili volas — ekparolis kapitano malantaŭ ili, en la uniformo de la bluaj husaroj, ekvidente la komandanto de la spahioj. — Vi ne devas salte leviĝi, knaboj, restu sidantaj, kaj trinku, manĝu, fartu bone…

Li mansvingis al ili amikeme kaj iris plu.

— Mi sentas tiel — diris Kolombo, — ke ĝi ne estas vera militista tendaro, sed ia misiejo, kie la flegistinoj maskas sin kapitanoj.

Tio certas, ke la spahiaj kapitanoj estas konataj ne pro sia afableco en la dezertoЮ

— Vi nun estos bone traktataj — diris kava, nigra-barba, alta spahio. — Vi marŝos malproksimen por deŝanĝi… en Aut-Taurirt-on. En Murzuk estas kutimo bone trakti tiujn, kiuj deŝanĝos la homojn en Aut-Taurirt.

— Kaj kion rakontas tiuj, kiuj revenis?

Silento.

Nun aperis ankaŭ la Bubo. Li staris rande de la ĉirkaŭsidantoj kaj apogiĝis al la paliso de la dratbarilo. Li ridetis, kiel kutime kaj maĉis gumon.

— Kial vi ne diras, kion ili rakontas? — demandis Nadov nervoze. — Se la rezervarmeo trapasas ĉi tie, ankaŭ reveninte la deŝanĝita trupo devas trapasi ĉi tie.

Ĉar sekvis silento denove, Pilotte interrompis senpacience:

— Parolu, per la sep sakramentoj! Ne dorlotu nin ĉi tie, kiel bebojn, plie dori, se io malbona atendas nin en Aut-Taurirt, por ke ni povu prepari nin al tio! Kion diris tiuj, kiuj revenis de tie?

— Temas ĝuste pri tio… — diris la negra serĝento mallaŭte.

— Kio?

— Mi parolis ankoraŭ kun neniu, kiu revenintus el Aut-Taurirt.

Ili silentis.

— Kaj — demandis Minkus iom raŭke, pos kiam li salivumis siajn lipojn kaj grakis — ĉu jam multaj kompanioj trapasis tien?

— Nu… ankoraŭ nur unu kaj duon jarojn ekzistas tiu antaŭenŝovita garnizono… — respondis eviteme la hoknaza kalvulo.

— Respondu sincere! — kriis Minkus. — Kiom da kompanio trapasis ĉi tie al Aut-Taurirt, de kiam la administrejo funkcias?!

— Hm… Dek du…

Prema etoso ekregis la malgandan grupon, sidantan sub la brilaj palmofolioj en sufoka varmego…

— Do — respndis Nadov trenvoĉe — , oni deŝanĝis… dek du garnizonojn da soldatoj… kaj la rezerfortoj alvenis tien… sed neniu revenis… el la servo…

Ili silentis denove.Nur la milionoj da muŝos de la oazo zumis en densaj svarmoj…

— Kie estas tiu garnizono? — demandis Minkus.

— Nu… mi ne scias tion precize — respondis la spahio. — Neniu alia iris tien ankoraŭ krom la armeo. Sed eble ĝi estas tie, kie jam troviĝas multe da arboj.

— Ĝi estas bonega! — ĝojadis Kolombo. — Tie jam ni estos ĉe la ekvatoro! Ni vere povos diri, ke ni fariĝis homoj, multe vidintaj multe en la mondo.

Ili akceptis lian ŝercon kun frosta humoro. Nun neniu havis emon ridi. Ĉu eblas, ke la legio sendos ilin de Murzuk ĝis la ĝangalo de ekvatoro, tra Saharo? Kaj ĉu eblas, ke en tiu malbenita, malproksima loko de la terglobo estas garnizono?…

— Vi ĵus diris ion — interrompis Pencroft la vortojn de la serĝento, — ke ni eskortos ankaŭ bagnanojn.

— Jes — kapbalancis la sudanano. — Tie estas ankaŭ ia punkolonia.

De malproksime aŭdiĝis pumbatoj de bastonoj, poste bleko de kameloj kaj netolereble multe da muŝoj turmentis la sidantojn. Grandega, bril-haŭta arabo venis al ili. Cerasto tordiĝis sur lia brako. Li aŭguris kaj vendis amuletojn. Etfingron de embrio, kudritan en ledon, kaj malgrandan, araban pergamen-rulaĵon kun magia tekstro. La kolosa, bruna homo havis longajn lipharojn kaj grandan hoknazon.