Jenő Rejtő - La blonda ciklona

Tamen ili fine alvenis al la kastelo.

Enpaŝinte en la belegan, malnovmodan manĝejon, kie la mebloj estis faritaj el kverko, unuavice li vidis katojn de diversa grandeco promeni ĉie. Papago kun ruĝa plumtufo sidaĉis super ĉiamverda plantaĵo, kreskanta en grandega florpoto, ĉirkaŭ kvardek jara knabino, kiu havis honteman rigardon brodis ion, sidanta en iu brakseĝo. Hoknaza, kalva sinjoro kun kelkaj konsternige longaj, blankaj haroj, apagonata sin per bastono, venis renkonte al li kaj falis rekte en la brakojn de Rancing, ĉar li paŝis sur la ĝisplanke pendantan zonon de sia nokta surtuto. Li ripozis kelkajn sekundojn elĉerpiĝinte inter la brakoj de Eddy.

— Mi diris jam milfoje al ili, ke ili tranĉu el ĝi… Ili domaĝas la zonon… Iam mi rompos mian kolon!.. Mi tre ĝojas.

— Miaflanke la honoro.

— Kiu sendis vin?

Li kriegis:

— Mia nomo estas Eddy Rancing!

Nun la knabino venis tien.

— Mi estas Geta… — ŝi diris. — Vi devas paroli laŭte kun mia patro, ĉar li estas iom duonsurda. Bonvolu sidiĝi.

Eksidinte li eksciis de fraŭlino Wollishoff, ke dek homoj venis kuregante el la drinkejo spiroperdinte, kiam ili aŭdis, ke li petas informojn de la kadavroesploristo pri ili. Tiam kompreneble la teknika konsilisto tuj sendis iun por venigi lin. Poste Eddy estis invitita por resti kelkajn tagojn kiel gasto, ili permesis eĉ tion, ke li iru en sian ĉambron por lavi sin kaj ŝanĝi vestojn el la dumtempe alportita vojaĝpakaĵo.

Post la vespermanĝo ili pasigis la tempon per amikema kriegado. Antaŭ du jaroj la maljunulo perdis sian aŭdaparaton, per kiu li tute bone komprenis tion,kion oni diris al li. Sed li ne volis aĉeti novan.

Fine ĉirkaŭ je la dekunua horo Eddy komencis paroli pri la celo de sia vizito.

Tiam jam tri katoj dormis trankvile sur lia sino.

— Mi venis el Londono, mi estas kolektanto de artobjektoj.

— Kion li diras?! — demadis Wollishoff sian filinon kun pena spirado de astma homo. Geta ekŝrikis:

— Artokolektanto!

La maljunulo kompreneme kapjesis:

— Mi havas nevon, kiu estas optikisto.

Dume alvenis la apotekisto, la teatra direktoro, kaj teatra aŭtoro, sinjoro Maxl, kiu dum pluraj jaroj verkis jam sian dramon kun la titolo Vilhelmo Tell, kaj li vivtenis sin per tio, ke oni volonte akceptis lin, kiel homon, vidintan multe da mondo. Ĉar la junulo iam estis en Brünn, komisiite de bov-komercisto.

Poste Eddy flankentiriĝis kun Greta. La pala vizaĝo de Greta certagrade estis simila al citrono. Ŝi portis bluan banton en sia hararo. Ridante, ŝi aspektis kiel demisiita, japana ĉefministro, rolanta en filmkroniko. Ŝi estis eksterordinare malbela, kaj la du falsaj dentaroj pliigis tiun ŝian econ.

— Mi kolektas la artobejktojn de kelkaj mortintaj, anglaj ceramikistoj. Efektive tiuj estas senvaloraj objektoj, sed ĉiu homo havas sian strangaĵon.

— Ĉu vi diras tion al mi? Mi havas onklinon, kiu konstante lavas sian manon. Sed ŝi ne povas forlasi tiun kutimon. Diru al mi, kial estas bone lavi konstante la manon?

— Mi do estas artkolektanto…

— Sed diru al mi, pro Dio, kial estas bone lavi konstante la manojn?

Rancing estis proksime ekbati la knabinon.

— Mi serĉas malnovajn ceramikaĵojn — li ripetis langvore, — kaj mi trovis en taglibro de firmao la iamajn aĉetantojn de la plej gravaj artobjektoj, kiuj interesas min. Antaŭ deksep jaroj via patro ricevis du ceramikaĵojn el Londoni, de la firmao Longson kaj North.

— Li certe pagis tiujn!

— Ĝi estas memkoprenebla. Sed temas ne pri tio. Interalie interesus min la „Rikoltanta paro” — li intence menciis ankaŭ tiun ceramikaĵon, ke ne estu okulfrapa lia interesiĝo, — krome statueto, sidanta sur kaseto, nomata „Meditanta Budho”.

— Ve, mi longe donacis tion!

La ĉambro turniĝis ĉirkaŭ Rancing! Li sentis tiel, ke li devas eksidi. Samtempe li havis teruran doloron ĉe sia maleolo. Venĝema, tretita kato komencis ŝiri lian ŝtrumpon per ĉiuj ungoj.

— Ej, Gürti! — diris la knabino ĝentil-afekte. — Ĝi estas tiel kaprica!

— Ĉu vi donacis tion?! Ve… Ĝi vere estas kapriĉa…

— Mi donacis tion. Mi ne ŝatis la „Rikoltantan paron”.

Nun jam li tute ne sentis la senĉesan kapricon de la kato, ungoskrapanta lian maleolon, en la narkoto de la reviviĝanta espero.

— Ĉu la „Meditanta Budho”?

— Ĝi estas malnova fatraso. Mi havas tion en mia dormoĉambro. Se vi volas rigardi, mi elportos ĝin.

— Estu tiel bonvola…

En tiu momento, kiam la knabino malaperis, la kaprica Gürti per du metra, gracia, arka salto flugis de sur la gamboj de Eddy malantaŭ la stablon de figusoj kaj ĉiamverdaj plantaĵoj. Akra miaŭo interrompis la kriegantan babilaĉon de intelektuloj, sidantaj apud la kameno.

Poste la knabino revenis!

En ŝia mano estis la statuo! Budho! Kiu sidis sur ceramika kaseto, kun strange klinta kapo, rigardante sian umblikon.

Li etendis sian manon… La knabino indiferente transdonis ĝin, kaj…

Jen ĝi estas en lia mano!

Ankaŭ la inteligentulo venis tien por rigardadi. Kaj la maljunulo, Dio scias kial, pensante, ke Eddy estas surda, li plengorĝe kriegis en la orelon de la junulo:

— Ĝi estas nenio! Marmora statuo de Pestalozzi kaj lia edzino staras sur iu placo de Zuriko!

— Tio vere estas pli bela — diris la knabino.

Eddy tenis en sia mano la statuon kun la diamanto, havanta fabelan valoron! Se li ĵetus ĝin teren, la admirinda juvelo ruliĝus el ties pecoj. Sed tiam ĉiu ekvidus ĝin. Plej volonte li estus forkurinta kun la statuo.

„Trankvilo, Eddy — li diris al si mem, — genio kaj malvarmsango.”

— Ĝi estas malmultekosta statuo, sed mi tre ŝatas tiaĵon — li klarigis al la knabino. — Mi volonte donus al vi belan brakhorloĝon por ĝi, ĉar mi ne ofendas vin per tio, ke mi proponas.

— Mi ne donas la statuon — respondis Greta. — Ĝi estas mia kudrilarujo — kaj ŝi malfermis la kvadratforman kaseton, kiu estis la soklo de la statuo. Fadenbuloj, fingringo, tondileto kaj kudriloj estis en tio. — Cetere ĝi apartenis al mia patrino. Memoraĵo. Mi ne donos tion. Sed se vi aĉetos brakhorloĝon, mi donos al vi la glason, kiun oni faris en Karlsbad. Ankaŭ ĝi estas tre bela, kaj ni ne uzas ĝin.

Vane estis ĉiu promeso, persvado, ŝi ne cedis.

Li ne povis akiri Budhon, kiu estis en liaj manoj. Li staris renkonte al tia miksaĵo de malvasta spirito kaj obstineco, kiu faris senespera ĉiun lian pluan provadon, ke li rektavoje akiru la ceramikaĵon. Greta, kun sia rikano, simila al tiu de malnovaj statuoj, kiu povintus esti ankaŭ akompananta simptomo de kiu ajn demenco, karaterizata per obtuzeco, ŝi faris la ceramikaĵon neatingebla por li en la beton-bunkto, sekura kontraŭ grenado!

Li do devis elcerbumi alian manieron. La afero estis tute simpla. La policaj kronikoj konas okazojn, kiam oni prirabis kirasŝrankojn, trarompis murojn kaj perforte malfermis ferpordojn. Rilate al tio, kiel simple estas ŝteli hindan dion, kiu kromprofesie enhavas kudrilarujon, el la larĝe malfermita ĉambro de duon-kretena filino de surda, teknika konsilisto.

Li pensis, ke la plej simpla maniero estas kaŝiĝi en tiu niĉo, troviĝanta vidalvide al la triaetaĝa ĉambro de la knabino, kion oni uzis kiel fatrasejo, kiun li rimarkis tiam, kiam li akompanis Gretan al sia ĉambro.

— Kiu loĝas en tiu ejo? — li demandis leĝere.

— Ĉiuspecaj fatrasoj loĝas en ĝi — diris Greta ridante. — Kaj nia ĝardenisto tenas tie sian pli bonan veston.

Li malfermis iomete la pordon de la fatrasejo. La pli bona vesto de la ĝardenisto pendis apud la enirejo. Tiu ĝardenisto povis esti la plej trampa civitano de la respubliko, prijuĝinte lin laŭ lia pli bona vesto.