Jenő Rejtő - La blonda ciklona

— Mi ne sciis, ke vi tiel alte taksas la etiketon.

— Sed nun jam vi scias.

La afero ankoraŭ havas vidpunkton, kiu estas konsiderinda. Mi kompreneble volas akiri la statuon eĉ tiam, se vi ne akceptos mian proponon. Mi ne elektos la rimedojn por atingi mian celon. Eble mi prirabos, batfaligos, mortigos vin aŭ tiaĵo… Fine ja la negoca etiketo devigas min al nenio, se ni ne interkonsentos.

— Povas esti. Priparolinte tion, bonvolu sidiĝi en alian kupeon.

— Mi dirus nur ankoraŭ ion…

— Ĉu tio estas certa?

La vizaĝo de la bagnano fariĝis iomete violkolora pro kolero.

— Ĉu vi vere pensas tion, ke vi povas batali kontraŭ mi?! — li kriis. — Kiel vi vidas, mi estas survoje kun vi al la celo, malgraŭ tio, ke mi estus akirinta la vendolibron!

— Ĉar vi sekvis min!

— Eĉ estonte mi sekvos vin.

Evelyn eklevis sian ŝultron.

— Mi esperas, ke mi sukcesas trompi vin pli aŭ malpli frue. Sed se ne, tiam la diamanto estu la via… — ŝi ekstaris, — ĉu vi volas, ke mi ektiru la danĝerbremson?

— Ne. Mi tuj iras. Mi atentigas vin, ke estus pli prudente, se vi transdonus la vendolibron al mi, kio estas ĉe vi. — Li jam ne diris tion, ke li vidis la libron en la malpli granda, flava valizio, kiam oni malfermis la pakaĵon de Evelyn dum la dogankontrolo. — Tiuokaze mi proponas al vi kvindek procentojn…

— Mi kalkulos ĝis tri, poste mi ektiros la danĝerbremson.

La bagnano, kiel memkonscia rolulo en la finalo de opereto, kunfrapis siajn kalkanojn:

— Ĝis la revido.

— Unu… du…

La pordo de la kupeo frapfermiĝis.

La bagnano serĉis sian amikon en malproksima, triaklasa vagono. Ĉar liaj du malnovaj komplicoj partoprenis la aferon, kiuj venis kun li el Londono.

— La knabino estas obstina — diris Gordon al sia komplico, numero unu. — Kiel ni priparolis tion, Rainer.

Rainer estis blankhara sinjoro kun malgaja vizaĝo, portanta nazumon, kiu aspektis komerca vojaĝisto, kvankam li estis rabmurdisto, li respondis per plorema, malbonhumora voĉo.

— Nu, bone… ni aranĝos tion. Ĉu vi ne havas hazarde hodiaŭan ĵurnalon?

… Evelyn interne ne akceptis tiel aplombe la vortojn de la bagnano, kiel ŝi montris tion. Estis tre verŝajne, ke ŝi ne havas multe da ŝanco lukti kontraŭ Charles Gordon, kiu havas unurangajn referncojn rilate la rabmurdon.

Sed kion fari? Ĉu ŝi kunlaboru kun rekulpiĝanto por akiri sian rajtan heredaĵon? Kion kutimas diri onklo Bradford? „La honoro estas tia, kiel la vera tajloro por sinjoroj, ĝi ne konas marĉandon.”

Ne gravas, kio okazos! Ŝi batalos!

Ĉie estas plico, ĉie troviĝas ĝentilulo, kiu defendos virinon en donita okazo. Ĉu se ne? Venu denove la malriĉeco.

Fine ja kion ili povas fari kontraŭ ŝi?

… Kiam la trajno alvenis en Parizon, ŝi ricevis la respondon ankaŭ al tiu demando. Malalta, blankhara pakaĵportisto kaptis la unua ŝian malpli grandan, flavan valizon, kaj li kuregis al la elirejo.

Evelyn atendis lin apud la alia pakaĵo, ke li denove anonciĝu.

Sed la pakaĵportisto eĉ post pli ol dek minutoj ne revenis. Efektive tiu pakaĵportisto neniam plu revenis. Li kunportis la flavan valizon, en kiu estis la vendolibro. Se Evelyn eventuale estus koninta ankaŭ la pasaĝerojn en la triaklasa vagono, tiam ŝi sciintus, ke la pakaĵportisto estas identa kun Rainer, kiu ĵus antaŭ ŝia alveno, helpe de ĉapo kaj kamizolo aliigis sian eksteraĵon, ke li estu sufiĉe erariga al la improvizita rolo.

„Estas bone — pensis Evelyn, — ke mi ŝiris la gravan folion el la vendolibro, kaj mi metis ĝin en mian dosieron, tion en mian valizon.”

Gordon jam ne torvis la aferon tiel bona, kiam li diligente trafoliumis la libron, ĝuste tiu folio mankis, sur kiu estis notita ankaŭ la vendodato de Budho inter la enskriboj de la monato majo.

— Mi ne komprenas — diris Rainer, post kiam li atenteme rigardis dum kelkaj minutoj, ke Charles Gordon batas sian frunton ambaŭpugne, — kial vi estas tiel nervoza? Ni tenos niajn okulojn sur la knabino eĉ plu, kaj fino. Pli-malpli frue evidentiĝos, kiun ŝi serĉas en Parizo, kaj tiu homo posedas la diamanton.

— Ho, vi optimisto! De kie vi scias, ke ŝi ne trompos nin sekvontfoje?

— Mi pensas. Nun Corned-Beef sekvas ŝin. Eble ĉe la baldaŭa paŝo ni jam tute ne bezonos la adreson, kion ni ne povis ekkoni, ĉar vi liberiĝis kelkajn horojn poste. Ĝi estas la malavantaĝo de la prizona vivo: oni ne povas forlasi la instituton, kiam oni volas. Kie vi tagmanĝos?

Nervoatako kaptis la bagnanon iafoje pro liaj neatenditaj kaj ĝenerale banalaj demandoj.

— Dankon! Mi jam satmanĝis!

— Tiam mi proponas trinki kafon en la Café Rome, sed iru sur la etaĝon, ĉar turkino kuiras ĝin tie, kaj… Nu! Kial vi ĵetis tion al mi?!

Granda libro flugis preter lia kapo je hardistanco.

Post la tagmanĝo li telefonis al Reiner en la Café Rame-on:

— La virino uzis proksimume kvardek diversajn veturilojn — raportis Corned-Beef, — ŝajnas, ke ŝi konjektis, ke ni sekvas ŝin, kaj ŝi volis vojerarigi nin tiel. Kompreneble ne sukcesis tio. Fine ŝi iris en la straton Mazarini, numero 7, de tie en la straton Salpetrié, numero 12, al la direktoro de la vojaĝoficejo „Kolumbo”. Nun ŝi traktadas tie, kaj mi parolas el la vidalvida telefonbudo, mi vidas, se ŝi elvenos dume, kaj mi restos sur ŝia spuro. Diru al Gordon, ke la knabino interesiĝis pri vidva sinjorino Brandes en la strato Mazarin, numero 7, kaj ŝi eksciis, ke nur Edward Wilmington, la dorektor de la vojaĝoficejo „Kolumbo” vivas en tiu loĝejo. La statuo eble estas ĉe li, aŭ ni povas trovi ĝin helpe de li. Estus bone, se Gordon vizitus tiun Wilmington-on, kaj li interesiĝus pri la statuo.

— Bone. Mi diros ĉion al Gordon. Baldaŭ li estos ĉi tie.

— Mi iras! La virino elvenis…

— Alo!.. Atendu…

— Kion vi volas?

— Ĉu vi ne scias hazarde: ĉu estos ĉevalkuro hodiaŭ?

Corned-Beef demetis la aŭdilon senvorte.

Malgaja informo atendis Evelin-on en la domo sub la adreso: strato Mazarin, numero 7. La patrino de veselkapitano Brandes jam estis enterigita antaŭ duon jaro. Anakŭ ŝia filino, sinjorino Wilmington mortis post nelonge. De tiam la direktoro vivas sola en la loĝejo. Oni pensas lin malfeliĉa homo. Li perdis siajn bopatrinon kaj edzinon dum mallonga tempo…

Evelyn komence uzis diversajn veturilojn, se la bagnano sekvus ŝin, tiel malaperinte inter la tumultantaj pasaĝeroj, sed ŝi vidis Goron-on nek unu fojon.

Ŝajnas, ke ŝi sukcesis lin devojigi.

Sed ŝi eraris.

Ĉar Corned-Beef konstante postiris ŝin. Tial Evelyn vane retrorigardis, ŝi neniam ekvidis la bagnanon. Sed ŝi ne konis tiun distaturan, monoklan homon en akrakolora vestaĵo, kiu transdonis pilkon al infano kun patra rideto sur la kontraŭa trotuaro. Kvankam tiu afabla sinjoro estis corned-beef, kiun oni nomis pri la fridigita bovoviando tial, ĉar li estis frida kaj stulta.

Evelyn tuj rapidis el la strato Mazarin al la vojagoficejo „Kolumbo”, kaj post nelonge ŝi sidis antaŭ sinjoro Wilmington.

La direktoro estis maldika, delikatmaniera, elegante vestita, okulfrape blu-okula, blankhara homo, kaj spite al tio li havis junan aspekton. Li do estas la bofrato de la kompatinda veselkapitano Brandes, kaj facile eblas, ke li estas la posedanto de la statueto, valoranta unu milion da pundoj.

— Mi estas Evelyn Weston.

— Per kio mi povas servi, fraŭlino Weston?

— Mi serĉas malnovan, familian memorobjekton. Ĝi estas kvadratforma, ornamita malgranda kaseto, sur kiu sidas ceramika Budho-statuo kun klinita kapo.

— Mi konas tiun figuron.

— Mi scias tiel, ke sinjoro veselkapitano Brandes aĉetis ĝin antaŭ dekkvin jaroj, post sinjorino Brandes heredis ĝin, kiu mortis antaŭ nelonge…