Jenő Rejtő - La perdiĝinta krozŝipo

— Bedaŭrinde — diris Rustulo — ni ne povis malkonsili lian ekscelencon pri tiu plano.

— Ne — ekparolis la Bubo, ĉar li tuj komprenis, ke nun li reprezentas la veran starpunkton de Earl. — Laŭ mia opino ĝis tiam ni ne devas preni armilon, ĝis estas eblo pace interkonsenti. Mi devas paroli kun Kvang.

— Ĝi estas tre danĝera kaj malfacila entrepreno. Ni ne povas certigi trupon por la gardo de via ekscelenco, ĉar ĝi ja estus al Kvang kiel ruĝa drapo, kaj iri kun kelkaj akompanantoj al tiu nekonata parto de la ĝangalo…

La suboficiro envenis:

— Matriso serĉas lian ekscelenco Earl of Sudessex de sur la krozŝipo „Radzeer”.

— Eh, kion li volas… — diris Rustulo iom malcerte, ĉar li sciis, se iu lia komplico venas ĉi tien, tiam estas problemo. — Enlasu lin!

La matroso envenis kaj mansalutis:

— Mi anonciĝas obeeme.

— En la ĉambro ĉiu okulo direktiĝis al la rekte staranta maristo, portanta neĝeblankan uniformon.

Tiu homo estis lia ekscelenco Earl of Sudessex.

Li fuĝis tre sagace. Kiam pasis la festo de ilia alveno, aŭdiĝis la orodono de Fred la Malpura sur la komandponto:

— Bieron!

Oni akceptis la ordonon kun ĝenerala ovacio. Ĉar tre malmulte da biero estis sur la korzŝipo, tial nur tre malofte, pro solenaj okazoj oni spilis bareleton. Fred trovis la okazon solena. Por iom gajigi la malĝojajn arestitojn en la bilĝo, li persone akompanis matroson al ili, kiu kunportis du kurĉojn da biero sur pleto. La kapitano rigide rifuzis ĉiun temon por gajeco, sed la princo komprenis, ke li agos plej saĝe en tiu situacio, se li trinkos kruĉon da malvarma biero. Pro distreco li eĉ levis sian kruĉon al la kapitano.

— Ĉu via ekscelenco havas ian deziron? — demandis Fred la Malpura galante, ĉar lia uniformo faris lin grandanima.

— Jes. Mi ŝatus, se vi sendus mian matroson por servi min, kaj mi garantias per mia oficira honorvorto, ke li ne fuĝos, dum li iros al la kurirejo. — Ĉar la du matrosoj, arestitaj kun la princo, estis fermitaj en la bilĝo. Fred sciis bone, ke li povas fidi la honorvorton de la kolonelo, li do ordonis venigi iun arestiton por la servo de la oficiroj. Tiu matroso portis nigran kafon kaj akvon kun glacio al ili el la kuirejo. Oni permesis, ke li iradu libere. Li devas observi la honorvorton de sia superulo.

La matroso ne fuĝis, sed la kolonelo ne donis sian honorvorton, ke li mem ne fuĝos. En la kajuto li surmetis la vestaĵon de la matroso, li rapdis sur la malluma koridoro kun la pleto, plena de glasoj, kaj en favora momento, tra la aerumfenestro, kiu estis en la farun-deponejo, troviĝanta malantaŭ la proksima kuirejo, li malsuprengrimpis en ĵonkon.

Tiel alvenis Earl, kiel matroso, fine de la strategia konsiliĝo, en la gastoĉambron de la fortikaĵo.

Earl staris tie en perfekta, neĝeblanka, matista uniformo en rekta atentopozo, nur en liaj okuloj brili io stranga, triumfa gajeco. La du amikoj estis senmovaj pro la konsterniĝo de la okazaĵo. La oficiroj rigardis al la pordo kun ia leĝera scivolemo, ili eĉ konjekton ne havis pri la decida signifo de tiu momento.

— Mi raportas obeeme — diris la matroso denove, — alvenis radio-informo je la demando de via ekscelenco, kio okazis al „Balmoral.

— Rustulo per leĝera movo etendis sian manon al sia malantaŭa poŝo. Earl ne preteratentis tion.. Li siis bone, ke tie estas verŝajne grandega revolvero Colt. Poste la ruĝhara kapitano, per ia mallaŭta, langvora, melodia voĉo diris al la matrozo, staranta en la pordo:

— Eliru, infano mia, la interkonsiliĝo baldaŭ finiĝos, atendu tion. Mi esperas, ke la sorto de „Balmoral” ne ŝanĝiĝis malbona.

— Mi raportas obeema, mi ne scias tion — respondis la matroso kaj eliris.

— Mi petas vin… — diris la Bubo langvore — la klimato ankoraŭ estas iom nekutima por mi, tial mi opinias, ke ne okazos malfruo, se ni prokrastos la interkonsiliĝon ĝis la morgaŭa mateno, kaj ankaŭ al finan decidon.

— Via ekscelenco tute pravas — diris la generalo, — post la longa vojaĝo kaj la solenaĵo sufiĉas, kion ni sukcesis pritraktis. Morgaŭ antaŭtagmeze ni havos la feliĉon renkontiĝi denove kaj interkonsenti pri la urĝaj farendaĵoj.

— Rilate la aferon de Thomas Leven mi orodos al la gardestro — diris la majoro. Reciprokaj soldata-salutoj, manprenoj… la gastoj foriris, kaj Rustulo diris al la grumo, kiu senservicigis la tablon:

— Fracĵo, sendu al mi tiun matroson, poste lasu ĉion sur la tablo, kaj iru dormi!

Enveninte la princo fermis la pordon, senvorte okulmezuris la du amikojn, elprenis cigaredon, longe batetis ĝin al ties skatolo, ekfumis kaj sidiĝis.

— Nu, belaj birdoj? Kio okazos nun?

— Skandalo — respondis Rustulo flegme. — Oni emeretigos kelkajn francajn kaj anglajn admiralojn, la mondo ridos pri Anglio dum jarcentoj, ni estos pendumitaj, poste oni faros filmon pri ni.

Estis silento. Rustulo dume pensadis pri la okazaĵo kaj provis utiligi la singardemon de Earl, kiel li traktis la aferon ĝis nun. Hoho! Ŝajnas, ke nun jam ne estas tiel simple malkaŝi ilin. Probable sekvos intertraktadoj. Ĉiuokaze Earl havis ian kaŭzon ne tuj malkaŝi ilin.

— Finiĝis la bela milit-ludo, sinjoroj — diris Earl.

— Mi ne kredas tion — respondis Rustulo, — bedaŭrinde ni ne povas fini la ludon. Ĝi kaŭzas gravan problemon al mi, kiel mi povus eltiri vian ekscelencon kaj Anglion el tiu kaĉo.

— Amiko mia — rimarkis lia ekscelenco, — mi havis tempon lerni, ke mi estimu vian impertinentecon, sed nun mi opinias, ke helpos nenia blufo.

— Vidu, ekscelenco, ni parolu unu kun la alia sincere. Via eminenta militista kariero bezonas multe pli da danĝero kaj laboro, ol fiaski pro tiu ridinda historio, kaj nek al Anglio ĝi estos agrabla. Fine ja ni ridindigis tutan nacion sub angla standardo. Sendepende de tio, via ekscelenco scias ankaŭ tion, ke tiun societon oni ne povas simple kapti sur „Radzeer”, kaj vi estis tre saĝa, ke vi decidis tiel, cetere multe da sango estintus verŝita, unuavice tiu de sinjoro kapitano Bradford. Nun do ni ne provu timigi unu la alian. Ni traktadu inde al politikistoj!

— En ordo — diris la princo ridante, — sed mi atentigas vin: mi ne povas liberigi vin de la puno, mia potenco ne estas tiel granda, ke mi indulgu vin.

La kaporalo enpaŝis. Kiam li malfermis la pordon, Sudessex jam ekstaris, kvazaŭ li estus antaŭ sia superulo.

— La unua oficiro de „Radzeer” volas paroli kun via ekscelenco — raportis la kaporalo.

— Li envenu! — La kaporalo foriris. La ĉefkuracisto enpaŝis. Li aperis timeme en la ĉambron kaj haltis senvorte antaŭ la societo.

— Nu, kio okazis fraĉjo? — demandis Rustulo. — Vi aspektas malsana. Ĉu la klimato nocas?

— Mi venis por vi. La ŝipo estas ekveturonta. Ni havis tiun planon, se oni kaptos vin, ni ultimatos al lia ekscelenco, ke ni pafruinigos Mandalay-on dum dek minutoj, se oni ne lasos vin ĉiujn libera.

— Bela societo — diris la princo trankvile. — Dudek homoj ribeligas tutan mondparton, ili arestas ĉefstabon kaj volas pafruinigi urbon… Atentu min, amiko mia. Reiru sur la krozŝipon, raportu tie, ke nenio malbona okazis al viaj kamaradoj, ili estu paciencaj kaj faru nenian stultaĵon.

— Reiru, kaj diru al la homoj, ke ni ĉiuj sendifekte atingos la vastan maron. Mi garantios tion.

— Mi ne — diris la princo.

— Kun via permeso: mi jes. Kaj diru al ili, Ĉefkuracisto, kiu kuraĝos ekpafi per kanono, mi vangofrapados tiun. Vi povas foriri.

— Tamen — diris la Ĉefkuracisto signifoplene — ni atendos vin per la krozŝipo, kaj estus bone, se vi donus vivsingon en ĉiu horo, cetere eblas, ke ni tamen detruos tiun kabanaĉon.- Li mansalutis kaj foriris.