Jenő Rejtő - La perdiĝinta krozŝipo

— Mi petas vin, vi estas vere abomeninda kun tiuj ĉiamaj pretekstoj! Kion valoras angla stab-kapitano sen radbastono? La surmeto de gantoj certe estis en la reglamento, kiuj oni ŝtelis en Kalikato speciale por ni.

— Sed tio ne koncernas la koloniojn. Rustulo, estu serioza! Terure, kion ni faris. Ni arestis altrangajn, angalajn oficirojn, ni ŝtelis krozŝipon, ni trompis nacion…

— Ĉu mi helpu al vi plori? Ĝi okazis.

— Kiel vi volas liberigi mian fraton?

— Mi ne scias. Eble ni kanonpafigos Mandalay-on. Hodiaŭ vespere ni jam povas fari nenion. Hodiaŭ ni tamen devas priparolis la operaciojn. Rimarku bone infano mia, unue estas la devo, nur poste sekvas la privata afero.

— Eldirinte la unuan vorton oni vidos, ke ni ne havas eĉ konjekton pri la milit-taktiko.

— Mi ne dirus tion en via situacio. Ĝis nun ankaŭ Napoleono povintus envii nian stategion. Vi atentu nur tion, infano mia, ke vi parolu tre malmulte kaj tre supereme. Ankaŭ lia ekscelenco estas tia. Diru ĉiam tion: „Mi, sinjoroj, mi kredas la pacan aranĝon de la aferoj.” Aŭ, se vi ne komprenas ion: „Jes, jes, sed nia unua celo tamen estas sidi al ronda tablo.” Ĉar kiel mi komprenis el la vortoj de lia ekscelenco, multe da aferoj dependas de tiu meblo.

La suboficiro, staranta ĉe la pordo anoncis la gastojn. La generalo, la komandanto, kapitano, majoro kaj civila sinjoro venis, nome Muriel, kiu estas emerita kapitano, la gvidanto de la Sekreta servo. Ili ĉiuj portis leĝeran, tolan vestaĵon. Post nelonge aperis du grumoj, kunportante cigarojn, cigaredojn, nigran kafon kaj dolĉaĵojn. Ili babilis pri indiferentaj aferoj. La Bubo sentis, ke la gastoj devas komenci la efektivan interkonsiliĝon. Sed kiel? Li vidis, ke la oficiroj estas iomete maltrankvilaj.

— Karaj amikoj — li diris fine, imitante la iom langvoran korpopozicion kaj la leĝeran, mallaŭtan voĉon, viditan ĉe lia ekscelenco. — Nun ni preterlasu ĉiun formalaĵon, vi ne estas gastigantoj, kaj mi ne estas gasto, anglaj kaj francaj oficiroj sidas kune, nu, sinjoroj, ni informu unu la alian!

Li sentis, ke ĝi sukcesis. La okuloj de Rustulo ekbrilis, kiel slogantabulo. La generalo tuj leviĝis de sur sia loko kaj komencis promeni kun krucitaj brakoj, profundiĝinte en siaj pensoj. Fine li ekparolis:

— Ĉu ni parolu pri generalo Kvang? — li haltis, poste li daŭrigis: — Aŭ la historio de Thomas Leven estu la unua?

Mallonga paŭzo. Per sekunda senmoveco la du amikoj provis denove ekvilibriĝi anime post la plena trafo de la deklaro. Fine Rustulo ekparolis.

— Mi opinias, ke ni rapide trapasos tiun historion, rilate Leven-on, kaj tiam ni povos turni nian ĉiun energion al pli gravaj temoj.

— Nu do — diris la generalo. — Sinjoro majoro Lafayette, kiu procedis pri la afero, referos. Ne ni estas kulpaj pro la malsukceso, ĉar la militistaj inventaĵon de niaj ŝtatoj estas komunaj, la afero do estis samtiel grava por ni, kiel por Anglio.

— Mi rakontos la historion mallonge — komencis la majoro. — En Ĝibutio ni enŝipigis Thomas Leven-on kaj la rekrutojn de la kompanio la unua por veturigi ilin al Ranguno. Laŭ la oficiala letero de la angla ministerio pri militaj aferoj, tiam li estis ĉe la trupunuo, sendita al la komencitaj operacioj en Malantaŭa Hindio. La trupunuo revenis antaŭ unu jaro, kaj Thomas Leven kuŝis en la hospitalo pafvundita je la kapo…

— Ĉu via ekscelenco petas galson da akvo? — demandis la kapitano la Bubon.

— Jes… — diris la knabino mallaŭte, poste ŝi tunis sin al la ofociroj trankvile, ridetante, — la pasinta ciklono iomete suferigis min. — Ŝi trinkis kelkajn glutojn, ekfumis cigaredon kaj ĝemis. Tiel ŝi denove reakiris sian trankvilon. — Daŭrigu, sinjoro majoro!

— Membro de la Sekreta servo, vestita per legiana uniformo faris la unuan pridemando antaŭ ses monatoj. Dum semajnoj li amikiĝis kaj pagis ĉion al Leven, sed li eksciis nenion de li. Poste ni insiste pridemandis lin, ni provadis per promesoj, minacoj, sed vane, tiu homo neas persiste. Li deklaris, ke li ne havas kaj ne havis inventaĵon. Bedaŭrinde ni devintus uzi inkviziciajn rimedojn. Ni trovis nenian eblecon procedi en tiu afero kontraŭ eminenta soldato, kiu vundiĝinte ricevis ordenon pro sia kuraĝo.

— Nun kie troviĝas tiu homo? — demandis Rustulo.

— Temas ĝuste pri tio… Lastatempe ni provis ion — diris la majoro ridetante. — Ni postenigis lin al la marĉo, situanta proksime al Mandalay por supergardi la punitajn indiĝenojn. Ĝi estas vere posteno. Ni promesis al li private, se kiel ajn li volas vendis sian inventaĵon al Anglio aŭ al ni, ni tuj deŝanĝos lin. Sed tiu homo estas tre malmolnuka, kaj jam du monatojn li eltenas la marĉon, la milionojn da moskitoj.

— Mi patas ankoraŭ ion da akvo… Dankon… — La Bubo turnis sin al la generalo: — Eble li estos pli parolema kun ni, kiuj estas liaj sampatrujanoj.

— Bona ideo — diris Rustulo, — morgaŭ mi vivitos lin persone, kaj eble, se sinjoro majoro donus al li unutagan libertempon, mi regalus lin grandsinjore. Ekzemple, ni promenus en la urbon, poste kvazaŭ hazarde mi invitus lin por rigardi la korzŝipon, tie estas kelkaj oficiroj, kiujn li konas persone, kaj tiel ni povus pli facile atingi ion ĉe li.

— Estus bonege, se ĝi sukcesus — diris la kapitano. — Vi ne devas iri al li. Mi simple orodonos venigi lin en la fortikaĵon.

— Ne, ne… — protestis Rustulo ridetante, — ĝi ĉiuokaze forte impresos lin, se li ĝuste gardostaros, kaj mi konvinkos la gardestron, ke li forpermesu lin kun mi.

— Laŭ via bontrovo.

Rustulo poste klarigis al la Bubo, kial li faris tion. Se oni venigos Thomas Leven-on ne la urbon, kaj li ekvidos sian fratinon iel, li ne povus subpremi sian surpizon, kiu eble kaŭzus nian pereon. Kaŝe li timis eĉ tion, ke nek la Bubo estus sufiĉe forta, se oni subite alkondukus ŝian fraton, neniu scias, en kia terura sanstato.

— Nun, se vi deziras — ekparolis la generalo, — ni povas transiri al la afero de generalo Kvang. — Li elprenis mapon, kaj montrante sur punkton, li diris al Rustulo. — En tiu sektoro ni povus komenci la ofensivon el komuna operacia bazo.

Rustulo kliniĝis antaŭen, kaj li time rigardis la iom harkovritan, dikan montrofingron de la generalo.

— Proksimume ni konsentas pri tio — li diris poste, kuntirinte siajn brovojn. Dume li maltrankvilis, ĉu oni ne faris denove al ili ian friponaĵon, kiel la kapitano per la sangoguto kaj per la vitroj.

— Ĉiuokaze ni devas agi rapide — diris Muriel, la gvidanto de la Sekreta servo, — tri semajnoj estas survoje tre granda transporto de armiloj, kaj antaŭ ol ĝi atingus la landlimon, ni devas surprizataki Kvang-on.

— Des pli urĝe — interrompis la kapitano, — ĉar Morrison Snyder, tiu usona kanajlo, kiun financas la japanoj, li kaŝiĝas ie en la profundo de la arbaro kun granda trupo da banditoj. Mi scias tiel, ke li intertraktas kun Kvang. La japanoj nun havas la intereson fari kaoson ĉi tie, nu se Morrison aliancas kun Kvang, kaj oni transportas la armilojn, tiam eksplodos ribelo en la tuta Malantaŭa Hindio

— Ĉu tiuj du friponoj jam interkonsentis? — demandis Rustulo.

— Tio certas, ke ili ne ĝenas unu la alian, sed iliaj hordoj ankoraŭ ne unuiĝis. Kaj la starpunkto de Kvang ne estas travidebla.

— Mi persistas ĉe la ronda tablo — diris la Bubo, kiam ĉiu rigardis sur lin. — Eble ni sukcesos atingi rezulton pace.

— Mi ne fidas tion — respondis la generalo. — La tempo estas tre mallonga, ĉar ni devas fini la traktadojn, antaŭ ol la transporto de la armiloj alvenos. Ni invitis Kvang-on, sed kompreneble li ne venis. Laŭ via peto ni sendis delegiton al li, kaj ni sciigis, ke lia ekscelenco vizitos lin. Li mesaĝis, ke li atendos lin.