Jenő Rejtő - La perdiĝinta krozŝipo

Nur tiu povas apreci la eksterordinaran severon de la kvaranteno, kiu jam estis en la tropiko, tiu scias, ke unu haŭsero aŭ lignokesto de sur suspektata la ŝipo, sur kiu estas unusola malsanulo, ĝi povas enporti la kontaĝon, kiun trans la ekvatoro nek la plej granda kolpodo de la moderna medicino povas malhelpi, ke ĝi disvastiĝu dum tagoj kaj mortigu dekmilojn da homoj dum semajnoj (sed jam okazis, ke ĝi mortigis centmilojn da homoj). La kvaranteno estas militista institucio, kaj ties milito kontraŭ la cent-specaj malsanoj de la tropiko estas senindulgaj, severaj, rigoraj, ne malobserveblaj.

La grizaj nuboj kumulruliĝantaj sur la firmamento, la vento kaj la fulgonigra, hinda nokto ebligis, ke Fred la Malpura sukcesis ŝteli la korzŝipon, kiu staris sufiĉe malproksime sur la maro.

Kiam posttagmeze la belega ŝipo ekplaĉis al li, kaj komencis inciti lin tiu penso, simila al fiksa ideo, li reiris en Kolombon, kie liaj kelkaj amikoj loĝis en neuzita poluakvo-kanalo de malnova ledfabriko. Inter ili estis tre dika, unuokula homo, kiu nomiĝis Petterson, iam li estis rodkapitano en iu haveno de Nederlando, sed oni maldungis lin pro lia drinkemo, de tiam li laboras, kiel sklavkomercisto en Kolombo, kun siaj du amikoj, kun „Bruliganto”, kiu en pli bonaj tempoj estis ŝipmekanikisto, kaj kun „Lammel la Ĝibulo”, kies vertebra kolumno rompiĝis dum interbatado, de tiam li havas ĝibon. Ili triope kargis sur narkotitajn indiĝenojn el la interno de la insulo kiel ŝarĝvaron sur certajn ŝipojn, kun kiuj ili kunlaboris negoce. La narkotigo okazis per guma bastono, kaj la indiĝeno, kiam li rekonsciiĝis, jam kuŝis ligite kun siaj kunuloj en amaso, kiel kokinoj sur la vendoplaco, sur iu „sklavoŝipo”. Ili estis transportitaj al iu insularo Markizioj aŭ Respubliko, situantaj sur eksterzonaj akvoj, kie kelkaj senkonsciencaj, privataj entreprenistoj ekspluatis guanon, aŭ elhakadis arbaron.

Patterson, kiam li fordrinkis la kargon, li denove revenis loĝi kun siaj amikoj en la neuzitan kanalon de la ledfabriko. Fred la Malpura vizitis lin tie por gajni lin al sia plano, kaj peti lian urĝan helpon por varbi konvenajn matrosojn.

— He, Pat! — Fred salutis lin. — Mi bezonus dudek tute bonegajn maristojn, krome ankaŭ vi triope kunvojaĝu. Ĝi estas granda negoco.

— Akceptite! — diris Patterson per apenaŭ aŭdebla, raŭka voĉo pro brando. Ili longe interkonsiliĝis kun Fred la Malpura. Fred rakontis ĉion al Ratterson kaj al la du aliaj homoj. Li proponis al ili dumil kvincent pundojn al ili kaj al tiuj dudek homoj, kiujn li ankoraŭ bezonis. Tiujn dumil kvincent pundojn li translasis el sia tantiemo kaj promesis, ke ili ricevos ion ankaŭ el la koncerna parto de la aliaj, se la ekspedicio sukcesos. Patterson kaj liaj amikoj akceptis la proponon. Troviĝas ĉi tie sufiĉe da elprovitaj, malnovaj matrosoj inter la kontrabandistoj. Ili ĉiuj ĝoje entreprenas la „mokinciton”.

Vespere la dudek homoj estis kune. De mekanikisto ĝis kuiristo estis reprezentita inter ili la kompleta personaro.

La vento stridis, la nokto fariĝis ĉiam pli malluma, kaj dudek kvar tranvilaj, rezolutaj homoj ekveturis per velŝipo (eble mi ne devas diri, ke sen lampoj) sur la maro. Ili brajlis proksime al la karanteno kaj remis silente. Oni ne povis rimarki ilin eĉ per bona binoklo pro la forta ondofrapado, en la nokto, kovrita per la sufoka nebulo de malalte flugantaj vaporoj. Singarde remante, ili alvenis al la flanko de la kirasŝipo. Iu matroso suprengrimpis, kaj post dudek minutoj ili ĉiuj estis sur la ŝipo. La lasta homo anticipe likis la velboaton. La barko dronis dum minutoj.

La „Bruliganto”tuj rapidis al la kaldronego en la mano kun manlampo. Estis inter ili mekanikisto, stiristo, alteriano, ĉiuspecaj faklaboristoj kun scio, konvena al la personaro de militŝipo. Post duonhoro, kiam la tempesto intensiĝis, minca fumkolono leviĝis el la kamentubo de ilia ŝipo.

…Post la deka horo la ŝipo, kiel hiuzo, ŝteliranta el malantaŭ arbusto, komencis turni sian pruon al la ondofrapado. Ĝi estis la bona okazo. En la vaporsimile ondruliĝanta, densa, tepida nebulo, oni vidis nek propran manon, metitan antaŭ sian nazon.

Tiel li navigis majstre, preskaŭ nerimarkite ĉiam pli malproksimen. La fumo fariĝis pli densa en la kamentubo, kaj fine ili turniĝis de la ekstremaĵo de la insulo per duonvaporo, ke oni jam ne povis vidi ilin el la karanteno, kaj ili veturis norden, al la fiŝista vilaĝeto de Point de Galle. Dume fervoraj homoj kuradis sur la ferdeko supren kaj malsupren por elprovi la sistemon, la maŝinojn kaj kupladon de la ŝipo. Kiam Fred la Malpura ordonis: „Ŝaltu la lampojn”, la krozŝipo estis lumigita dum du minutoj. Proksime al Kolombo lumigita krozŝipo ne estas malpli suspekta. Dume la vento stridis plu, kaj nuboj kolektiĝis, pro kiuj Fred la Malpura kaj liaj kunuloj tre ĝojis.

Poste la membroj de la akcia societo surŝipiĝis, kaj „Balmoral” ekveturis per plena vaporo al nordo…

La esploro konstatis, ke „Balmoral” noktomeze ankris antaŭ la haveno de la insulo Sabang, ili ordonis al la rodpiloto, ke en tiu nekutima tempo, oni tuj surŝipigu akvon, konservaĵojn en tre granda kvanto kaj tri lignokestojn da cigaro. Ĉar li ne volis plenumi la peton post noktomezo, „Balmoral” dirketis siajn kanonojn al la bordo (estis klare videbla, ke ili levas la ŝirmkirason), kaj la kapitano deklaris, se oni ne komencos surŝipigi la deziratajn aferojn malpli ol kvin minutoj, la angla korzŝipo ekpafados al Sabang.

Poste la kargado okazis rapide.

Ekveturinte el Saban, la ŝipo malaperis. Precize je la unua horo eksplodanta ciklono, kiu de la memoreblaj tempoj ne furiozis per tia elementa forto super la oceano, malebligis la persekuton. La tempesto ruinigis urbojn, la superakvego forglutis insulojn, kaj tre multaj ŝipoj sur la vasta maro, se tiuj ne povis ĝustatempe enhaveniĝi.

Matene „Balmoral” malaperis. Eĉ velŝipo ne povis tragliti nerimarkite tra la reto de kroz- kaj militŝipoj, persekutantaj el ĉiu direkto, kiuj havis konstantan radiokontakton unu kun la alia. Restis eterna enigmo: kio okazis al „Balmoral”? Se ĝi ne forflugis, ĝi devas esti en iu haveno aŭ sur la maro. Kaj „Balmoral” troviĝis nenie. Admiraloj kaj rodkapitanoj, senrangaj soldatoj kaj generaloj staris antaŭ la miraklo nekompreneme. Aviadilsvarmoj dum tagoj observis ĉiun etan makulon de la oceano, ili precizigis la nomon, identecon de ĉiu militŝipo, ĉu tiuj estas sur la difinita loko. Fine oni konstatis tutcerte, ke „Balmoral” malaperis sur la oceano dum la pasintaj ses horoj. Kvankam nur aviadiloj povas fari tion dum ses horoj.

La admiralitato devis akcepti tion, ke okazis la plej granda krimo kaj miraklo de la jarcento. Oni ŝtelis militŝipon, kaj ĝi neniam plu retroviĝis. Ne poŝhorloĝon, ne indiĝenan kanuon, ne surtuton el la vestaĵgardejo de kafejo, sed eksplicite komplete kirasitan krozŝipon kun kanonoj, municio, reflektoroj, kiraso kaj kuirejaj potoj, oni deankris, forportis kaj alproprigis ĝin. Maljunaj admiraloj eĉ post jaroj ruĝiĝis, kiam ili rememoris la historion de „Balmoral”.

La vento ĉesis, kaj kirliĝantaj, nigraj nuboj ŝajnis malaltaj, kvazaŭ la ĉielo estus la tegmento de teretaĝa domo. La varmego de la antaŭtempesta kalmo estis senmova kaj sufoka.

— Kio okazos nun? — demandis Rustulo. — Ĉar aŭrore oni mobilizos tutan kontinenton pro ni.

Tio okazis jam post la venko de Sabang, survoje al Kalikato, ili do ĉiuj cigaris.

— Laŭ mi — respondis Fred la Malpura — ne pli ol unu horo komenciĝos bela spektakla revuo sur nia ŝatata maro kun pluvtorento kaj kun nordorienta vento. Ĝis tiam ni esperu, ke oni ne malkovros la malaperon de la ŝipo. Poste dum kelkaj horoj la persekutado ne estos ebla, kaj ni atingos Kalikaton. Tie ni kunportos de sur la ŝipo ĉion, kion eblas, poste ni jam devas nur ŝipveturi al Ranguno. Oni rehejmenigu la senmastran militŝipon, se ili tiom bezonas ĝin.