Jenő Rejtő - La ŝtelita kuriero

— Batu en lian vizaĝon!.. Ne bedaŭru lin!.. Huje!

Ili ruliĝis sangokovritaj kaj ŝiris unu la alian per ungoj kaj dentoj, sur la veturvojo.

La aŭto de la panisto apenaŭ povis eviti ilin zigzage kun laŭta kornado, kaj rigardinte sur la ŝoforon, pugne minacantan, la koruso de la oficistoj akresone rimarkis:

— Bu-to!.. Bru-to!..

La spicisto, pipfumanta antaŭ sia vendejo, diris al la trampa komizo:

— Wanderbild, portu la klor-acidon!.. Se ili rompos la montrofenestron, ni ŝprucos!

— Mi elpremos viajn okulojn!..

Bob la Malforte-batu grandarke batiĝas al la portalo pro vengofrapego.

Zum!

La ŝildo de la Parko Narciso disrompiĝas kun frakas-bruo sur la tero.

— Ne renovigu!.. Batu en lian vizaĝon!..

— Ne fiagitu ĉi tie! Por kio ĝi utilas? Venigu iu policiston!

Mirinde subita movo, kaj en la mano de Bob la Malforte-batu ekbrilas malfermita poŝtranĉilo! Llaŭregula preno: lia etfingro estas sub la prenilo por ke ĝi ne ektranĉu lin dum reglito: lia dika fingro servas kiel celilo, ĝi alteniĝas kaj loze kuŝas apud la klingo.

— Ĉu vi volas piki?! — anhelas Cigaro.

Li ne toleras tion! Rapida gesto, kaj li eltiras duon metran, kuirtranĉilon kun ligo-prenilo el sia interna poŝo.

— Atentu!.. Ili luktas per tranĉiloj!.. Forprenu la tranĉilojn de ili!..

Virina voĉo akre krias el la alto:

— Malhelpu ilin!.. Ĉu nenie estas policisto?… Ludoviko, damne, ĉu vi tiel rapidas por la kolumoj? Atendu nur, mi diros tion al via patro.

Ludoviko forgalopas. Sed li returniĝas ĉe la angulo kaj retropaŝadas. Tiam trirada ciklo renversas lin, kaj li kuras por la kolumoj.

Ili spiregas.

— Formetu tiun tranĉilon?!

— Nu venu, fortulo!..

Ili ekiris singarde, spiregante, laŭ duoncirklo. Nun fluos sango ĉi tie. Okazos hommorto. Estas sendube.

— Venu, Andreo — diras basa voĉo indiferente. — Mi ne volas esti atestanto.

Cigaro haltas kaj etendas sian kruron per streĉiĝanta genuo. La dramo nun estas tia, kiam la kurtenisto en la teatro kaptas la ŝnuron kaj eksonas la gongo.

Sed tiam aperas Odette, la amazono, kiu havas la nomon Turkino la Delikata portanta ruĝan, turkan pantalonon kaj kaftanon, ornamitan per oro, tenanta en sia mano kupran korbon, plenan de ardaĵo, kaj per grandarka movo, kiel la semantaj vilaĝanoj iras reve, paŝadante inter novaj sulkoj, ŝi eksvingas sian ujon duoncirkle, kaj la fajro disŝprucas.

Oni retroiras per rapidaj kaprosaltoj, kaj la cirklo vastiĝas laŭ longa spiralo.

Kriado, fajfado, sed la batalo certe finiĝis.

En la nomo de Odette nur la antaŭnomo Turkino havas la akcesoraĵon de la ŝajno, nenio motivas la epiteton Delikata eĉ eksteraĵe, kaj oni bone scias tion, ili do ne provokas ŝin.

— Ne venigu la policon ĉi tien! En aprilo mi pagis por iu okulo de Julio… Oni ne malsuprentiros mian rulŝutron pro neniu granda fripono! — ŝi akre kriis, svingante sian kuprokorbon, faritan por kafkuirado.

Ankaŭ kelkaj rabistoj staris inter ilin pacige, je la flanko de Turkino la Delikata.

— Trankviliĝu, Cigaro! Bob la Malforte-batu jam estis draŝita ankaŭ de aliulo. Oni skribis multajn fiaferon pri li, kio estas vera…

— Bill la Masakra fidenuncis lin pro Prücsök! — krias iu spektanto.

Cigaro glutegis… Hm. Okazis ia eraro. Tamen ne li skribis la sennoman denuncon.

— Kial vi komencis interbatadi kun li? — demandas nun Turkino la Delikata la apaĉon.

Li staras konfuzita dum momento.

— Ĉar li ĉiam volas pruvi, ke li estas fortulo! — respondas fine Cigaro kolere.

Eble la klarigo bezonus kompletigon, sed policisto aperas en la fino de la stratetaĉo, kaj tiam la partoprenantoj de la intertraktado subite malaperas, tiel nur sula policano proksimiĝas sur la strato, kaj post nelonge alvenas kurante Ludoviko kun la kolumoj.

Sed la kutima vivo de la krimula mondo transiras al anarkio. Bill la Masakra venenis ilian humoron. Rezolutaj fianĉinoj, kiuj ĉiuj estas ĵaluzaj, kaj malofte sen kaŭzo, insultas sian fianĉon! Kredo de trompitaj kunkulpuloj ŝanceliĝas, rilate sian komplicon, kaj la haven-kvartalo fariĝas infero.

Ekzemple Dezi la Ŝtelistino dektramane vangofrapas Gnomon la Enorman tiel, ke lia ora ponto falas el liaj makzeloj, aŭ kapitano Aŭrelo la Ĉifona elkondukis sian edzinon el la loĝejo kun drameca rigoro, li efektivigis la relegacion pro nervoziĝo, kaptinte ŝin je la haroj, kaj Schulteis la Ĝemeloj vagadas sur la domtegmentoj de la eksterurbo de post la tagmezo, ĉar rajta ŝtelisto de biciklo serĉas ĝin ĉe li.

Ĉio ĉi okazis pro la leteroj de Bill la Masakra. Nu sed jen estas bonŝance Depoziciulino, kiel profesia piediranto; ŝi registras sin ĉe la policisto okaze de ĉiuj akcidentoj de veturiloj, strataj skandaloj, domoruiniĝoj, por ke oni influu ŝin, rilate ŝian konfeson, kaj ŝi iel-tiel vivtenas sin el tio. Iu faris ŝian duonvizaĝon nerekonebla per varmega bakpleto, kiam ŝi iris en sian loĝejon sensuspekte, sed nun ŝi triumfoplene portas la sciigon. Depoziciulino iel divenis la realon:

— Rezedo estas la farinto! Nur li sciis, ke mi aĉetis horloĝon al Marie el falsa oro!

— Ĉu tio estas certa? — demandis Mandareno la Tantiema.

— Se vi deziras, mi ĵuras pri tio!

— Mi ne havas monon por tio.

— Fine ja, se ni mortbatos Rezedon senkulpan, estos mapli granda eraro, ol se li restus viva, kaj li estas la kulpa.

Diras tion Bull la Kava Korno, la ekbruliganto de lampoj, kiu zorgas pri la lumigado ĉiuvespere kaj aŭrore per sia du metra stango, kiel surtera reprezentatno de Prometo. Li estas entuziasma priparolanto, sed li neniam apartenas al la grupo de agantoj aŭ suferantoj, rilate la antaŭaĵojn aŭ la efektivigon de la afero. Li estas nur sangvina priparolanto.

La informo rondiris la havenon: Rezeda, la pakaĵportisto el la vendohalo estas Bill la Masakra, kaj liaj konatoj vizitis lin por vangofrapi lin, ĝis li fariĝos rijet-viando. Sporadaj, malpli grandaj grupoj plurfoje batis la sinkaŝantan Rezedon dum la tago, fine ankaŭ lia edzino, ĉar Bill la Masakra informis ŝin kun estimo, ke Rezedo vizitas ĉevalkurojn, kaj li aĉetis ĉapelon al la kelnerino de la amuzejo Daŭbo.

— Nek li estas tiu — diris tiam Mandareno la Tantiema, kiu ĵus aperis gvidanta sian armeon kaj kunportis ankaŭ bufron de de ŝarĝaŭto.

La enigmo solviĝis nek ĝis vespero, kvankam la ambulanco kvin foje venis tien, kaj iu deŝiris la dekstran orelon de Mirnix la Enŝteliĝanta.

Prücsök kaj la alarmpolico alvenas

Prücsök aperis kun sia korbeto ĉe Marie la Vidva.

— Mi venis por miaj konsignaj krizantemoj — ŝi diris kun flatloga rideto.

— Portu tiujn, el la ansa korbo — respondis Marie la Vidva lakone.

Ŝiaj tri edzojn mortis. La unua Debeux estis mekanikisto, li falis de sur la domtegmento dum muntado, ĉar liaj genuoj tremetis, kvankam li apenaŭ estis pli ol tridek du jara. La alia, Fousier estis bildokadristo, iun tagon li kaŝiĝis nokte kaj dormis en la bedo de la vitrodomo, kie finiĝis lia vivo, ĉar la violoj spiris la morton sur lin. Ankaŭ la tria mortis pro la tremo de liaj membroj. La ĉefmasonisto vokis lin al si, kiam li kovris la tegmenton de kvinetaĝa domo per ardezo, kaj ekirinte, li falis el la alto.

Ni povas vidi la instruon el tio: okazas tiel, se iu falas de sur domtegmento.

— Mi iros en balon! — diris Prücsök la novaĵon.

— Ĝi estas bela! Lastfoje mi partoprenis la balen-balon de la harpunistoj. Mi havis multajn, bonajn amikojn tie, inter ili troviĝis kelkaj balen-ĉasistoj, kiuj estas honestaj kaj larĝŝultraj. Tie mi konatiĝis kun Makar-on, pri kiu oni rakontas, ke li neniam maltrafis la balenon, kiam li harpunis… Ĝi estis la balo!..