Jenő Rejtő - La ŝtelita kuriero

Ŝiaj okuloj brilis konkure kun siaj grandegaj dentoj en la fajro de la sekretaj memoroj.

— Maklar estas la plej eminenta inter ili, mi do edziniĝos al li, kiam li revenos de la Sud-maroj.

— Kiu atendas fidele — diris Prücsök, tiu ne atendas vane.

— Mi tamen atendas lin, ĉar eblas esceptoj — ŝi respondis malgaje. — Ĝi estis la balo! Mi portis mian bluan satenan vestaĵon, flave broditan, krome harornamaĵon faritan el straso, kaj noktomeze mi ĉesis mian geedzecan intencon kun la stiristo pro Maklar. Ĉar tia estas la balo: vespere vi dancas sinforgese, kaj aŭrore eksplodas la ĝenerala miksbatado. Mi staris kun Maklar man’ en mano emociitaj, kaj oni levis la fortepianon de sur la stiristo. Tia do estas la balo. Noktomeze ankoraŭ estas konversacio, kaj aŭrore oni jam tatuigas. La desegnisto de la vivanta haŭto Bickmann tatuis sur nin harpunon kun trapikita koro. Mia amrilato finiĝis rilate la stiriston. Eble saĝo estas bezonata al la stirado, sed la harpuno estas harpuno! Muskolo, nervoj kaj okulmezuro, krome forto kun fizikaj korpkondiĉoj signifas ties esencon. Se temas pri interbatado, for la ĉapleon antaŭ li, ĉar ĝi certe debatiĝas!.. Atendu nur!.. mi donos al vi ventumilon, ostoprenilan, ĝi estas deviga, kaj mi havas ankaŭ silkaj ŝtrumpojn…

— Ho, tio estos tre bona! Mirnix la Enŝteliĝanta buklados miajn harojn per la krispigilo.

— Superflue! Iru nur, kaj ondumu je mia kosto! Kian balon vi iros?

— En la oficiran kazinon — ŝi diris leĝere. — Ludoviko la Saĝa invitis min, kaj je la oka kaj duono la furgono venos por mi… Ĝis revido, Marie la Vidva…

Ŝi rapidis ĉar jam estis la oka horo. Ĉe la stratangulo Nanette la Polica kriis al ŝi gaje.

— Iru al Mirion! Mi diris al ŝi, ke ŝi manikuru vin!

— Mi tre dankas… — kaj ŝi subite metis kelkajn akrakolorajn florojn en sian papue nigran hararon.

— Se vi bezonas binoklon, nur diru tion — ŝi instigas ŝin kun gemuta saluto el la transa flanko de la strato.

— Dankon! Eble oni atendas tion en la balo.

— Mi aŭdis, ke Cigaro deprenis sian manon de vi!..

— Jes — ŝi respondis trankvile. — Ĝis revido. — Kaj ŝi iris plu facilmove, balancante sian kokson, portante florojn en sia hararo, kun serena vizaĝo, kiu vidis ŝin en la benzinodora, sufoke varma vespero de la polva havenkvartalo, tiu pensis pri birdofajfado…

Kaj ŝi iris.

Dume Cigaro metis gluplastron sur sian krevintan vizaĝon kaj iomete ordigis sian vestaĵon.

— Prücsök nun estis ĉi tie! — kriis Marie la Vidva, kiu portis ĉion en la domon.

— Tiu bubino ne interesas min! Ŝi jam tedas min ĝisgorĝe

Prücsök iris rekte al la kinejo de la manikuristino. Ŝi alvenis al ĝia enirejo unu horon malfruiĝinte.

Cigaro jam atendis ŝin. Aŭ li sidis vidalvide sur la robujo, kvazaŭ li venus tien hazarde.

Kia sorĉistineto ŝi estas. Kaliko de floroj sonoras en ŝia nigra, dratsimila hararo ambaŭflanke.

Li demetis sian manon de ŝi. Ĝi estas fakto. Li venis nur tial, ĉar li estas scivola, kion ŝo faros tia bubino sen li.

Prücsök ridetante promenadas reve inter la vizitontoj de la kinejo, nur domaĝe, ke iu aŭ alia homo stumblas pro la pinto de ŝia ŝuo.

— Pardonon! — ŝi diras tiam kun afabla rideto kaj malgaje, ĉar la koncernulo blasfemas. Sed li ekhontas kaj aĉetas florojn de la senkulpa, ŝlemila infano por rebonigi tion.

Baldaŭ Cigaro vidas konsternite, ke la knabino en okazo de bezono intence ŝovas antaŭen sian piedon singarde per ŝulongo, kaj tiel, se iu jam evitus tion, do ankaŭ li stumble falas pro ĝi.

Hu! Ŝi ja estas vivdanĝera ĉarlatanino.

Nun ŝi venas rekte al Cigaro, en ŝiaj sepmejlaj botoj, kiel la giganto de Fingruleto.

— Kie estas la vestaĵo? — ŝi demandis postuleme.

— Kia vestaĵo?

— Kion vi ŝtelis al mi. Ĉu mi ne menciis tion.

— Jes. Sed mi ne estas via servisto por ŝteli vestaĵon al vi. Kaj trie, pri kia vestaĵo temas?

— Pri ŝtelita verda, kun artefaritaj floroj. Sed se vi ne volas, tiam ne. Nun mi rapidas vendi miajn florojn, poste mi iros fari konstantan frizaĵon por mi, ĉar vespere la kadavrotransportisto veturigos min en la balon.

La knabino pluiris kun sia florkorbeto, ĉar eleganta vestita sinjoro proksimiĝis. Ŝi rapide iom ŝovis sian piedon antaŭen, sed la artifiko ne sukcesis tiel, kiel ŝi volis, ĉar la sinjoro iomete enpensiĝis, kaj tiel li stumble falis pli grandarke ol bezonate, kaj li kape trarompis la flankvandon de la kaso, farita el tavolligno.

La kasistino mire vidis, ke nura kapo, kun iom da vizaĝhaŭto, penetris tra la vando.

— Mi vendas biletojn nur tra la ŝovofenestro — ŝi diris lakone al la nura kapo, — ne estas escepto, bonvolu stari en la vicon!

Sed la enpremiĝinta sinjoro ne povos retiri sin pro la pikiloj el tavolligno, streĉiĝantaj al lia gorĝo. Tiam la kasistino pensis lin gangstero, kaj subite ŝi frapis lin je la kapo per cindrujo.

Dume la pordisto kaptis la brakon de Prücsök, kiu volis forŝtelumi.

— Hoho! Vi nur restu ĉi tie…

— Forlasu min!..

Cigro iris tien, kiel severa apaĉo, ŝovinte siajn manojn en la poŝon, fortiris la knabinon kaj diris al la pordisto:

— Ne saĝumadu, tiu fraŭlino faris nenion.

— Vi asertas tion — respondis la kolera cerbero de la kinejo.

Dume lasinjoro kriegadis en la kaso, kaj iru forkuris por porti laborilon, nomatan lamenrompa ferstango.

— Mi transdonos tiun bubninon al la polico! — kriadis la pordisto, kaj du sinjoroj konsente jesis en la proksimo.

— Mi estas Fedoroviĉ, rusa mondĉampiono! — diris iu homo, kiu havis dikan kolon kiel tiu de taŭro. — Tiaĵon ne licas fari en kinejo.

— Ĉu rusaj ĉampionoj diros, kion oni faru en afrikaj kinejoj — diris Cigaro, turniĝinte al la ĉampiono por deturni la atenton de la pordisto.

Ĉar ĝi sukcesis, kaj la pordisto, malstreĉe staranta, atendis la respondon de la ruso, Cigaro maldekstramane vangofrapis la sensuspektan cerberon tiel, ke li deŝiris de sur la muro la portreton de Robert Taylor, renversis la patrinon de ĉefmuzikdirektoro kaj la help-kinematografiston, kun la lamenrompa ferstango, kiu ĵus alvenis.

Poste la apaĉo batis ankaŭ tiujn du sinjorojn, kiuj konsente jesis. Unuvice li batfaligis Fedoroviĉ-on, ĉar li estis mondĉampiono, li do zorgeme, tuj surplankigis lin per la plej energia makzel-bato, kaj li tre bedaŭris sekvan tagon, kiam evidentiĝis, ke Fedoroviĉ estis mondĉampiono en la briĝo. La alia konsente jesinta sinjoro, batita je la kapo, dum falo li denove renversis la pene leviĝantan help-kinematografiston, kaj bedaŭrinde la lamenrompa ferstango penetris inter liajn ripojn tiel, ke li estus tuj konsentinta pri kartilago-malfiksiĝo.

La sinjoro, enpremiĝinta en la kason, komencas alkutimiĝi al siaj novaj vivcirkonstancoj kaj avertis la kasistinon, ke ŝi eraris en la redono de mono. Tiu sinjoro aspektis trankvila funebranto, kiel li kun cindro sur sia kapo kaj kun iom da vizaĝhaŭto demandis la kasistinon, kie ili povus renkontiĝi sekvan tagon, se oni tamen liberigus lin de tie ĉi.

La idilio finiĝis per ŝrikado, kriegado, krakado, falo, malordo ekregis la portalon. La konsente jesinta fremdulo, inter kies ripojn penetris la ferstango, li eksaltis kaj elprenis sian revolveron.

— Ne moviĝu! — li kriis al Cigaro. — Mi estas ĉefinspektoro Stergen, kaj tuj…

Li ne povis diri, kio okazos tuj, ĉar Prücsök ekkriis kun entuziasma voĉo:

— Vivu ĉefinspektoro Stergen!

Kaj ŝi ŝutis siajn ĉiujn florojn sur lin, ke la krizantem-pluvo kovris la kapon de Stergen, kio blindigis lin. Nun alvenis la alarmpolico kun sirenado, kaj kelkaj histeriaj virinoj fortrenis la ripfrakturitan festaton.

— Venu… — diris Prücsök, kiu faligis pro ekzaltiĝo eĉ sian korbon sur la kapon de la festata ĉefinspektoro, poste kaŝiĝinte malantaŭ afiŝkolono, ŝi forkondukis sian amikon.