Jenő Rejtő - La ŝtelita kuriero

— La inspektado de la okazejo ne povas pruvi — diris Caro de Afriko afable, — ke la armilo, kiun oni trovis ĉe via patro, ne estas tiu de la atencanto. Kaj ĝi estas tiel malnovmoda, seskugla, plurpafa pistolo, ke la specialisto ne povis interŝanĝi la kuglon.

— Mia patro neis, ke li estas la kulpulo.

— Nu sed — diris la ruĝhara ataŝeo, kiu ne estas tiu fripono laŭ Prücsök — mi sciis tiel, ke Decoux ne havis infanon.

— E§! — diris la knabino. — Mi estas tiu. Ĉar mia patro, nomata Decoux, vere havis sekretan infanon, sed mi estas pseŭdoinfano de mia vera patro, kiu denove edzigis kun mia patrino, kaj li adoptis min, tiel mi fariĝis la pseŭdoinfano de mia unua sekreta patro, ĉar la vera ĉiam estas tiu, kiun oni nomas tio. Tiel ĉio estos komprenebla.

Ŝi diris tre energie kaj iomete ŝvitis pro tio. Sekve de tiu klarigo eĉ antaŭ ŝi mem fariĝis konfuzita sia deveno.

— Ĉu mi komprenu ĝin tiel, fraŭlino — helpis ŝin Mervin bonvole, — ke via patrino edziniĝis ankaŭ la duan fojon?

— Ne tio estas via tasko! — respondis Prücsök bataleme, repuŝinte Mervin-on el la sorĉa potenco de lia populareco. Ĉar krom grandaj diplomatoj nur saĝaj virinetoj komprenas tion. — Via tasko estas malkovri la senkulpecon de la patro! Kaj mi esperas, ke sinjoro gubernatoro ordonas tion!

— Mi ne ordonas al lia ekscelenco, kaj cetere mi ne estas sperta pri la malkovro de krimaferoj.

— Tiam vi povas manpremi kun Mervin — ŝi eltiris sin el la embaraso. Kvankam via general-feldmarŝala moŝto estas mondfama almenaŭ en la regado, tiel bela estas ĉio ĉi tie.

Blankharaj diplomatoj konsterniĝis kaj kapbalancante kunrigardis. Ŝi estas la intrigulino! Kaj la bunte vestita knabino, per la okulfrapa eleganteco de sia tri disharmoniaj koloroj ŝi estis tia, kiel viviĝinta flago de nekonata nacio, farbita verda, nigra, ruĝa.

Kaj ŝi preskaŭ flirtis en sia streĉiĝinta eksciteco.

— Tiel ni ne atingos celon, fraŭlino. Mi devas scii, kion vi deziras kaj kiamaniere? Mi ŝatus helpi vin, ĉar mi mem estas la supera instanco kaj ankaŭ la viktimo. Sed mi devas scii ekzakte, kio estas tio, kion vi konstatis?

— Pro ipso. Mi konstatas, kaj bonvolu skribi en la protokolon: ke ne estas viktimo! Ĉe mi la viktimo signifas tion, kiam oni sekcas lin, kaj ne tion, kiam li vizitas balon.

— Ne akuzu min — diris doktoro Mervin kaj instinke ekridetis, — sed defendu vian patron!

— Bone — ŝi mansvingis kvazaŭ en sia eksterodinare cedema humoro. — Mi ne estas instruitulino. Mi parolas nur la lingvon de simplaj homoj.

— Sed via lango ne konas bridon… — rimarkis la milita ataŝeo kun flamruĝa hararo en la fono. Je lia malbonŝanco.

— Se mi bone memoras, nun mi estas demandita… — Prücsök admonis lin agreseme. — Mi ne havas tian stilon en la parolado, kiel vi — ŝi daŭrigis milde, turniĝante al ĉiu. — Sed, se vi havas koron, eble vi komprenos min eĉ tiel, se mi parolas.

Tiam ŝi ricevis la unuan publikan aplaŭdon. Post la malfacila rezulto, kvazaŭ ekripozinte, ŝi laŭte blovis, kun antaŭenkurbigita malsupra lipo sub sia nazo por forigi siajn harojn, pendantajn surfrunten, kaj per rapida piedmovo ŝi svinge retroigis sian vestaĵrandon, tiuokaze ŝi forte piedbatis la maleolon de la urba komandanto, ke li laŭte ekkriis.

— Do nun — ŝi daŭrigis. — La fiŝistoj elakvigis tiun sensignan mortanton, kiu diris: Decoux estas senkulpa, savu lin. Tiam mortis la viktimo, sed poste li ankoraŭ aldonis, ke oni devas traserĉi Adrien-on. El kio mi logike konkludas, ke unue li volis nei, poste konsiderinte tion, li tamen ne kunportis ĝin en la tombon, sed li eldiris, ke Adrien. Tiam li difinitive mortis, kaj la sekreto kaŝiĝas en tio: kiu estas Adrien?!

— Mi povas diri al vi la starpunkton de la esplorado: Eblas, ke la kompatinda maristo kredis la senkulpecon de Decoux, sed ĝi ne signifas tion, ke ankaŭ la instanco kredu ĝin.

— Ankaŭ vi kredus tion, se vi konus mian patron — ŝi kriis, dume ŝia liprando ektremetis, kaj ŝiaj okuloj brilis humide, — li estas la plej bona homo en la mondo! Sed vi ne konas lin, vi nur akuzas!

— Vi eraras. — Kaj nun sekvis la bone direktita tuŝumo. — Decoux estis mia plej bona amiko dum longaj jaroj… Kaj post kiam la ridado transiris al morta silento, ŝi kaptis la bridon de la publika opinio de la balejo per unu ektiro. — Cetere ne mi kondamnis lin, mi estis nur esplorjuĝisto

— Se vi konis mian patron, tiam vi devas scii, ke li estas senkulpa! Aŭ ĉu li havis kaŭzon por mortigi vin?

— Jes, li havis.

Iu plago post la alia…

Nun evidentiĝis, ke doktoro Mervin pro strategio lasis la knabinon penetri tiel profunden malantaŭ la frontlinio de sia oficia aŭtoritato, ĉar li sciis, ke poste li fermos la vojon de la retiriĝo.

— Estu publike konata la fono de la afero. Mi pensas, ke tio estas la plej bona. Mi estis senbrida junulo dum niaj universitataj jaroj. Ankaŭ Decoux kaj mi amis knabinon. Ŝi amis min, kaj ne Decoux-on.

— Mi estimas vian guston!

Ankaŭ Mervin ridis kun la aliaj. Diablo scias, kion pensi pri ŝi; estas neeble koleri pri tiu freneza ĉevalineto.

— Ĉiutage okazas en la vivo, ke ne la meritata estas amata. Vi bone scias, fraŭlino. Sed gustibus non est disputandum.

— Jam ankaŭ mi mem atentis tion — respondis Prücsök malcerte.

— Decoux flankenstaris el mia vojo kun galanta gesto, sed li skribis leteron en la tago de la geedziĝa festo, kion ni ne miksis en la aferon konsidere de la menciita virino, ĉar ni havis pli senperajn pruvobjektojn. Decoux skribis tion, ke li atentigas min: li mortigos min, se mia malbona naturo iam ekregos min, kaj mi malfeliĉigos mian edzinon. Ĉar mia eksedzino estis grave malsana dum la atenco, mi havas ĉiun kaŭzon pensi, ke Decoux plenumis sian minacon.

— Mi ne kredas tion! Mia patro ne venĝas.

Doktoro Mervin eklevis sian ŝultron.

— Kiel vi nomiĝas, fraŭlino? — demandis la gubernatoro.

— Prücsök.

— Ĉu tio estas via vera nomo?

— Mi ne diris tion. Mi estas florvendistino en la haveno, kaj tio farus mian familion al objekto de parolo de publiko… — Ŝi turnis sin al Mervin. Baldaŭ evidentiĝos, kio ofte okazas en operetoj, ke mia adopita patro estas sveda arkiduko, kaj tiam vi implikiĝos en malagrablaĵon ĉe la finalo.

— Mia rolo estas tia, fraŭlino, ke la finalo ĉiumomente povas okazi. Sendepende de tio, kredu min, mi estus feliĉa, se la senkulpeco de Decoux evidentiĝus. Sed la revizio de la proceso tute ne eblas, fraŭlino — diris Mervin kategorie. — La leĝo kondamnas aŭ rehabilitas nur laŭ pruvaĵoj.

— Se vi volas, tiam oni reiniciatas la proceson!

— La leĝo ligas mian volon.

— Tio ne estas vera!.. — ŝi kriis, kaj larmeroj flugis ĉirkaŭ ŝia nee skuiĝanta kapo kaj brilo de ŝiaj leviĝantaj, papuosimilaj haroj akompanis ŝiajn vortojn. — Tio ne estas vera! Vi kontraŭregule deportis suspektatojn centope sen verdikto, vi kontraŭregule deklaris, ke la policisto povas mortpafi iun, kiu etendas sian manon al sia poŝo, en la urboparto inter la domo kaj la seka doko! Ĉio ĉi ne estas laŭleĝa! Kial do vi ne volas nun fari por mia patro kontraŭregulan aferon, kiam via nomo estas ĉi tie Caro de Afriko!..

Nun la unuan fojon iu eldiris tiun nomon de Mervin antaŭ tiom da homojn rekten en lian vizaĝo. Kaj jam ĉiu komiko de Prücsök degelis. Prücsök nun nerve varbis la animstaton de la aristokrataj gastoj por sia starpunkto en la eksciteco de popoloratoro de la fanatikaj civitaninoj de la gilotin-danco.

— Se iu agas kontraŭregule por miloj de civitanoj, oni nomas ĝin publika intereso, se li faras tion por unu, oni nomas ĝin misuzo de ofica potenco.

Prücsök ĉirkaŭrigardis malesperiĝinte, kun etenditaj brakoj: