Jenő Rejtő - La tri korpogardistoj en Afriko

Rondforma aperturo estis videbla malantaŭ la mapo. Ili ne devis tre akrigi siajn orelojn por aŭdi ĉiun vorton el la karcero. Iu nun oscedas (mi estis tiu), ankaŭ la klako de miaj dentoj estas bone aŭdeblaj tra la ventumtubo de la gardistejo.

Ĉirkaŭ la sesa kaj kvarono ekparolis Alfonso la Neniulo.

— Estas tre bone, ke oni fermin nin ĉi tien. Almenaŭ nun ni povas priparoli kelkajn sekretojn.

Ankaŭ mi ĝojas nur pro tio — respondas Ŝtipulo.

Poste ni diris nenion dum kvardek kvin minutoj

Mi rimakas, ke estis terura varmego, sed porti manĝaĵon kaj trinkaĵo en la gardistejon estis severe malpermesita. Nek la kapitano rajtas fari tion.

Alfonso la Neniulo ekparolas je la sepa kaj duono.

— Knaboj! Ni ĵuru, ke ni diros nian sekreton al neniu, okazu kio ajn.

— Ni ĵuras!

Poste ni nur ripozis kaj gratis nin dum tridek minutoj. Oni ne hastas ebabili sekretojn en la ĉelo. Baldaŭ Hopkins rimarkas, ke tre varmas en Afriko, kio tute ne estas agrabla.

— Laŭ mi la eskimoj ĝojus, se ili havus tian klimaton — mi diras per la saĝo de multflanka verkisto.

— En kiu lando loĝas la eskimoj? — demandas Ŝtipulo.

— Vi havas altan klerecon — mi respondis moke, — vi vere devus scii tion. Estas lando, kiun oni nomas Norda poluso pri ties malkovranto, kie la homoj ne povas iri sur la straton sen vintra mantelo dum dekunu monatoj de la jaro.

— Mi denove atentigas vin — diras Alfonso la Neniulo, — ke metu seruron sur vian buŝon. Ni gardu la sekreton, ke la kompatainda Potrien ne estas normala.

— Tamen la serĝento estas kuraĝa kaj firm-karaktera — mi laŭdis lin elkore, — nur nun, kiel li maljuniĝis, li suferas je manio pri persekutiĝo.

— Ke ni ĉagrenas lin — diris Ŝtipulo kun bedaŭro, — sed se li mortigus nin, eĉ tiam ni ne estus kapablaj fari tiaĵon kontraŭ ni brava kaj aĝa superulo.

— Tial li koleras la kompatindulo ankaŭ pri nia kapitano — diras Alfonso la Neniulo kun varma kondolenco. — Li pensas, ke ankaŭ li persekutas lin.

— Kiel li blasfemas, kiam la kapitano proksimiĝas al la kontoro.

— Eblas — meditis Ŝtipulo, — ke Potrien tute ne koleras pri la kapitano, li nur manipulas la soldojn, tial li timas la oficirojn.

— Knaboj! Ni gardu ankaŭ tiun sekreton

— Kiam vi rimarkis tion?

— Estis suspektinde, ke la kompatinda Biguére mortis vendrede, kaj sabate li revenis pro sia soldo el la transa mondo. Ĉar nur tiel li povis estis en la etato.

— Mi tamen ŝatas Potrier-on — entuziasmiĝus Hopkins, — ĉar li estas ĝisoste soldato. Li ne malamas nin, li nur estas ĵaluza pro la kantinestrino.

— Kvankam — mi diris kun kompato — la kantinestrino restos fidela al li, ĉar Potrien fermas siajn okulojn super ĉiuspecaj aferoj.

— Tio estas bona ankaŭ por ni, ke ŝi vendas vinon, brandon kaj tabakon en la malantaŭa ĉambro al la arestitoj de la garnizono, kiuj ne rajtas iri en la kantinon.

Tiel ni babiladis inter ni, sensuspekte, ĉiuspecajn sekretojn.

— Sed la plej granda sekreto estas tio — diras Alfonso la Neniu, — ke la kompatinda, kara, maljuna Potrien rompŝtelis en la deponejon…

…Kvazaŭ ĝi estus ventolilo: ia zumanta, stertora muĝo aŭdiĝus el la direkto de la aerumtubo.

Kia diablaĵo estas tie?

— Tio ne eblas! — kriias Ŝtipulo. — Potrien estas abnormala, sed li ne rompŝtelas!

— Nek li mem scias pri tio. Hazarde mi vidis, ke li estas somnambulo. Okazas al tiuloj, ke ili rompŝtelas en senkonscienco. La kompatinda, brava serĝento estas somnambulo.

— Ne diru!

— Sed tio restu inter ni… Antaŭhieraŭ nokte mi vidis lin… Kun taŭzita hararo, en ununura litkovrilo, nudpiede li venas el malantaŭ la kantino, kaj li iras tiel en la mallumo apud la muro de la fortikaĵo. Li sentas, ke li estas malsana kaj maljuna. Tial li suspektas ĉiun. Tial li skoldas ankaŭ la kapitanon.

— Li tamen estimas kaj alte taksas la kapitanon! Antaŭnelonge li diris al la skribisto antaŭ mi: „Mi estimas kaj alte taksas la sinjoron kapitanon, sed de kiam li vundiĝis je la dorso, li estas tre nervoza.”

Alfonso la Neniulo oscedis.

— Nu, ni dormu.

Sed antaŭ ol ekdormi, malfermiĝis la pordo de la ĉelo, kaj Potrien staris sur la sojlo…

La kompatindulo aspektas tre elĉerpiĝinta.

Liaj lipharoj hirte distaras, liaj okuloj kongeste ruliĝas, li blovas la aeron tra liaj vastiĝantaj naztruoj per sovaĝa ritmo, kaj liaj dentoj grincas.

Eble la taga deĵoro elĉerpis lin tiel. Sed ne estas malgravaĵo plenumi la taskojn de la serĝento.

Lia raŭka, flustanta voĉo estis timiga, kiel li ekparolis:

— Ĉu vi sciis… ke mi subaŭskultos?!..

— Mon chef — respondas Alfonso la Neniulo, — ni ne supozas tiaĵn pri serĝento Potrien.

La serĝento ridetis ironie, sed lia vizaĝos estis flave violkolora.

— Vi povos pensadi en Igori pri miaj aferoj. Mi opinias, ke vi iros tien pli-malpli poste.

Alfonso la Neniulo subite prenis atentopozon.

Eĉ tie ni volonte servos sub la mano de sinjoro serĝento.

Li retropaŝis. Li komprenis bone la sencon de nia respondo. Se ni iros tien, ankaŭ li venos kun ni.

— Hm… Tiel… Nu bone!.. Ni vidos tion!

Kaj li frapfermis la pordon. La fortikaĵo tremis pro la paŝoj de la foriranta serĝento.

La fato persekutas tiun serĝenton. De iom da tempo, kiu scias kial, li fariĝis osto en la gorĝo de la komandanta kapitano. Kvankam la olda Potrien estas vere bona soldato. Sed se la kapitano iam elektas por si iun, tiam ĉio vanas. Foje la kapitano trovas la postenigojn nekonvenajn, alifoje li ironie diras post la matena inspektado, ke la kompanio ne povus partopreni eĉ skoltan ĵamboreon alviciĝinte tiel, do la vivo de Potrien fariĝis infero, kio atingis sian kulminon per la nekomprenebla suspekto de la kapitano rilate la pacajn, arabajn kapropaŝtistojn kaj beduenajn ŝuflikistojn, vivantaj ĉi-regione. Li timas ĉiupaŝe atakon kaj sendas Potrien-on skolti por kvar-kvin tagoj. Nia kapitano ofte atendas surprizon el la direkto de neloĝataj montopintoj kaj malproksimaj, fumantaj krateroj, tiam Potrien kaj lia taĉmento devas grimpi el Manson ĝis la neĝlimo de la supraj montpasejoj de Atlaso.

Kvankam ĉi-regione ne okazis atako de la memoreblaj tempoj. Aparta morta ĉagreno estis por la serĝento, ke laŭ la ordono de la kapitano li ne rajtis postenigi nin al sia patrolo.

— Mi ne ŝatas, serĝento — li diris al Potrein, — se vi traktas la soldatojn laŭ viaj privataj sentoj.

Dume el Manson oni sendis taĉmenton, konsistantan el ok personoj al malproksima oazo por reguligi certajn, senbridajn indiĝenojn. La ok homoj restos tie patroli tri monatojn.

Kaptinte la okazon de venĝo, Potrien postenigis Alfonson la Neniun inter la ok personojn. Li sciis bone, ke ĝi estas plena trafo disigi nin unu de la alia.

Ni sidis malgaje en la kantino.

— Eh — diris Alfonso la Neniu, — kiel ajn vi opinias, mi jam ĝojas, ke mi liberiĝos el tiu ĉi fortikaĵo. Oni vivas ne tial, ke li manĝu terpomsupon en enua sekureco ĉi tie.

— Ĉu vi pensas, ke blovorkestro muzikas en Saharo, kiam vi manĝas la terpomsupon? — murmuris Hopkins la Ŝtipulo en la mallumo, cetere vidanta ĉion en rozkoloro.

Mi neniam vidis lin tiel moroza. Sed nek mi povis esti amikema. Diablo forportu… Ni alkutimiĝis unu al la alia en danĝero, nenifarante, dum la malfacila soldatservo en Afriko.

— Iel ni devas aranĝi, ke ni tamen restu kune — mi diras, meditante pri ia ruza solvo. — Eble, se ni petus la kapitanon postenigi nin inter la ok homojn.

— Mi neniel iros kun la ok personoj en tiun oazon.

— Kiel vi komprenas tion?

— Mi iros al Igori.

— Ĉu vi freneziĝis?