Jenő Rejtő - Bill Teksaso, la temerarulo

“Mi enamiĝis al vi. Mi decidis teni vin, kiel mian edzinon. Postmorgaŭ estu en Pomac, en la aparta ĉambro de la gastejo. Sinjorino Lordo Nisbeth! Se vi rifuzos vian edzinan obeemon, tiam mi venos por vi. Tiuokaze verŝajne verŝiĝos sango.”

Mi sciis bone, kiu estas tiu homo, kaj se mi ne obeos, tiam komenciĝos multe pli terura batalo, ol kia estis por akiri la bienon. Se mi kontraŭstaros, mi venigos la Lordon kaj lian bandon al ambaŭ familioj. Mi iris al Polmac… La ceterajn vi scias…

Aŭroris. Ili sidis silente sur la metala planko. Pala krepusko de la alvenanta tago radiis tra la pordo, kiu simils al la koloro de la flamo de alkohola brulilo. La bremso grincis, la trajno glitis sur deklivo.

— Vi faris terure grandan stultaĵon — balancis la kapon Bill. — Almenaŭ vi estus manĝinta ion. Vi jam venas tiel minimume kvadek ok horojn.

— Mi havas tre fortan orgnismon… — ŝi respondis, sed ŝia voĉo sonis malcerte.

— He, belaj birdoj! — kriis kruda voĉo. — Nun saltu rapide, ĉar mi pafos.

La bremsisto staris sur la ŝtupo de la flankmuro kaj direktis revolveron al ili.

Vere ne estas bela kutimo en Usono saltigi kaŝpasaĝerojn per ŝargita revolvero.

Bill rikanis.

— Ne eblas salti, amiko. Ĝi estas kupeo por virinoj. La fraŭlino ne ekzercis sin en tiu sveda gimnastiko.

— Fermu vian buŝon! La virino povas veturi ĝis Connected. Vi saltu, aŭ mi pafos. Vi scias bone, ke ne estas indulgo. Nek vi kutimas indulgi la bremsiston, se vi estas pli multe, kaj vi senarmigis lin. — Vidu!..

— Sufiĉe! Saltu!

— Kiel povas esti iu tiel malĝentila…

— Mi kalkulos ĝis tri…

— Tio estos tre gemuta.

— Unu…

— Mia patro estis direktoro ĉe la fervojo…

— Du!..

— Nu, se vi volas ĉiumaniere…

Antaŭ ol la gardisto estus pafinta eldironte la numeron tri, li saltis ĉe la komenco de relkurbiĝo… Li ankoraŭ aŭdis la ŝrikon de la knabino dum la dekono da sekundo, kiam li flugis tra la aero…

Edith ataris teruriĝinte. La bremsisto paŝis de sur la ferŝtupetaro en la vagonon.

— Nu, bela floreto, de kie vi fuĝis, he?

— Mi petas vin… — ŝi balbutaĉis.

— Se mi transdonos vin al la fervoja polico, bela futuro promesiĝas al vi…

— Ĉu vi ne volas… transdoni min…

— Jack, la bremsisto, estas fama kavaliro kaj bona knabo. Timu nenion. Ĉu vi volas gluton da rumo?

Li iris tute proksime al ŝi. Edith dorseniris ĝis la muro de la vagono kun teruriĝo.

— Ĉu eble vi timas min? Ne estu stulta. Ĉu vi pensas, ke la bremsisto estas mabona knabo?

— La bremsisto estas idioto — diris Bill Teksaso malantaŭ li, poste li elprenis sian revolveron kaj vangofrapis lin tiel, ke tri dentoj de la bremsisto rompiĝis.

Edith, pro la malsato, sufero, laco kaj pro la timiĝo svenetis kaj sinkis apud la muro sur la plankon senkonscie…

La bremsisto timiĝinte fiksrigardis la vagabondon, kiu ĵus desaltis.

— Vudu, oldulo mia, tia estas la vivo — li diris en la mano kun revolvero al la bremisto, kies vizaĝo ŝveliĝis. — Foje supre, alifoje malsupre. Vi lasis bele, ke mi atendu la relkurbiĝon, kaj nur poste mi saltu. Kiam la vagono turniĝis kun vi, mi grimpis denove sur la lastan vagonon. Tio ne sukceso al vi, kavaleria bramsisto, kiu vi estas, ke viaj okuloj ne forbrulas pro honto…

— Ĉu vi volas, ke mi saltu? — li demandis tre milde.

— Jes! Mi jam tre atendas tion! Kie mi diros, ke “nun”, tie saltu. Se ne, ankaŭ tiel estos bone. Sed mi ne rakontos al vi la multiplikan tabelon, antaŭ ol mi pafos.

— Vidu… Mi havas dudek dolarojn…

— Ĉu vere…?

— Jes… Ĉu vi volas tion?

— Ĝi bonvenus. Ĉu vi vere donos tion al mi?

— Jes… Ĉu ni paciĝos…?

— En ordo, tamen vi devas salti. Malgraŭ tio ni povas paciĝi.

— Vidu, atentu min — lamentis la bremsisto. — Mi ne volis…

— Nun!

…Li saltis, kiel lokusto. Bill elektis marĉan terenon al la spektaklo, kaj tiel li vidis, ke la koto ŝpriciĝas supren, poste nigra, gutanta amaso trenas siajn kruroj pene, kiel tiu ekiras al la bordo.

Li demetis sian ĉapelon kaj svingadis ĝin.

Nur nun li povis rigardi, kio estas al la virino. Li frapetis ŝian vangon

Edith malfermis siajn okulojn. Ŝi klinis sian lacan kapon sur la ŝultron de la kaŭbojo.

— Eltenu — murmuris Bill — , nun jam ni baldaŭ havos ion manĝi…

La kuro de la trajno malrapidiĝis, fine ĝi haltis.

— Tio estas bona loko. Ni staras antaŭ Connected, kiu estas forlasita flanktrako por ŝarĝtajnoj… Multe da amikoj miaj loĝas ĉi tie, ni vizitos tiujn…

Li eĉ ne demandis Edith-on. Li simple kaptis ŝin, kaj antaŭ ol la trajno estus tute haltinta, li desaltis kun ŝi.

Poste li kuris malsupren de sur la taluso. Neniu vidis tion.

Ili estis antaŭ la suburbo de Connicted

— Vi povas meti min sur la teron… — diris Edith. — La freŝa aero rekonsciigis min.

— Parte mi ĝojas, parte ne — li respondis, starigante ŝin sur la piedojn. Poste li gvidis ŝin denove, preninte ŝian manon.

Tiel ili iris unu apud la alia.

Soleca kabano staris malproksime de la urbo. Bill direktis siajn paŝojn tien.

— Iu mia amiko loĝas en tiu domo. Tie ni povos ekripozi iomete.

— Kial… ni ne eniras en la urbon, kaj… tuj… plu?

— Ĉu tiel?…

La knabino nur nun rigardis sin mem. Ŝia vestaĵo estis ŝirita, ĉifona kaj kotkovrita.. Pajleroj estis en ŝia hararo, ŝia mantelo ŝriĝis.

— Kion ni faros?

— Unuavice ni manĝos ion, poste vi ripozos. Dume mi iros en la urbon por akiri ian vestaĵon, kaj ni ekvojos al Oriento.

— Mi dankas tion, kion vi faris ĝis nun por mi, sed ne akumpanu min plu!

— Ĉu eble vi enuis?

— Mi ne volas, ke vi risku vian vivon tiel facilanime por la afero de nekonata virino. Mia stultaĵo…

— Pri kia risko vi parolas?

— Vi scias bone… Se oni ekkonjektos, ke ni ne mortis, ili sekvos nin… Kaj vi jam konas “Lin”.

La vizaĝo de Billl malseneriĝis por momentosed poste li ridis, kaj liaj unu kaj duono da sanaj dentoj brilis.

— Ne daŭrigu… Mi havas la firman decidon, ke mi ne morto pro senila marasmo. Kiel ĝi dependas de mi, mi ne subtenas ties eblon… Nun ni vizitu mian amikon.

— Kio estas via amiko?

— Kolektisto. Mi havas multe da amikoj en tiu regiono de Arizono. Ĝenerale oni konas min avantaĝe ĉie en Usono. Jam de jaroj mi trafikas sur miaj propraj kruroj, kiel publike ŝatata junulo… Kio okazis?

La knabino eksdis sur ŝtono.

— Mi ne povas… iri plu…

— Tio eblas facile, vi ja tute ne scias la tempon, kiam vi manĝis.

— Lasu min ĉi tie… — ŝi lustris spiregante. — Ne zorgu pri mi… Mi kaŭzas nur malbonon al vi…

— Azenaĵo… Hop!

Li levis Edith-on facilmove kaj prenis ŝin en siajn brakojn.

Ŝi ne protestis. Ŝi kuŝis kun fermitaj okuloj sur la brakoj de la viro, kiel laca infano. Bill paŝadis singarde sur la kavoplena, malebena grundo.

Baldaŭ ili alvenis antaŭ dometon. Li starigis denove Edoth-on sur la plandojn, kaj laŭ la kutima meniero li ekprenis ŝian pojnon.

— Mia amiko Buldogo loĝas ĉi tie. Li estas fama kolektisto, kaj bona knabo, nur iom stranga.

La domo estis silenta, kvazaŭ neniu loĝus tie. Emajlita tabulo pendis sur la pordo:

ATENTON!!

PROFUNDA AKVO!

NUR POR LIBERPROFESIULOJ!

Unue ni frapetos dece — diris Bill. — La maljuna Buldog atribuas gravan signifon al la formalaĵoj.

Kaj li tuj piedbatis la pordon tiel forte, ke la domo ektremiĝis.

Terura blasfemado aŭdiĝis de interne.