Jenő Rejtő - Bill Teksaso, la temerarulo

Matene li faris freŝan bandaĝon, la vundu fermiĝis bele. Bob nur rigardis lin, sed li diris nenion. Nek Bill ekparolis. Li donis varmegan kafon al la infano. Eltrinkinte ĝin, li sidis apud lin kaj rigardis.

— Diru, Bob… ĉu vi amas vian patrinon…?

Li rigardis sian fleganton kun revemaj, tien-reen moviĝantaj, malkonfidaj okuloj.

— Jes… — li respondis poste mallaŭte.

— Hm… Nun vi devas esti sincera… Vi estas la filo de la Lordo . Silentu!.. la Lordo edziĝis al virino, al tiu, kiun li persekuras. Ĉu vi komprenas tion, kion mi diras?

— Jes…

— Sed via patrino… morto pro tio… Ankaŭ tio eblas, ke la Lordo mortigos ŝin..

— Ne!

Li provis eldevigi ion el la infano kun malesperiĝinta blufo.- Vi ests infano, sed eble vi komprenas, ke unu homo havas nur unu koron. Li ne povas ami du virinojn. Kaj la vera, tiu ĉiam estas la edzino.

— Ĉu vere? Sed kiu? Ĉu la unua aŭ la dua?… Nu? — Li respondis triumfe.

— Kiel vi diris?

— Mia patrino estas lia edzino jam delonge…

La okuloj de Bill ekvibris…

— Parolu…

La infano timiĝis.

— Kion… vi volas?…

— Parolu, se estas kara la vivo de via patrino por vi, temas pri ŝi!.. — Kiu estas via patrino…

— La filino de mia avo… Mia avo estis Jeff Bart… Kaj la Lordo edziĝis al mia patrino jam delonge, ŝi do estas la vera… Mi diris tion!

Li ne plu aŭskultis lin. Li elkuregis.

— Hej, Kornulo… Buldogo!

La du vagabondoj ĵus kuiris ion sur la roka plataĵo.

— Nu, kio okazis?…

— Mi forrajdos… Gardu la infanon, kiam li resaniĝos, portu lin en Pomac-on!

— Sed… kial?

— La knabo valoras dekmil dolarojn!.. Adiaŭ…

Li saltis sur la ĉevalon kaj forgalopis tiel, ke la du homoj postrigardis la furioze malproksimiĝantan temerarulon, konsterniĝintaj pro la miro.

Multe da gastoj estis en la drinkejo de Pomac, inter ili la ĉevalbredisto, la ŝerifo kaj hazarde ankaŭ Gorilo, kontraŭ kiu oni same ne havis pruvaĵon.

Iu malfemis la pordon piedbate. Polvokovrita homo ensaltis, kaj videbliĝis, ke ekstere staras ĉevalo anhelante, vaportante, fluegis la ŝvito sur ĝia korpo. De kie el la infero li povis rajdi ĉi tien, tiel rapide?

— He! — li krias raŭkvoĉe. — Ĉu vi memoras min, Bulkin?

La ĉevalbredisto ekstaris blanka, kiel la muro.

— Bill… Teksaso…!

Ĉiu salte leviĝas. La ŝerifo elprenus sian revolveron, sed du pistoloj direktiĝas al ili en la mano de la nova gasto.

— Neniu moviĝu! Gorilo! Vi jam konas mian revolveron…

La malrapide, leviĝanta mano de la grandega rabisto rigidiĝis.

— Homoj! Mi volas paroli kun vi unu minuton. Poste mi transdonos miajn du pistolojn al la ŝerifo. Ĉu tio estas en ordo?

— Se vi volas paroli unu minuton, vi povas fari tion… Sed mi ne proponas fari novan cirkon — diris la ŝerifo.

— Bone. Atentu do! Mi gajnis ĉi tie malgrandan pistolon de Austin, ludante ĵetkubojn. La pistolon forrabis de la juna fratino de la gubernatoro tiu, kiu mortigis la kvar membran societon, veturantan per aŭtomobilo… Tial oni eksterleĝigis min. Mi havas kvin sav-atestantojn, kaj neniu anonciĝis. Parolu, Bulkin!

Estis silento.

— Ĉu Bulkin estas iu atestanto? — demandis la ŝerifo.

— Jes. Li estis ĉi tie, kiam mi gajnis la pistolon.

Denove fariĝis silento. Fine la ĉevalbredisto elpaŝis.

— Nu egalas. Mia konscianco ne plu povas toleri ĝin… Nun ni aranĝu tion. Ĝis nun mi jam petis Bulkin-on kaj la aliajn… Bill Teksaso estas senkulpa, Austin estas la murdinto, li proponis la pistolojn por aĉeti, kaj Bill gajnis tion de li.

Nun oni ekmurmuris, kaj la voĉo de Bill stridis en la aero.

— Atentu, Gorilo! Mi ne fortiros mian rigardon de sur vi…

— Bulkin… — diris la ŝerifo.

— Estas vere — respondis la drinkejmastro. — Mi ne kuraĝis paroli… Kaj ankaŭ la aliaj… timis la venĝon de la rabistoj. Ili estus mortpafintaj nin ĉiujn…

— La unu minuto pasis, ŝerifo. Ĉu vi volas, ke mi transdonu miajn revolverojn?

— Ne. Estis fiaĵo, ke Bulkin kaj la aliaj lasis vin en peklo… Sed nun forportu vin, Bill Teksaso. La forrabo de la virino estas nepardonebla..

— Mi iros. Sed mi petas ankoraŭ ion, Gorilo. Portus mesaĝon al la Ŝtono Infera. Diru aal la Lordo , ke nun mi rajdos al la delto de la rivero Cocos, kaj mi atendas lin ĝis noktomezo. Laŭeble li venu en la mallumo, antaŭ ol la luno lumus, ĉar mi ne volas havi avantaĝon. Diru al li, se li ne venos, tiam mi rakontos ĉie, kiu estas Bob la Putoro kaj kiu estas la filino de Jeff Bart. Li komprenos tion. Diru al li, ke Bob estas ĉe mi, li konfesos, kaj tiam oni elpelos la Lord -on per sangohundoj el inter la montoj. Sed diru al li, ke li venu, ĉar se mi iros al li, tiam sekvos min ĉiu movipova, honesta homo el la ĉirkaŭaĵo…

Gorilo staris heziteme, poste li ĉirkaŭrigardis. La homoj denove inklinis konsideri Bill Beksason simpatia.

— Mi transdonos la mesaĝon — li respondis, poste trairinte la drinkejon, li enseliĝis ekstere kaj forgalopis.

Bill Teksaso konjektis bone, ke Edith kaj la rabisto estas ĉe la Ŝtono Infera. La virino atingis la trupon ĉe la delto de la rivero Cocos.

Edith ne timis. Ŝi iris trankvile inter la rabistojn. Donis forton al la virino tiu konscio, ke ŝi savos homon, kiun ŝi amis.

— Mi serĉas la Lord -on — ŝi diris al Gunner.

— Li ankoraŭ ne atingis nin.

— Mi atendos lin ĉi ite, inter vi. Mi pensas, ke vi scias, mi estas lia edzino.

La rabistoj sciis ĉion. Ili traktis ŝin delikate, respektoplene, sed ili gardis ŝin.

La Lordo alvenis al sekvan tagon. Li saltis de sur la ĉevalo lace, en ŝiriĝinta vestaĵo, sed kiam li ekvidis Edith-on, li klinis sin kiel bonedukita ĝentlemano.

— Sinjorino… Mi ne esperis, ke vi revenos memvole.

— Mi revenis tial, ke mi sevu vin, kiel via edzino…

— Ĝi estas komprenebla… Mi zorgos pri tio, ke vi ne havu kaŭzon penti tiun vian paŝon.

— Mi havas unu kondiĉon.

— Kio ĝi estas?

— Ne persekutu plu Bill Teksason!

— Ĉu vi amas lin!?

— Jes.

— Gi estas malfacila kondiĉo!..

— SE vi ne plenumos tion, tiam vi povos kunporti nur mortintan virinon.

La Lordo hezitis. Poste li diris lakone:

— En ordo. Knaboj! Ni reiros al la Ŝtono Infera. De nun neniu batu Bill Teksason!

Li diris nenion pli, sed tio estis sufiĉa. Bill Teksaso povis esti trankvile, rilate la rabistojn.

Dum la dutaga vojo la Lordo apenaŭ proksimiĝis al Edith. Li estis ĝentila, preskaŭ tenera, sed li ne donis kaŭzo, ke la virino timu… Baldaŭ… ŝi ja havas tempon. Unue ŝi alkutimiĝu iomete al li.

Kiam ili alvenis al la altebenaĵo, troviĝanta inter la rokkolonoj de la montosupro, kie la etaĝa domo kaŝiĝis inter muroj, similaj al tiu de fortikaĵo, la Lordo konfidis Edith-on al la priservo de indiana knabino, kaj li iris en la alian alon de la konstruaĵo.

Edit rigardis malsupren tra la fenestro. Armitaj rabistoj estis ĉie. Fuĝi de ti ĉi estas neeblaĵo. Sed ŝi ne volis. Ŝi povas savi Bill-on tiel, se ŝi restos ĉi tie.

— Kiel vi nomiĝas? — ŝi demandis la indianan knabinon?

— Mia nomo estas Hijowa..

— Portu al mi freŝan akvon, Hijowa…

La kanbino portis akvon al ŝi. Edith lavis sin. Ŝi sidis lace, malesperiĝinte, kun kunpremiĝinta koro. Estis timige… Ĉi tie, en la roka fortikaĵo, subigite al “Li”.

Hijowa envenis denove:

— La Lordo demandas… Ĉu li povas paroli kun vi, sinjorino…