Jenő Rejtő - Bill Teksaso, la temerarulo

— Ni povas ekiri…

“Pro io ŝi estas kolera pri mi” — pensis Bill. “Mi nur scius kial?…”

La knabino plej volonte plorintus pro sia kolero.

— Bonvolu diri… — ŝi demandis subite — , kion vi faras tiam, kiam vi ne vagabondas?

— Mi ripozas iomete sur mejloŝtono… Eble mi dormas ie, se oni ne rimarkas min…

— Ne tiel mi komprenis…! Ĉu eble vi havas ian lokon, kie iu atendas vian?

— Oni tre atendas min en urbo Kansas. Sed tien mi ne iros.

— Kiu… atendas vin…

— Polica kapitano. Mi batis pasintjare la junan fraton de la urbestro. De tiam tiu homo aŭdas malbone, kaj li ridetas konstante, ĉar li fieras pri siaj oraj dentoj.

— Lasu tiun stultan ŝercadon. Ĉu eble estas ie, iu… virino?

— Kiel?

Edith diris trankvile kaj rapide:

— Iu, kiun vi amas, ekzemple, via fianĉino?

— Fianĉino… — li pensadis. — Ne. Vere mi ne havis tiun… Almenaŭ mi ne memoras…

— Sed! Inter tiel bonaj amikoj…

— Ne nomu min via amiko! — ŝi kriis flamiĝeme. Ĉu eble mi similas al Kornulo la Sovaĝa aŭ mi aspektas tiel, kiel avĉjo Buldog?

— Ne… Tion mi ne asertus kun trankvila konscienco…

“Kio atakis tiom ŝian hepaton? Ĉar ŝi estas kolera pro io, tio certas. Sed kial?” — cerbumadis Bill.

La parolado haltis. Ili rajdis tra kampoj, kvoplenaj, argilaj terenoj al la Ŝtono Luna, ĉiam pli akre konturiĝanta.

Poste ili vidis, kiel sur la reflektore brilanta, lunluma deklivo de la blanka, kalva, kalkŝtona monto, etaj rajdistoj grimpas supren, kaj ili malaperas rapide galopante en iu fendego.

— Ili estas tie!.. — Li montris al la knabino. — Tiuj estas la banditoj, kiuj klopodas atingi la riveron Cocos.

— Sed la Lordo …

— Li sekvos la trupon matene, ni rajdos Okcidenten mallongigante la vojon sur la alia deklivo de la Ŝtono Luna, al la montoj…

La luno subiris je la dua horo, kaj la persekutatoj atingis la blankan monton.

De sur la supro de la monto falis fonto kun mallarĝa akvostrio ĝis ties bazo. Apud ĝi troviĝis la groto malantaŭ kelkaj duone sekiĝintaj arbustoj kaj arbo kun maldensa frondaro. Ĝi estis malgranda aperturo, sed interne li vastiĝis surprize, ties volvo altiĝis, kaj kio pleje gravis: la aero trablovis ĝin tra breĉo de bruna, malnova enfalo ĉe ties flanko, ili do povis ekbruligi fajron tie.

— Ĝi estas mia malnova bivakejo. Foje la orministoj el Forest volis linĉi min pro ia bagatelo, kaj mi loĝis tutan monaton ĉi tie. Jen vidu… eĉ mia lampo pendas tie… Ĝi estas la kuŝejo, kaj tiu la fajrejo, kaj la vestoŝranko staras tie…

La “vestoŝranko” estis dubranĉa, longa lato. La kuŝejo konsistis el sekaj arbofolioj kaj kovrilo, la lampo estis granda taso, plena de sebo, en ties mezo staris ĉifonpeco, kiel meĉo. La fajrejo konsistis el du grandegaj rokoj, kiuj direktis la flamojn al la aperturo. Kelkaj plataj ŝtonoj servis kiel bonaj sidejoj, precipe kovrite per plejdo. Li ligis la ĉevalojn apud la groto sub elstara roko. Tie troviĝis iom da paŝtebla kreskaĵo.

Edith eksidis sur rokegon super la abismo. Oni povintus kredi, ke ŝi tuj kuŝiĝos pro lacego. Sed ŝajnis, ke ŝi estis forta virino laŭ sia naturo, relative dum mallonga tempo ŝi alkutimiĝis al tiu kruda vivo. Ĉu eble alia nervoziĝo vibris en ŝi kaj tio kontraŭpezis ŝian elĉerpiĝon?

Bill staris malpli proksime. Embarasite li metis sian korpopezon de sur iu piedo al la alia.

“Kial ŝi koleretas kontaŭ mi?…” — li pensis amare.

— Ĉu vi ne kuraĝas sidi apud min? Aŭ vi ne volas? — demandis Edith subite, akre. Ŝi ankoraŭ ne finis la frazon, kaj Bill jam estis apud ŝi. Ili sidis silente dum iom da tempo.

— Kiel vi pensas? Ĉu ni atingos Meksikion?

Tute certe! Kredu ĝin. Post du semajnoj vi estos en sekureco.

— Ĉu vi?

— Ĉu mi?

Jes. Kion vi faros. Ĉu eble vi revenos ĉi tien?

— Kial ne?… Vidu… vidu, kiel belegal ĝi estas!

Li montris al la valo, kie en la blanka krepusko la vaporo de la humida tero ŝvebis duon-alte.

La palaj puntoj de la aŭgusta prujno blankis ĉie. La sombra paco de la sovaĝa, forlasita regiono kuŝis majeste en la profundo. Nur kaŝiĝante galopanta vulpo rompis la timigan senmovecon.

Edit ekprenis lian manon kaj rigardis lin malgaje.

— Promesu, ke de nun vi diros ĉiam la veron. Mi tre ŝatus tion.

Bill estis en granda embaraso. Li turnadis sian kolon.

— Bone… Estu tiel, sed mi atentigas vin, ke ni neglektu la diron de vero, ĉar ni ne povas scii, kion ĝi rezultos…

— Tamen. Se, se vi ne nur tial faris por mi ĉion ĉi… ĉar vi estas Bill Teksaso, la temerarulo, sed iomete… eble ankaŭ tial, ĉar… vi trovis min simpatia, tiam nun… vi respondos ĉion… sincere, kaj vi diros la veron… Ĉu bone?

— Ne estas bone, sed kion fari — diris Bill kaj ĝemis. — Demandu!

— Kiu vi ests?

— Ĉu mi?… Ĝi okazis tiel… Serioze… ĉu eblas mensogi nenion?

— Ne. Hodiaŭ ne.

— Do… se vi volas scii… Mi venis Okcidenten pro malsana virino, kaj neniam plu mi povis foriri de tie ĉi.

Edith glutis amaran knelon el sia gorĝo.

— Kiu… estis… tiu… virino…

Bill rigardis ien en la malproksimon, tre malgaje.

— Mia patrino… Ŝi malsaniĝis, kaj mi devis porti ŝin Okcidenten… Ne estis iu, kiu povus akompani ŝin… Mia patro estas prokuroro en Nov-Jorko, li ne povis veni ĉi tien… Mi estis studento… Tio okazis antaŭ kvin jaroj… Mi venis kun mia patrino ĉi tien, kaj la kompatindulino… Do kiam mi restis sola, mi ne plu volis iri hejmen… en la urbon… Mia patro volis tion. Li pensis, se li ne sendos monon, tiam mi devevas reveni… Sed ĝi okazisne tiel… La lando adoptis la forlasitan knabon…

— Via patro certe ĉagraniĝas… Ĉu vi havas gefratojn…?

— Ne… mi estas sola filo… Kompatinda maljunulo… Foje mi devas viziti lin, kaj eblas, ke…

Li eksilentis. Edith kompenis ĝin. “Se mi restos vivanta” li volis diri tion.

— Kaj nun… mi foriros.

— Atendu…

Ili staris vizaĝ-al-vizaĝe.

— Ĉu vi volas diri… ion… Bill…?

— Ĉu mi…? — li frotadis cigaredon inter siaj fingroj… — Kion mi povus diri?… Al virino… Por kiu… kiel vi diris, mi faris ion kaj alian… kiu konfidante sian al mi… Do ĝi estus tiaaĵo, kvazaŭ… tial… sed ne tial… malgrau tio, ke… — li ne povis daŭrigi.

Edith komencis kompreni la aferon. Li ekprenis la mentonon de Bill per siaj du fingroj kaj levis la kapon de la knabo.

— Rigardi inter miajn okulojn!

— Kiel?… — li demandis embarasite.

— Vi kondutis al mi, kvazaŭ mi estus via filino aŭ nevo. Vi tute ne rimarkis min, kiam vi ne devis kuregi en la fajron pro mi, kaj vi ne diris eĉ unu karan vorton, vi nur ŝercis kaj afablumis, kiel kun kamarado… Ĉu tio estis sincera?…

Bill nun jam metis la cigaredon en sian buŝon, sed li forgesis ekbruligi tion… Li komencis denove frotadi ĝin…

— Vidu… Oni diras, ke la kanibalo estimas la fremdulon, hazarde venintan en lian tendon, li ne manĝas tiun… Nek mi estas pli malbona, ol la kanibalo… Ke virinon… kiu havas neniun krom mi… Do, kion mi diru al virino, kiu hazarde bezonis mian helpon…?

— Kion vi dirus, se ĝi ne estus tiel?

— Sed ĝi estas tiel…

— Sed pensu tiel, ke… ne.

— Ĉu?… — Bill spiris profunde kaj rigrdis Edith-on kun larĝe malfermitaj okuloj. Li staris senpere antaŭ ŝin kaj ekpenis ŝiajn ŝultrojn… — Je mia honorvorto… Mi fariĝis nervoza… Ĉu vi pensas serioze… ke mi estu pli malbona… ol la kanibalo?… — kaj li ekpremis hazarde la brakon de la virino tiel forte, ke ŝi ekkriis mallaŭte.