Jenő Rejtő - Bill Teksaso, la temerarulo

Li faris tion bone! Iom da impertinenteco, iom da batalo kaj kaj la kutima, granda bonŝanco; tiuj denove halpis lin tra la malagrablaĵo… Nun li kaŝiĝos, almenaŭ ĝis vespero…

Li grimpis en la kelon tra fenestro. Estis terura fetoro. La sufoka odoro de la putranta viando kaj sango de la neprilaborita, kruda felo peziĝis en la ejo. Ekstere klakis ritmaj paŝoj el la direkto de la strata fenestro. Gardistoj… Li devas atenti, nur silente…

La oblikvaj radioj de la subiranta suno prilumis la kelon bone. Li ĉirkaŭiris homaltan feloamason por trovi taŭgan kaŝejon…

Io ekmoviĝis malantaŭ iu amaso… Ĉu kato…?

Li repaŝis. Singarde flankenirinte, li rigardis malantaŭ la feloamason. Poste frosta teruro paralizas lin:

La Lordo staris tie, kun krucitaj brakoj kaj rigardis rekte en liajn okulojn…

— Nu? — li ekparolis kun tiu neeltenebla, malvarma, raŭka voĉo. — Ĉu eble ne estas agrabla la renkontiĝo? Ĝi estas bona pli frue, ol malpli frue.

Bill devigas sin rigardi en la mortajn okulojn. Sed li ne povas konstati, kien rigardas tiuj okuloj. Du emejlaj butonoj. Rigora kaj kruela, senanima, saĝa rigardo.

— Ni ne pova pafadi ĉi tie — li konstatis kun iom da bedaŭro. — Ankaŭ mi fuĝis tra la domtegmentoj, kaj ankaŭ al mi okulfrapis tiu ĉi korto, kiel la sola, taŭga kaŝejo… Bonvolu veni ĉi tien, malantaŭ la felojn, ĉar oni povas ekvidi vin tra la fenestro…

Li proksimiĝis du paŝojn al li kun tolpotaj, malvarmaj pezaj kruroj.

Sed liajn okulojn… Liajn okuloj li rigardis devigante sin kun granda fortostreĉo… Preskaŭ doloris lin, ke li devas timi tiujn okulojn…

— Kie vi lasis mian edzinon…?

Aŭdinte la vorton “mia edzino”, okazis mirinda afero. Kvazaŭ grandega pugno estus vangofrapita lin; Varmega, akre dolora sangoondo leviĝis al la okuloj de Billl. Kiel tie, sur la fenestro-breto, kiam li ekpafis, revenis la vivo en liajn brakojn kaj krurojn, li rigardis eĉ plu fikse la du, brilajn, glacikolorajn okulojn, sed kvazaŭ la sorĉo rompiĝus: nun li povintus mortpafi aŭ kapti lian kolon trankvile…

— Kial vi ne respondas… Kie estas mia edzino…?!

— Edith ne estas via edzino — li diris trankvile. — Vi scias tion bone. Ŝi povas edziniĝi al bandito pro devigo, sed ŝi ne estos via edzino…

La Lordo iom konsterniĝis pro la trankvilo de la knabo. Poste li ekridetis. Tiu rideto estis simila al larvo, memorigante pri la mieno de antikvaj bronzfiguroj.

— Delonge mi scias, ke mi devas mortigi vin en batalo. Mi sciis, ke mi ne venkos vin, tiel, kiel la aliajn, kiuj eĉ ne provis defendi sin… Ĝi estos pli bone tiel! Stulta afero, ke la homoj staras antaŭ mi pistolo tiel, kiel la batfaligotaj brutoj.

— Vi povas esti trankvila, oldulo mia — respondis Bill, kaj li jam rikanis, ĉar ekregis lin feliĉa triumfosento — vi devas lukti kun mi. Komence ankaŭ mi timis kaj tre estimis vin, butonokula frenezulo. Sed ĝi ĉesis, kaj se ni ne estus en tiu ĉi kaŝejo, mi tuj alvokus vin por defendi…

— Interese — diris la Lordo reveme. — Vi vere venkis vian timon. La unua homo… Sed, kiam vi ekvidis min, mi vidis bone, ke vi ne ekmovus vian manon, se mi mortpafus vin…

La paŝoj de la gardisto klakis. La du homoj sidis sur la planko vid-al-vide, kaj ili parolis preskaŭ afable. Bill ekfumis eĉ cigaredon kaj kovris la ardaĵon per sia manplato.

— Vi pravas, en la unua momento mi ankoraŭ timis… Sed nun mi jam havas sorĉaĵon; kiam mi diras en si mem tion, kie Edith estas la edzino de tiu vivanta kadavro, tiam mi tuj povus mortigi vin gaje…

Ili silentis.

Ankaŭ la alia homo ekfumis cigaredon. Ne ofendis lin tio, kion Bill diris, ĉar li pensadis pri alia afero, li aŭdis nur unuorele la vortojn de la temerarulo.

— Ni, Lordoj… estas strangaj homoj. Ĉiu membro de nia familio havas terure malaltan sangopremon, sen tio, ke ni sentus ĝin. Ili ne estas malsanaj, nur preskaŭ senvivaj. Vi kuŝus agoniante, havante mian sangopremon, kaj mi celas certamane, aŭ se necese, mi povas fari longan vojon rajdante. — Ekprenu mian manon.

Li hezitis iomete, poste li tamen ekprenis ĝin!

La malvarma ektuŝo estis timiga. Sed Bill pensis tion, ke tiu mano eble iam ektuŝos la talion de Edith, kaj li tuj fariĝis trankvila kaj diris gaje.

— Aha! Jen tio estas la sekreto de la Lordo : Li iras kun glacimalvarma nervosistemo…

— Mi pensas — diris la Lordo — , ke nun jam vi ne plu fuĝos de antaŭ mi… Tiel do vi estas en tiu animstato, ke mi povas renkontiĝi kun vi ĉe la marĉoj de la rivero Cocos sur la tereno de la indianoj Cheney. Certe vi volas trapasi tie.

— Mi iros tien ĝoje. Alvenis la tempo fini la aferon.

— Ankaŭ mi samopinias…

— Sed unue ni devas eskapi de tie ĉi…

— Infanludo…

— Vi pravas…

Ili komprenis unu la alian bonege. Baldaŭ du ĉasistoaj alvenis en la korton. Ili enveturis tien per ĉaro. Estis nokto. Ili ĵetadis la ŝnurligitajn felojn de sur la grundo de la korto, kaj ili jam staris antaŭ la deponejo.

— Aŭrore ni jam povas esti en Pomac — diris iu el ili.

— Se ni rapidos.

Bill ekstaris. Ankaŭ la Lordo kaj flustis al li:

— Vi la homon dekstran

Poste ili paŝis rapide sur la korton…

— Pardonon… — diris Bill mallaŭte.

La ĉasisto, staranta dekstaflanke turniĝis mirante, sed iu kaptis lian gorĝon, ke li mutiĝis, kaj alvenis pugnobato el la alto subite… Ĝi trafis lian mentonon leĝere, kaj la ĉasisto svenis…

Kiam Billl turniĝis, jam la alia homo kuŝis tie.

— Ĝi estis bela laboro — rimarkis Bill. — Senvoĉe, kun anastezo… rapide.

Ili staris vid-al-vide en la muta korto. La du kontraŭuloj. Lili pensis pri la virino. La praa deziro de la lukto vibris en ilia gorĝo…

— Mi opinias… — diris la Lordo — ĉar ni ne havas armilojn… Ni devus provi tion nur per la manoj…

Dume liaj dek fingroj kurbiĝis kiel ungegoj…

— Tio ne estas malbona ideo — kapjeisi Bill.

— Unue ni zorgu pri tiuj du homoj.

— Bone.

Dum momentoj la du ĉasistoj kuŝis ŝnurliĝite, kun ŝtopita buŝo.

— Ni ne boksu… ĉar ni faros bruon.

— Kiel do? — demandis Bill.

— Kiu estas pli forta, tiu strangolos la alian.

— Kiel vi komprenas tion?

— Sude ĝi estas konata formo de la duelo. Ni kaptos la gorĝon unu de la alia kaj premos ĝin. La brako de iu el ni laciĝos pli frue, la premo loziĝos, kaj la alia… venkos.

— Mi komprenas. Ni komencu tion!

Ili staris vid-al-vide.

— Turniĝu iom dekstren — diris Bill. — Mi prenos vin per mia maldekstra mano kaj ni krucus unu la alian.

— Ĉu vi estas maldekstramana?

— Ne. Sed luphundo mordis mian dekstran brakon.

Ili staris.

— Ni prokrastos ĝin — flustris la Lordo . — Mi ne volas havi avantaĝon.

— Kial vi pensas.

— Do ĉe la rivero Cocos.

— Jes…

…La luno subiris, kaj la gardisto ĉe la pordego sciiĝis preterkure, ke la ĉaro ekiras rapide el la korto, veturante urĝe sur la strato, kaj du nigraj figuroj sidas sur ĝi; iu sur la sidejo de la veturigisto, la alia kuŝante sur la feloamaso.

Li fermis la pordegon.

Bill kaj la Lordo descendis antaŭ la drinkejo, kaj ili saltis rapide sur po unu atendantan ĉevalon. Neniu el ili povis pafi ĉi tie, ĉar ĉiu minuto, ĝis ili povis resti nerimarkitaj, signifis pli da ŝanco al la fuĝo.

Momenton ili interrigardis.

— Ĉe la delto de la rivero Cocos — flustris la Lordo …

— Mi estos tie…

Ili forgalopis en la kontraŭan direkton…