Владимир Шитик - Левы рэйс

— А што, і жаніх там быў? — здзівіўся Корзун. Савачкін пра жаніха не ўспамінаў.

— Так, Валюжэніч. Ён пазней прыйшоў, як даведаўся. Які сорам! Не, я ўсё роўна паеду адсюль…

Корзун паклаў руку на паперу.

— Не спяшайцеся, Ліда Грамакоўская. Паедзеце зараз — знойдуцца людзі, якія скажуць, што, маўляў, каб была невінаватая, не збегла б.

Грамакоўская слухала, апусціўшы галаву. Яна быццам замкнулася ў сабе, і, як ні стараўся лейтэнант, размова далей ужо не клеілася. Яму нічога не засталося, як развітацца. І хоць справа не скранулася з месца ні кропелькі, ён быў задаволены. Грамакоўская аказалася добрай і шчырай дзяўчынай.

Магазін у гэтыя дні не працаваў, але Сяркова была там. Яна растлумачыла Корзуну, што чакае рэвізораў з сельпо: трэба было высветліць, ці не прапала яшчэ што-небудзь, акрамя дзённай выручкі.

Уласна кажучы, і Корзуну лепш за ўсё было б пагутарыць з прадаўшчыцай пасля рэвізіі, калі карціна стане больш поўнай. Аднак ён не бачыў, чым мог бы заняцца ў гэты час, і спадзяваўся, што папярэдняя размова таксама, мажліва, дасць нейкую зачэпку.

З Сярковай ён павёў сябе інакш, чым з Грамакоўскай, падкрэслена афіцыйна. З пратаколамі і роспісамі. Не толькі таму, што так патрабаваў парадак расследавання. Прадаўшчыца не выклікала ў яго сімпатыі.

Сяркова была грубаватая, самаўпэўненая, як гэта часта бывае сярод некаторых гандлёвых работнікаў, прывыклых, што людзі ідуць да іх, а не яны да людзей. Яна і знешне не спадабалася Корзуну: празмернае ўжыванне касметыкі толькі падкрэслівала яе недахопы — тоўстыя губы і шырокі рот, крыху пукатыя вочы. Яна трымалася так, нібы гэта следчы вінаваты, што ў яе прапалі грошы, і таму лейтэнант вырашыў даць ёй адчуць сябе ў становішчы абвінавачанай. Тым болей што, акрамя самаўпраўства з Грамакоўскай, яна дапусціла яшчэ адну правіннасць — не здала своечасова выручку.

Зрэшты, і Сярковай ён, відаць, не спадабаўся. Яна адказвала на яго пытанні суха, часам з непрыязнасцю. Праўда, гэтаму можна было знайсці тлумачэнне — за апошнія тры дні яе дапытвалі ўжо трэці раз. Акрамя таго, ёй дасталося за Грамакоўскую.

— Часта вы пакідаеце выручку ў магазіне на ноч? — спытаў Корзун, скончыўшы з першымі фармальнасцямі.

— Што вы! — паспяшалася з адказам прадаўшчыца.

— Аднак пакінулі?

— Позна было.

— Як гэта?

— Месяц канчаўся, хацела план зрабіць. Да вечара не зачыняла. У той дзень у нашым калгасе якраз трынаццатую зарплату выдавалі. Спадзявалася больш выручыць.

— Атрымалася?

— У нас што-небудзь зробіш! У горад больш едуць, быццам там з іншай базы даюць.

— Аднак прадалі больш, чым звычайна…

— Лісавы «Гарызонт» узялі, лічыце — амаль чатырыста рублёў.

— Хто-небудзь ведаў, што вы грошы не здалі?

— Вялікі сакрэт!

— А ўсё-такі?

— Ну, на пошце. Раз не прынесла, значыць, у мяне.

— А яшчэ?

— Не ведаю, у нас тут раней зладзеяў не было.

— А цяпер, значыць, ёсць?

— Значыць, ёсць.

— Як я магу меркаваць, з прыезджых толькі двое: ваш жаніх і Грамакоўская?

Сяркова пачырванела і ажно ашчэрылася:

— Фёдара не чапайце, дома на яго болей пакідаю, і ўсё цэлае. Мы хутка разам будзем, навошта яму шкоду мне рабіць.

— Бадай, рэзонна, — пагадзіўся Корзун. — Значыць, застаецца Грамакоўская…

— Больш няма каму, — злосна сказала, як адрэзала, Сяркова.

Корзун задумаўся. Паводзіны прадаўшчыцы ўсё бо-лей пераконвалі яго, што прапажа грошай і для яе нечаканасць. Але з беспадстаўнымі абвінавачаннямі Грамакоўскай таксама не мог пагадзіцца.

— Дык дзе, вы кажаце, ляжалі грошы? — Корзун з Сярковай сядзелі ў падсобным памяшканні магазіна, за сталом, на якім былі накіданы накладныя, рахункі і яшчэ нейкія паперы, і Корзун устаў, маючы намер прайсці ў гандлёвую частку.

Сяркова неахвотна паднялася, правяла яго да прылаўка, за якім на доўгіх вешалках віселі паліто. Магазін быў стары, і ў адной зале гандлявалі і прамысловымі і харчовымі таварамі.

— Тут у мяне шуфлядка.

Зараз яна была пустая, напалову высунутая з-пад прылаўка, у замку тырчаў ключ.

— Ключ вы з сабой забіралі?

— Навошта? Я ж на хвіліначку. Узяла слоік і назад.

— Грамакоўская дзе стаяла?

— Вунь там, — паказала Сяркова на процілеглы прылавак і падазрона зірнула на лейтэнанта.

Корзун выйшаў у падсобку, узяў пратакол і вярнуўся назад.

— Давайце запішам, як гэта было, — прапанаваў ён Сярковай.

Неахвотна яна паўтарыла, дзе ляжалі грошы, дзе стаяла Грамакоўская, куды і на які час яна сама выходзіла.