Роберт Бёрнс - Вам слова, Джон Ячмень!

Цяпер мы клыпаем з табой
З гары, на захад дзён —
Туды, дзе вечны супакой,
Мой любы дружа Джон.

Убіўшыся ў маю дзясну,
Ты не даеш аддухі, сну.
Свідруеш, колеш. Я стагну
Ад утрапення,
Прашу багоў і сатану
Паслаць збавенне.

Нам ні прылегчы, ні прысесці,
Як стане ліхаманка трэсці,
Альбо крываўка — мыць і гнесці,
Ці ўкус змяіны.
Тады гатоў на сцену лезці,
А збоку — кпіны.

Сцякаю слінай, вар’яцею,
Трымчу ад дрыжыкаў, пацею,
Пакуль суседзі-дабрадзеі
Ў кутку рагочуць.
Як быццам чэрці іх, зладзеяў,
Ражном шчыкочуць.

Заўжды жыла бяда са мною:
То недарод, то мор вясною,
То суд з царквою ці казною,
Даўгі, прынукі...
Але такой, як пад дзясною,
Не знаў я мукі.

Я ўпэўнены: калі завершыць
Смерць дні мае, і я за вершы
Ў тартар патраплю самы першы
(Няма сумненняў!) —
Ты будзеш цэрберам, цэрбершай
Маіх мучэнняў.

Гэй ты, пасобнік сатаны,
Дух неспакою, дух вайны,
Глянь — крыважэрныя паны
Штурхаюць свет у бездань згубы.
Пакуль шчэ зеўраюць яны,
Нашлі пякельны боль зубны
На іх ашчэраныя зубы!

Жыць, дружа мой, табе адной,
Разлучыць нас бяда,
I будзе між табой і мной
Вада, вада, вада.

Я знаю: выпадзе спазпаць
I там нуду ў глушы —
Ды ста разлукам не разняць
Два сэрцы-спарышы!

О, як пазбавіцца пакут,
Як заглушыць струну,
Што ные, шэпча: ў родны кут
К табе не завярну?

Даруй!..
Апошні поціск рук
Я павязу з сабой.
Няхай хоць тысяча разлук —
Я твой, навекі твой!

Яна прыходзіць спакваля
На выжаты палетак,
Ляціць пчалою да вулля
Ад позніх жоўтых кветак,
Атавай сцелецца на луг,
Туманам — на балота...
Прыходзіць восень, любы друг,
I з ёю — адзінота.

Сяліба слонкі — мокры гай,
Аўсянкі — хмыз прасторны,
А жораў з чапляй і бугай
Шукаюць кут азёрны.
Драздоў спрадвеку вабіць лог,
Арэшнік і палянкі;
Утульны яр, дзе хмель і глог,—
Прытулак канаплянкі.

Прырода шчодра ўсім дала
Прывычку, любасць, нораў:
Адна-адной ляціць пчала,
Трохкутным клінам — жораў.
Лясны мой край, жалезны гром
Трасе твае лагчыны,
Аж бор трашчыць пад тапаром,
Ляціць пяро з дзічыны.

Зірнеш, здаецца — глухамань,
А ўсё ж даўно абжыта.
Крышталь азёр — хоць рукі рань,
I сохне ў бабках жыта,
I рвецца сэрца ў той прастор...
О, як бы я з табою
Прайшоўся аж да самых гор,
Што крыюцца смугою!

Плячо ў плячо, ў руцэ — рука,
Хадзілі б і хадзілі,
Пакуль сярпок маладзіка
Вісіць на небасхіле.
Як дождж абложны па вясне,
Як сонца ў жнівень хлебны,
Так ты, мой друг, патрэбна мне,
Так твой зварот патрэбны!

Як вокам акінуць — суровыя горы,
Дзе рэкі халодныя з небам гавораць,
Дзе верасам вывадак свой на змярканні
Вядзе перапёлка на корм-жыраванне.

Скупая прырода радзімага ўзгор’я
Мілей майму сэрцу, чым бераг прымор’я,
Бясконца мілей: там, за горнай ракой,
Жыве мая радасць і мой неспакой.

Яна не красуня-паненка з альбома,
Яна без пасагу — мне гэта вядома.
Увесь яе скарб,— а ці ж гэтага мала? —
Каханне, што мне яна падаравала.

Сустрэнь ты дзяўчыну-красуню, і сэрца
Пад позіркам птушкай трывожна заб’ецца.
Калі ж за красой і багацце сумлення —
Мы, грэшныя, слепнем, і мы — на каленях.

Да сэрца мне простага твару аздобы,
Мне гордыя, чэрствыя не даспадобы.
Ісці на спатканне — якая прыемнасць,
Калі ёсць каханне і ёсць узаемнасць!