Роберт Бёрнс - Вам слова, Джон Ячмень!

Дык, значыць, ты свіснеш і скокнеш за тын —
Я зараз жа выйду за посвістам тым.
Хай кажуць што хочуць бацькі, маладым —
Сваё! Дык ты свіснеш і мігам — за тын!

Усё як вымерла наўкол,
Не ноч, а віру дно.
— Ты, можа, мне дасі дазвол
Пралезці праз акно?

— Не дам. Прасі хоць давідна,
Калі глынуў вінца!
Дарога ў мой пакой адна —
З царквы, пасля вянца.

— Ты,— кажа,— мяне паланіла вачыма.
Твой дом і радня,— ён мне кажа,— па мне.
А сэрца мне кажа: «Не вер, дурачына,
Ён ліпне к пасагу, на грошыкі гне.
Цаляе на свінку, глытаючы слінку
Што некалі з’есць саланінку, жучок.
Ажэніцца, вычысціць жончыну скрынку,
А жонку — за дзверы альбо ў катушок».

На выгляд — карціна, але задавака.
Такога сам чорт не прылашчыць да рук —
Хітрун, ды і я не зусім разявака:
Я ўраз здагадалася, што ён за фрукт.
«Не вырасціць жыта на ялавым полі,
А груш — на вярбе,— гавару я дружку.—
Каханне тваё правякуе не болей,
Чым піць без вузла у дзіравым мяшку!»

— Не ведаю твайго імя,
I як завуць не ведаю.
Ці ён твой муж, ці так — радня
Зімуе тут і летуе?

— Два лецейкі і столькі ж зім
Дзялю з ім гора горкае.
I ён за мной, і я за ім,
Як нітка за іголкаю.

— Бруснічанька, увесь абшар —
Палі, лясы, загонішчы —
Я аддаю табе як дар,
Калі яго прагоніш ты.

У шоўк, брыльянты расфранчу,—
Ты ж не жывеш, а мучышся,—
На тройцы рускай пракачу,
Калі ты з ім разлучышся!

— Адзень у шоўк трухлявы пень,
Асып свой нос брыльянтамі
I адчапіся, авадзень! —
Не знаюся я з франтамі.

Нам з ім адзіны павадок —
Друг у дружка на воку,
А дасць бог ноч — я на палок,
I ён, юрок, пры боку.

Калі да сябра любасць ёсць,
То й хатка — свет прасторны.
Мяне не купіш, ягамосць!
Ён чысты, хоць і чорны.

Эх, з жонкай я не ў ладзе —
Качалкай часта гладзе,
А як дасі патолю,
Дык і на карак сядзе.

Вянчаўся — спадзяваўся,
Што будзе лапка-ласачка.
Аж вунь як яно выйшла:
Не ў ласачку, а ў выжла
Ўдалася гэта красачка.

Аднак надзей не трачу,
Што лепшы час пабачу —
Змяню натуру Тэклі!

Вось тут, браткі, і выбірай:
Ці памірай ды прыся ў рай,
Ці з ёй гаруй у пекле.

Мельнік, змелеш на муку
Жыта ўсё да каліва,
Завядуцца ў кашальку
Шылінгі ды талеры.

Упыліўся на млыне,
Барада аж белая.
Цалавацца лез ка мне —
Так і пасівела я!

Ты, як ніва, урунелы,
Толькі вочы шэрыя.
Як узыдзе месяц белы,
Прыйдзеш — павячэраем.

Каравай спяку тугі,
Перапечкі белыя.
Мельнік, мельнік дарагі,
З гора пасівела я.

Не для жаніцьбы час, калі
Асіна распускаецца:
Агоркне ўсё, свет сыдзе ў клін
I век свой будзеш каяцца.

Такую схопіш — хоць з двара
Ды ў вір або ў халодную,
Пакуль не прыйдзе ёй пара
Збірацца ў адыходную.

Не год, а дваццаць зім і лет
Я жыў з такой кабетаю.
Даў бог — адправіў на той свет,
А як там? Я ж не ведаю.

Вось бы праведаць, хоць са сноў
Пра тамашні парадак,
Каб пасля смерці з ёю зноў
Не звёў мяне выпадак.

Абрад, імшу бацькі мае
Як мае быць спраўлялі,
I я баюся, што яе
У пекле не прызналі.

Яна ў раі. Напэўна ж там,
Бо часта ў груку грому
Чуваць страшэнны тарарам,
Так добра мне знаёмы.

— Ты, мой родненькі, з-за глупства
Не ўсчынай гамонку.
Я табе не хлеба луста —
Не грызі ты жонку!

— Ну, а хто ж каго павінен
Слухаць, Нэнсі,—
Гаспадар ці гаспадыня
Мужа, Нэнсі?

— Ты камандаваць канчай,
Звычай кінь даўнейшы!
Слухаць, кажаш? Выбачай,
Пашукай дурнейшай!

— Пануджуся, апушчуся,
Рыбка Нэнсі,
Але ж неяк абыдуся
I без жонкі, Нэнсі.

— Пачакай жа, збродны качар,
Вось памру я скора...
Ты паенчыш, і паплачаш,
I паскачаш з гора!

— Што ж, паплачу — веры дам,
Нэнсі, Нэнсі.
Але ж з горам папалам
Хлеб не горкі, Нэнсі.

— I адтуль, каб дапячы,
Выесці вантробы,
я з нячыстым штоначы
Буду слаць хваробы!