Роберт Бёрнс - Вам слова, Джон Ячмень!

VII

Зялёны ветразь берагоў —
Каўчэг, а не бяздонка:
I птаству спрат і добры схоў
Для зайчыка — бяздомка.
Прахожых засенем рака
Прывабіць прыпыніцца,
А дуб галлісты пастушка
Прыкрые ў навальніцы.

VIII

I рыбалоў не абміне —
Я ўсіх прыму з ахвотай.
Не ў іншы кут, а да мяне
Каханне прыйдзе ўпотай.
На дол атросшы нізкі рос,
Схаваўшы дня ясноту,
Мой гай пад ніцы вербалоз
Прыгорне іх, блазноту.

IX

I прыйдзе зноў паэт-рыфмач
Складаць мне вершы-прытчы,
Як поўня — майскай ночы ткач —
На мне дасэні вытча.
Ён спыніцца — не да хады,—
Уражаны, натхнёны
Гняўлівым рокатам вады
Між берагоў зялёных.

Х

Хай сосны кронамі да зор
Растуць на баравіне
I бачаць свой зялёны ўбор,
Адлюстраваны ў плыні.
Ратуй нас, добры чалавек,
Аздобай зеляніны,
Каб з веку ў век на плынях рэк
Спеў не змаўкаў птушыны!

XI

Каб скрозь па схілах берагоў
Бярэзнік беластволы
Збягаў уніз і каб з лугоў
Даносіў ветрык кволы
I пахі кветак, і суніц —
Усё, што сэрца помпіць,
I прахалоду тых крыніц,
Што плынь рачную поўняць.

XII

Хай, гледзячы на лес, няўзнак,
На ўлонні зеляніны
Рыжагаловая, як мак,
Расце дзятва краіны
I п’е нагбом з Бруара ўсмак
Пад людскі тост заздраўнай:
— За люд Шатландыі! У знак
Радзімы нашай слаўнай!

Прыжмуру вочы — і ўсплыве
Той мілы вобраз хараства...
Яна ступала па жарстве,
Ёй ногі раніла жарства.

Такімі б ножкамі ступаць
Па дыванах, не па пяску.
З такой бы толькі выязджаць
У пазалочаным вазку.

Дзве ручаіны русых кос
Збягаюць змейкамі на стан,
А вочы — зоркі з тых нябёс,
Што сінню красяць акіян.

Далёкая ад бажаства,
Сама — зямное бажаство,
Яна — багіня хараства,
Жывой прыроды хараство!

Сарамлівае прызнанне,
Чырвань шчок, рука ў руцэ;
Дотык вуснаў, быццам раннім
Першацветам па шчацэ.

I маўклівая няўступка,
I парываў навіна.
Любасць голуба з галубкай,
Шчасця першая вясна.

I ў расстанні так суладны
Сум і радасць удваіх!..
Дзе вы, словы, каб дакладна
Перадаць пачуцці іх?

Што ў цябе — замарачэнне,
Дзеўка, ў галаве?
Ты ж да ніткі змокла, Джэні,
З сукні аж плыве.

Дзе твой розум? З нейкім «цмоклам»,
Хлопцам нажытным,—
Па расе!.. I ўся прамокла
Ў ядраным жытным.

Ціха, бацька. Хлопец любіць.
Можа, будзе зяць.
А ў жытным і прыгалубіць.
Што з такога ўзяць?

Намі гэта ўжо пражыта.
Чуеш — памаўчы:
Шэпча жыта ці не жыта
Ля мяжы ўначы.

Сэндзі і Джэкі — два хлопцы з Блэквуда.
Сэндзі быў першым заскокам усюды:
Першы ў рабоце і першы ў застоллі,
Першы красун на ўсё наваколле.

Джэкі, багатага бацькі наследнік,
Быў ні работнік і ні субяседнік;
Толькі хіба што нявесты-няўмекі
Першы свой выбар спынялі на Джэкі.

Джэкі абраў сабе Мэдж, перастарку —
Цесць меў заможную гаспадарку,
Даў у пасаг і казну, і авец.
Кпілі — на грошах жаніўся хлапец.

Сэндзі ўзяў Мэры, тавар без заганы,
Ён сваё шчасце знайшоў у каханай.

Ты свіснеш і ціхенька станеш за тын —
Я зараз жа выйду за посвістам тым;
Няхай сабе сварацца маці, айчым,
Ты свісні ў два пальцы — я выйду за тын.

Глядзі ж, калі будзеш ісці да мяне,
Пралаз не міні ў мураванай сцяне;
Ідзі адвячоркам, як стане цямней,
I выгляд рабі, што ідзеш не ка мне,—
Ідзеш, а як быццам зусім не ка мне.

Ці, часам, сустрэнемся на цвінтары,
Дык ты ўжо з сяброўкай маёй гавары,
А віне толькі ў вочы заглянеш разок
I — квіты, ты чуеш! — глядзі ж, галубок,
Зірнеш толькі раз і адвернешся ўбок.

Усім гавары, што ніякіх там спраў
Не маеш са мной, што другую абраў,
Жартуй, але бойся хапіць цераз край,
Каб іншы хто-небудзь мяне не забраў,
З-пад самага носа дзяўчыну не ўкраў!