Роберт Бёрнс - Вам слова, Джон Ячмень!

— Шлі. Са мною будзе жыць
Не такая, Нэнсі.
Чорт спужаецца, збяжыць!
Ад лагоднай Нэнсі!

Расце чарот паміж заток,
Выносны ў паўсажонак.
Пражыў я не адзін гадок
Каля суседскіх жонак.

Мінецца год— і рой турбот
Паспее напладзіцца,
А мёд уцех і асалод
Нам дораць маладзіцы.

Імкнецца кожны ў райскі сад
На яблычкі напасці,
Але ж, хто зведаў іх, наўрад
Ці зведаў слодыч шчасця.

Вось мне дык толькі б пагуляць,
Абняць якую ўпотай,
А там — да ўсіх чарцей паслаць
Нікчэмныя турботы!

Хай грэшнага мяне на скон
Асудзіць суд асліны,
Але ж і мудры Саламон
Глытаў па дзеўках сліну.

Без іх, брат, што ні гавары,—
Маркотна ў змроку ночы.
Таму тварэц нам і стварыў
На ўцеху род жаночы.

I што мне, дзяўчыне, рабіць, сіраціне?
Як жыць мне, дзяўчыне, з такім малайцом?
З пачварным, нялюбым павезлі да шлюбу,
Звянчалі лябёдку з сапселым глушцом.

Гугнявы, кульгавы і станам плюгавы,
I рукі як граблі, і сэрца як лёд.
То сядзе, то ходзіць — вачыма не зводзіць,
Рыпіць і скрыпіць усю ноч навылёт.

Бурчыць, дапякае, зачэпкі шукае,
Сяброў пазбягае — такі нелюдзім!
Да ўсіх ён раўнуе мяне, маладую.
Звяла мяне посная пятніца з ім.

Крыў бог, што на свеце ёсць цётухна Кэці.
О, тая любую разрадзіць напасць!
Цяпер я старэчы скрозь буду пярэчыць,
Пакуль ён, абрыдлівы, дуба не дасць.

Ох, мой рыжы, ох, нямілы,
Ты і з грыжай, ты й без сілы!
Каб не ты, стары калун,
Быў бы горац-весялун.

Ну які ж гэта муж,
Што ні ў прыпражку, ні ў гуж,
А як выпадзе забава,
Дык і ў забаўцы нядуж!

Адвячоркам, да ігрышча,
Я дружку яечню спрышчу,
А табе, мая бяда,—
Голая скаварада.

Павячэраем — ды з дому
На гадзіну або дзве.
Маладому ж з маладою
Маладое ў галаве.

Не забудзь жа ў чыгунку
Ў печ паставіць студжанку,
Бо, крый божа, не даварыш —
Ты мне болей не таварыш!

Мне з дружком задок баранні —
Нам не грэх і ў шчыры пост! —
А табе за ўсе старанні —
Толькі храшчыкі ды хвост.

— Хто гэта грукае ў акно?
— Хто ж, гэта я — Фіндлей!
— Ідзі дамоў. Тут спяць даўно.
— Не ўсе! — сказаў Фіндлей.

— Як ты асмеліўся будзіць?
— Ды так,— сказаў Фіпдлей.
— Кату марцоваму карціць...
— Карціць! — сказаў Фіндлей.

— Не адчыню — і не прасі...
— Прашу! — сказаў Фіндлей.
— Ты ж спаць да пеўняў не дасі.
— Не дам! — сказаў Фіндлей.

— Пусціць, а што, калі радня?..
— Пусці! — прасіў Фіндлей.
— Дык ты ж завалішся да дня.
— Да дня! — сказаў Фіндлей.

— Такога толькі прыручы...
— Так-так! — сказаў Фіндлей.
— Ты ў нас і будзеш штоначы.
— I ўдзень! — сказаў Фіндлей.

— Смала! Ну лезь. Дапамагу.
— Хутчэй! — сказаў Фіндлей.
— Глядзі ж, нікому ні гу-гу!
— Угу! — сказаў Фіндлей.

Ты мяне пакінуў, Джэмі,
Ты мяне пакінуў,
Назусім пакінуў, Джэмі,
Назусім пакінуў.
Вы такія, хлопцы, чэрці —
Толькі строіць кпіны.
Кляўся ў вернасці да смерці,
А цяпер пакінуў.

Ты мяне пакінуў, Джэмі,
Зганьбіў і пакінуў...

Нам не быць у пары, Джэмі,
Мне не быць з табою.
Ні за што на свеце, Джэмі,
Мне не быць з табою.
I з якімі ж мне вачыма
Жыць адной-адною:
Ні ўдавою, ні дзяўчынай
Са сваёй раднёю?

Ну за што ж ты, вецер-Джэмі,
Так ганьбуеш мною?

Праслаўлены нанятым хорам
Разбой на сушы і на моры
Не варты праслаўлення.
Мы прыкладзём сваё старанне
Ў імя жыцця і працвітання
Наступных пакаленняў.

Любіць, тварыць і працаваць!
Хай свет жыве спакойна.
Лепш майстраваць
I гадаваць,
Чым забіваць у войнах.

Ланцужныя псы пры ганебным прастоле,
Брашыце, кусайце — цяпер ваша воля:
Вы здрадзілі нашай шатландскай зямлі,
А волю радзімы ў карчме прапілі.

Калі б шатландскі кожны клан
Меў сотню Джыняў Скот,
Мы б пакарылі англічан,
А не наадварот.