Мацей Канановіч - Мой гай дубовы

Тут крыж не ставілі, і толькі зорка
Паверх слупка, у пяць пялёсткаў краска.
Пад ім гарбок, як кратавіння горка,—
Абвеяная ветрам з Одры каска.

Таблічка на слупку — імя магілы:
«Пятро Сямёнаў з Уладзівастока».
Далечыня!.. Якія ж трэба крылы,
Каб даляцеў сюды той рускі сокал!

Два кантыненты — Азія, Еўропа —
Ў даўгу перад адвагай сакалінай
Тaгo, хто сном салдата ўзбоч акопа
Заснуў навек пад супескам і глінай.

Усіх прахожых спыніць тут магіла,
I зорка будзе сведкай іх паклонаў.
Каб Одра польскай мовай гаварыла,
Аддаў жыццё i ён — баец Сямёнаў.

I

Бягом, пехацінец! Праскочыш
Прадполле адзіным махам,
А грымпе над каскай — потырч
Абляжаш пад Млечным Шляхам.

II

Бягом праз агонь! Не кіне ж
Той бераг супраціўляцца.
Што лёсам прызначана, прымеш,
Каб з Одрай і Нісай абняцца.

III

Бягом у міжрэчча! Гэта
Яно табе ставіць задачу:
Той бераг за Одрай — мэта.
Наперад! — і будзе удача.

IV

Бягом к рубяжу рваніся!
Хоць след за табой крывавы,
А ўранні на Одры і Нісе
Ўзаўецца сцяг нашай славы.

I

Вецер-гарэзнік шарыць і шарыць
па белых блузках,
то грудзі кране,
то пагладзіць па твары,
то прыпадзе да вуснаў.

Кружыць галовы водарам мяты,
лашчыць калені травою.
Ой, дзяўчаты, дзяўчаты,—
асвяжыце губы вадою!

II

Хлопцам вецер на касавіцы
паблытаў чупрыны.
Прыйдуць дадому — як ім адбіцца
ад кпінаў.

Не дзіва дзяўчатам перакалоцца:
чубы як шчаціна, тырчаць бадылямі.
Ой, хлопцы, хлопцы,—
застанецеся бабылямі!

III

А познім прыцемкам неспадзявана,
нібыта сустрэчы ніхто і не хоча,
сышліся-такі над Одрай люстранай
і прастаялі да ночы.

З вады маладзік выскаляўся шчарбаты,
зоркі ўваччу мільгацелі.
Ой, хлопцы, ой, дзяўчаты,—
другія пеўні прапелі.

IV

Пеўні ўжо досвітак абвясцілі,
сонечны промень рэчкі крануўся,
а пацалункі яшчэ не астылі —
так і палаюць на вуснах.

Гоніць падпасак ад хаты да хаты
перад сабой пагалоску...
Ой, хлопцы, ой, дзяўчаты,—
прачнулася вёска!

На вулцы маленькай Уроцлава
вецер на частаколе
стараславянскую песню
грае, нібыта арган.
Дзяўчаты за сонечны вобад
нясуць агністае кола,
на якое з каштанаў пырскае
дрыготкіх ценяў фантан.

Муляр — анёл бяскрылы —
з блакіту працягвае рукі
па новы ладупак цэглы,
даспелай у самы крэс.
Завулак — заступіць шчыглік —
захоплены — што за штукі! —
высіцца шматпавярховы
жалезабетонны лес.

Даходзіць водгук прадмесця,
борзды, шумлівы, іскрысты,—
галасоў маладых і зычных
праз хрыбетнік руін пералёт.
Новыя рытмы ў тых песнях,
узнёслых і дынамічных,—
маладзічок рабрысты
натуе акорды нот.

Заплюшчу вочы ад грому,
што доўга хрыпеў у горле
заіржавелых вулканаў,
аж нібы меч заблішчаў.

За спаленым касцёлам
вырастаў з папялішчаў,
адраджаўся з вуголля
Пястаў арол. I напеў.

Метр за метрам вышай мецім рыску,
нас высокі ўзлёт запаланіў.
Мачты прымацуем на вятрыску —
дом уверх пад парусам паплыў.

Так без строп, без крылаў і без вёсел,
хоць прырос граніт да ног і рук,
уздымаем скрэплых фабрык водсвет
і на сёмым небе забрукуем брук.

Абжываем акіян прасторы.
Скрыгат кранаў. Пеніцца раствор.
Нагрувашчваем з цэменту горы.
Заганяем клін між хмар і зор.