Мацей Канановіч - Мой гай дубовы

ідзеш насустрач прыгодзе
якая была
альбо не была
а магла і адбыцца
з трыма галубятнікамі
п’янымі
у пустым гразкім завулку
што сыра імгліцца

і нічога ты не разумееш
ні таго што са мной ідзеш поруч
але
для мяне цёмнай ноччу
твае міны нязграбныя жэсты
і не баючыся нічога ідзеш ты

не тое што ты — а не хтосьці
важна што йдзеш
дзеля мяне такі моцны
што
дзеля мяне такі важны і ўзнёслы
што
дзеля мяне такі ўжо дарослы
мой гладыятар са школьнага балю

спярша было па-дурному
чаму — здагадайся
ты ўсміхалася кветкам
кветкі мне
я табе ўсміхаўся

за акном стаяў шэры дзень
хату
дождж здаецца ахутваў
а ў пакоі трывожна напята
як у баладах
усё было яўнае дома
нашто сваё першае ўкладваць
у сказ у якім усё сцёрта вядома

паглядзела на маятнік
магніціцца ціша замшавым ценем
вагаешся
ісці — не ісці
ужо — ці яшчэ не...

падае падае слова
і чыесь вершы
а потым клавіш першы
абудзіў піяніна
кветкі прапалі
гадзіннік спыніўся
і не было ўжо нічога ў пакоі

я зноў паўтараю іграю
пласціпку светлых мелодый

і дзякую
дзякую
за першы прыход твой

калі маладосць калышацца
і напінаецца
пад звон каруселі
калі плыве пад ветразем
надзьмутым пругка
ружа вятроў у валасах
і ружа вуснаў
параўноўваю
археалогію ікаравай тугі
з галоўкай касмічнай ракеты

ведаю
напачатку былі птушкі
а сёння лячу ў блакіт

напачатку былі птушкі
напачатку была младосць
напачатку было каханне

калышу калышу
вачамі свет
зоркі сцягваю ўніз
кіўком галавы
і касу з кручком
ізумруднай какарды
закідваю ў плынь юнакоў
пад вербамі і каштанамі

сябе адкрываю
у выбухах свядомасці
тварам да твару
у абстрэле паглядаў позіркаў слоў
раздваеннях свядомасці
у падабенствах
са спалохам у запытанні
ці гэта Я учарашняя
адкажы
якая ўсё-ткі Я
аднак іду ў ваду
якая ўсё глыбее
божа дай мне малю
пясчанае дно
і празрыстую плынь
і блакіт
у якім ты цяпер
я з атэстатам сталасці
іду насустрач смутку
іду ў няволю вольнасці
веру ў верны выбар свету
што будзе люстэркам
маёй усмешкі

раўнадушна
з холадам вонкавым абмінаючы
абмацваеш мяне ты вачыма
нават не скажаш мне:
дзень добры
нават не скажаш:
да пабачэння

рэдка пырхне слова
між табою і мной
на кажановых крылах
а зданяў іглістых ядловец
раніць заўсёды даткліва
мая панурая
пятнаццацігадовая
а бурклівая

адно як заснеш
калі мяне няма для цябе
і ты перапоўнена
снамі
углядваюся я ў цябе потайкам
і знаю

а я
перш чым прачнуся
перш чым сны растварацца
рана
рана
чую як туркочуць маторы
не казалі сабе мы: дабранач
не скажам сабе: дзень добры
ашукваем мы прахожых
вуліца
дом
бакавушка
кажуць: якія чужыя якія варожыя
толькі сябе ашукаць не можам
дачушка
.........................
у назве гэтага верша
найбольшы боль і скарга
паслухай:
было тое даўно і няпраўда

часам надарыцца гэтакі дзень
абвяшчэння самоты
калі насуперак самой сабе
хочацца выйсці
пачаставацца цішай

ды дзе знайсці
такую сцяжыну
якую б хтосьці не пратаптаў
і каб нават уласны мой след
мяне даганяючы
не грукатаў за плячыма

дзе адшукаць такую глуш
і такую пустыню
каб не цягнуўся за мной
нават мой цень
маё рэха
маё імя

дзе знайсці мне месца на зямлі
у якім адно сябе пачую
вызваліўшыся
з зелені і архітэктуры

так бы хацела прысесці
сама ля сябе
у непарушнай цішы
распусціць валасы
мовіць адно пра сябе
і толькі сябе слухаць
нават ты
адыдзеш тады ад мяне

будзь жа мной
ува мне.

Хто выдумаў так той дуб
I хто апланаваў
Далягляд, у які
Ён упісаўся, кампактна стаў?

Карэнне, як жылы, пусціў
На пясчаных, гарбатых узгорках,
А шумлівым лісцём
Нырае ў блакітнае мора.

Хто выдумаў гэткі дуб,
З такой лірычнай высновай,
Што ў кроне, нібы ў галаве,
Трымае гняздо буслова?