Мацей Канановіч - Мой гай дубовы

Як на клавішы, на прыступкі
масянжовыя пакладзі далоні —
ноч, поўнік, Шапэн і ціша
сон звонкі ўціснуць у скроні!

Заснём у дзівосным Тагліяна,
ў каменныя ўтулімся пліты!
Ты ажыўлены зноў мелодыяй,
а я мелодыяй зноў забіты.

Дарагая мая жыццо да цябе ішло справядліва
змаганне дзе промень заўсёды перамагае
білася сэрца тады драпежліва і гулліва
і плечы шырэй выпроствала кроў маладая
каханне жыццё багацей за незнаёмае вымярэнне
зерне што разрывае зямлю як дынамітам
каханне скачок калі парашут дрэмле
калі ў прорву ляцяць забыўшы на смерць старую
калі стралой праз блакіт і воблакі над нябытам
зямлю жыўцом навылёт прасвідруеш
каханне перапросіны з бэзам і язмінам
і першы салоўка якому салодка ў словах
першая вясна сапраўдная неразмінная
распятая як балдахін у срэбных
далонях вярбовых
каханне цень каляровы з вітражу крылаў анёла
срэбраны водзван звону са свіцязяў поўневых
балада якая плыве на вясёлкавых колах
насуперак снам каб спатканнем поўніцца
скрышыць і расціснуць боль што губы
агнём нявечыць
крывавай палосай салёнай ружай полымя
аброненай
вечная ненасытнасць і ўражанняў голад вечны
вусны твае вусны безабаронныя
далоні твае вецер аксамітны ў сонечным моры
далоні твае шоўк персікавы і хваля
(плыве зямля і плывуць Млечным Шляхам зоры)
далоні твае ў далонях сваіх прапальваю
цёмна цёмна лаўрова і золатна
калі ў нетры тваіх вачэй заглыбліваюся
спакусна
у смарагдавым акіяне ночы
вуснамі ў вусны

Жонка мая гадуе кветкі
мае іх цэлы дзетсад
звычайных і рэдкіх —
яны расселіся на падаконні
на схілах балкона
у гаршчэчках гліняных
у кратарах вазонаў
паўзуць па сценах
вісяць пад столлю
пляскаюць лапкамі лістоў
усміхаюцца шукаючы пары
і апякаюць на сонцы каляровы твары

жонка правярае штодня
лінію прысутнасці
лісток да лістка просячы
выклікае па імю
і па прозвішчы
потым выводзіць на шпацыр
на ўзятай з конаўкі прывязі
ў цяністыя сады сноў
пад месячык прыязны
корміць іх з рукі —
глытаюць кропелькі срэбнай расы
і вітаміны сонца і блакіт
— глянь белыя браткі зацвілі ўначы —
жонка кажа натхнёна
— глянь заблакітнела над ятрышнікамі
— глянь на свежы лісток радэндрона
— глянь як калючкі ў кактуса пасівелі
а я захінуты ў газеты і цішы радзюжку
ўдыхаю фарбы друкарскай пах
і — хоць не бачу, не чую — мушу
пад нос мармытаць: — Ах!

Калі ў люстэрка гляджу
бачу сябе
і тое
што па-за мною

Калі ў вочы твае гляджу
бачу цябе
і сябе
і ўсё што па-за намі
што мы за сабой пакінулі
што прамінула
што час аддаліў

Пакліч гэта
наблізь вачыма гэтае першае
чыстае
зялёнае
свежае —
лацвей нам будзе разам
праз стромы побач ісці —
хоць бы з той гронкай бэзу
якую тады не даў табе я...

Выспа пяску,
Сапхпутая хваляю ў росны луг,
Капытоў негатывы зафіксавала.

Бярозы, што цені свае пасуць.
Спіхваюць яе з адхону
Да вадапою.

Конь
Цалуе пысу сваю
Праз шкло вады
I глядзіць са дна азярыны
На стэп небакраю,
На бледна-срэбраную падкову,
Якую ў галоне згубіў
Пегас.

Крывавае вока сонца,
Узгоркам прымружанае,
Падглядвае голых дзяўчат,
Што ўваходзяць у плаўкае золата,
У цішу вады,
У маўчанне аеру.

А я
З вокан высокіх гляджу
На ўсход гарадскіх неонаў —
Можа, сны
Павядуць мяне да вадапою,
Каб смагу спатоліць мог
Трывожным золатам.