Айзік Платнер - Соль жыцця

Працаваў цалюткі дзень я
I цябе чакаў.
Сіні вечар лёг на сцены,
Выйшлі мы — ў руцэ рука.

Ў задумёным сомным полі
Любіш ты хадзіць.
Вось зрываеш спелы колас
I глядзіш на маладзік.

Ў полі жыта даспявае,—
Хутка і жніво.
Чуеш, сэрца як спявае,
Услаўляе хараство?

Мы ідзем так доўга моўчкі,
Толькі ў грудзях спеў.
Бачыш, яблыкі, як вочы,
Выглядаюць з сонных дрэў?

Вось наскочыў шустры вецер,
Яблыка зваліў,
Шаль твой ўверх і ўніз ён верціць
Між разгойданых галін;

I здаецца, ты ўзляцела...
Не! Спыніла ўзлёт...
Воблік твой з усмешкай смелай
Мне ў душу глыбока лёг.

I сама ўся ў летнім цвеце
З кудрамі вясны.
Пекната іх ўночы свеціць,
Круглы год цвітуць яны.

Ўвесь рабочы дзень насіў я
Вобраз залаты.
Скора прыйдзе вечар сіні...
Не марудзь, прыйдзі!

Зірні, дзіця!
Апала з дрэў краса...
А помніш, як стаяў у белым цвеце сад.
Як ён шумеў,
Гайдаў птушыны спеў,
Як тупалі дажджы між дрэў?
Зірні, дзіця!
Табе вясны шкада,
Ліпнёвым дням яе
Не хочаш ты аддаць,
Не хочаш знаць,
Што лета надышло
I з той красы у садзе вырас плод.

Зірні, дзіця!
Прыйшоў асенні дзень.
Асенні дождж па вуліцах ідзе,
А ты у бесклапотнасці сваёй
Яшчэ жывеш тым летам і вясной:
I дрэвы у цябе цвітуць,
I караблі ў цябе плывуць,
Бягуць зайцы к табе з лясоў,
Ты — паляўнічы, ты-ж і воўк.
Запяўшы станік хвартушком,
Як мама, прыбіраеш дом
I лялькам аддаеш загад,
Каб не дурэлі.
Гульняў шмат
За дзень ты можаш перабраць.
Гуляй, дзіця,— твая пара!
А я падумаў сёння аб адным:
Цяпло вясны ў табе самім.

Зірні, дзіця!
Ужо канец зімы,
Марозных кветак сон
Змялі дамы
З акон.
Хоць і гуляеш ты яшчэ у снег і вецер,
А снег ужо растаў,
Ідзе вясна па свеце,
У чаргаванні дзей,
У кругабегу дзён
Мінае час, раджаецца жыццё,
Расце жыццё, і ты расцеш, дзіця!
Шырокі прад табой адчынены прасцяг:
Ты будзеш доўга жыць — дужэць і гартавацца
У харастве вясны і ў сонцы летняй працы.

Выходжу я ў поўнач на светлы прастор
Паслухаць хаду свайго краю.
У горадзе відна, — слупамі да зор
Святло ад муроў вырастае.

На плошчах нямоўчна грымяць рупары,
Дамы не сцішаюцца позна.
I толькі далёкія дрэмлюць бары,
Загойдаўшы птушак у гнёздах.

Вось зорка мільгнула і ўпала між гор,
Пражэктар абшуквае далі.
Я зрок пасылаю на промні яго,
Каб бачыць і шырай, і далей.

На Млечным шляху узгараецца бой,
І я уяўляю, што лётчык
Па ворагу ўдарыў, і падае той
Кавалкам гаручае ночы.

Куранты спакойна адзвоньваюць час.
Увага! Вось зараз дванаццаць...
I кроў пачынае імклівей гучаць,
I сэрца мацней хвалявацца.

Мелодыя гімна наўсцяж паплыла.
Узняты магутнай залевай,
Спяваем з сябрамі, і хутка зямля
Уся абдымаецца спевам.

Працоўнаю вартай растуць гарады,
Дамы нашы — поўныя соты.
Мы сёння пад гімнам раўняем рады
Для заўтрашняй спорнай работы.

Выйдзі, майстар,
У горадзе лепшае месца знайдзі
I падмурак кладзі.
Так будуй гэты дом,
Каб за кожным акном
Новы дзень разгараўся вясёлым святлом,
Каб ніхто не ўтаіў захаплення ў вачах,
Паглядзеўшы, як сонца ліецца на дах.

Ты будуй гэты дом, ды трывала будуй,
Самым лепшым цэментам пралёты змацуй,
Як спатрэбіцца медзь ці спатрэбіцца сталь, —
Іх дадуць
Украіна,
Урал,
Казахстан.
Дзверы з дубу навесь:
Гай магутных дубоў
Каля Нёмна жыве,
Уздоўж яго берагоў.
На завесы надзейныя дзверы прыбі,
Але гэтак зрабі,
Каб дзіця тыя дзверы магло адчыніць
Каб гасцінна яны
Запрашалі сяброў
Не мінаць гэты дом,
Завітаць на парог.
А па гэтай рабоце ты фарбы вазьмі
З усяе неагляднае нашай зямлі,
Каб і зоры свяцілі,
I кветкі раслі,
Каб найлепшыя колеры ў доме былі.
Расстарайся на вокны празрыстага шкла, —
Самай тонкай работы павінна быць шкло,
Каб ніводная рыска значна не была,
Каб лілося святло,
Калі сонца ўзышло,
Каб не гасла відно,
Калі зойдзе яно,
Каб марской чысцінёю паветра плыло.

Чуеш, майстар?
Старайся, як лепей зрабіць!
Пабудову закончыш, — прайдзі і агледзь,
Каб не брыдка табе было, майстар, сустрэць
Тых, што прыйдуць сюды
Гаспадарыць і жыць.
Дом гатоў і, здаецца, плыве ў далячынь,
Дзе відны ўжо наступнага берагі.
I падзякаю партыі песня гучыць,
I нястомна на вахце стаяць юнакі.