Айзік Платнер: Соль жыцця

Не, любая, рана
Шукаць забыцця.
А бель галавы —
Гэта соль, соль жыцця,
Што хлебу жыццёваму
Смак надае,
А хвалі на моры —
Магутнасць яе.
Без смутку-ж няма
Весялосці нідзе,
Бо цень-жа за сонцам
Спрадвеку ідзе.
А ведаеш, горкія
Слёзы чаму?
Не выплачаш іх —
Дык і цяжка таму.
А выплачаш — стане
Святлей і лягчэй,
I вочы вільготныя —
Шмат прыгажэй.
Не, рана аб старасці
Нам гаварыць.
Глядзі, увесь горад
Світаннем гарыць.
Дзень творчае працы
Пачаўся вакол,
Дыханнем магутным
Калышучы дол.
У вокнах ад сонца
Аж плавіцца шкло,
I тысячы кветак
На іх расцвіло.
I верш мой, і дом,
Што будуецца нам,
Усё застанецца
Наступным вякам.
Жыццё — гэта ўсё,
Што вакол і з табой:
Вясёласць, і смутак,
I твой непакой,
I сонца, і дрэвы,
I радасць быцця,
I бель галавы —
Гэта соль, соль жыцця.
Ты кажаш, маршчынкі, —
Прайшла маладосць...
Ну што-ж, наша часць
Ва ўсім зробленым ёсць.
А сівыя скроні?..
Я рад іх любіць!
Мінулага свет
Пад нагамі ляжыць.
А новым праспектам,
Што сонцам услан,
Імчыцца дзіця наша,
Быццам-бы лань.
Сустрэне таго,
Каго стане любіць,
І песня далей
На зямлі прагучыць.

Калі хто захоча напіцца вады, —
Калодзеж капае глыбокі...
Калодзеж я ў сэрцы капаў праз гады,
Знайшоў там кахання вытокі.

Жыццё, быццам кнігу, раскрыў і гляджу:
Там з радасцю гора сплялося.
Падобна да кропель вясновых дажджоў
Каханне блішчаць засталося.

Зямлю я шчаслівую прагнуў знайсці
(Дзіцячых гадоў хваляванні),
Не меў я нічога, а толькі у жыцці
Валодаў адзіным — каханнем.

Не радаснай тая часіна была,
Дзень поснай суботы у хаце.
I з плачам, за лішнюю крошку з стала.
Шчыпала гаротная маці.

Я ў сэрцы каханне тады захаваў,
Каб нават не ведалі людзі.
І штодзень вялікага прыйсця чакаў
І верыў — яно яшчэ будзе.

Мінула і знікла гадоў чарада,
Мужнеў я і сіл набіраўся.
Цяжкая, цярністая тая хада
Была, каб назад не вяртаўся.

На хвалях жыццёвых у змрок, у начы
Я сцежак жыццёвых не зблытаў.
Даплыўшы да шчасных сваіх далячынь,
На бераг ступаю адкрыты.

Натхнёны каханнем мой спеў не маўчыць,
Сустрэўшы жыццёвы свой поўдзень;
Ён, мне асвятляючы цемень начы,
Праз нетры глыбінныя пройдзе.

Здаралася, праўда, спыняўся мой спеў,
Разбітая скрыпка змаўкала.
Але-ж захаваць я каханне хацеў,
Яно ратавала, натхняла.

Як радасна мне, што каханне было,
Як сонца,— нідзе не ржавела,
Мяне гартавала, наперад вяло
Заўсёды надзейна і смела.

Пайду па жыццю і, як той багацей,
Кладовішча чулага сэрца
Я шчодра раскрыю на радасць людзей —
Для іх яно песенна б’ецца.

Калі хто захоча напіцца вады, —
Калодзеж капае глыбокі...
Крыніцу я ў сэрцы капаў праз гады,
Знайшоў там кахання вытокі.

Зямля мая! Слаўная наша краіна!..
У ружовых світаннях — дымкі цягнікоў...
Я рады, што заўжды завеш мяне сынам,
Што еду па родных абшарах дамоў.