Айзік Платнер: Соль жыцця

Мяне сустракаеш ласкаваю гэткай,
Быў верным табе я заўжды і ва ўсім.
Хай вецер далёкі мне будзе за сведку:
У сэрцы любоў да цябе я насіў.

Дзень добры, айчына мая дарагая!
У міры і ў шчасці заўсёды квітней...
Я родную мову пачуў свайго краю,
Убачыў пагляды зычлівых вачэй.

Хвала тваім травам, вільготным ад росаў,
Да іх прыхінешся — лягчэе цяжар...
Табе я пад вечар свой смутак прыносіў,
Каб пот асушыла, авеяла твар.

Мільгаюць масты... Семафоры маячаць...
Агні пазіраюць, як вочы, услед...
Бы ў казцы забытае кніжкі дзіцячай,
Знікае зімовы аснежаны свет.

Праносяцца вёрсты... А іскры, як пырскі,
Ляцяць ў наваколле... Імчыцца цягнік...
Сустрэча ўжо блізка!
Сустрэча ўжо блізка!
I знікла адлегласць, і час ужо знік.

Старыя дарожныя боты
Яшчэ не паспеў я змяніць,
I дзень мне здаецца каротак,
I ноч не дае цішыні.

Гляджу я, раскрыўшы павекі,
На ўзоры дзівоснай разьбы,
Як быццам я роўна поўвека
На вуліцы роднай не быў!

Куды я свой позірк ні кіну, —
Усюды адбітак падзей,
Шле час, што ні крок, мне навіны,
Ён сам, што ні дзень, маладзей.

Здаецца, нядаўнюю ростань
Прайшоў я абрывам крутым,
А ўжо не дагнаць тыя вёрсты
Нагам пастарэлым маім.

Насустрач імчацца машыны,
Вітаюць сябры на хаду.
Сваю без памылкі мясціну
Я ў руху жыццёвым знайду!

Іду я, бадзёры, вясёлы,
Схаваць не магу пачуцця,
I колеры дзіўных вясёлак
У зрэнках маіх зіхацяць.

А лета пануе ўрачыста,
Над пышнымі кронамі дрэў
У небе празрыстым і чыстым
Апошні прамень дагарэў.

На сонечнай вуліцы, сцежцы сухой,
Вясеннія песні гучалі,
Дзяўчынкі скакалі на ножцы адной —
У «класы» яны тут гулялі.

Напэўна глыбока задумаўся я.
Што нават і сам не прыкмеціў,
Што ўжо на сярэдзіне «рая» 1стаяў, —
Навокал смяяліся дзеці.

Я сённячы з імі у гульні гуляў,
Забыўшы пра розныя ўзросты,
Скакаў на назе, жартаваў і спяваў, —
Было ўсё так добра і проста.

I думкі, што ўсюды хадзілі за мной,
Цяпер адляцелі далёка.
У гульнях дзіцячых знайшоў я спакой.
I радасна стала навокал.

Мяне не прагналі з гульні малышы,
Хоць класы я ўсе пераблытаў.
Наш рай на зямлі — то багацце душы
У дружбе сяброўскай адкрытай.

Якою-б дарогай жыццё ні вяло —
Я з вернага курсу не збіўся.
Цяпер прада мною любоў і святло.
Цяпер я ў раі апыніўся.

Вясна, і павольна вылазіць ялінка
З-пад снегу, нібы птушанё,
Асмяглымі пальцамі ў снезе галінкі
Сабе прарабляюць акно.

Прыгожыя сосны шумяць паўз дарогі
Па пояс у снезе. Цяпер без панчох
Пад сонца падставілі зграбныя ногі,
Ступенямі стаўшы на мох.

Нядоўга ўжо снегу ляжаць — ён растане,
А зараз сінее і чэзне штодзень.
Ён заўтра паводкай вясноваю стане,
I след яго брудны закрэсліць прамень.

А птушкі здалёку дамоў прыляцелі,
I пырхаюць парамі ў лесе яны,
I ў гнёзды пуховыя сцелюць пасцелі,
I грэюцца ў промнях ласкавай вясны.

Сюды я прыйшоў для вялікай сустрэчы,
Мяркую вытокі кахання знайсці.
I сум адляцеў мой, бо ён недарэчы
На сцежках квяцістых у светлым жыцці.

I першага дожджыку прагнуць сасонкі,
Іх волкае голле на ветры дрыжыць.
Усё тут замоўкла — не чутна гамонкі,
Зямля, як цяжарная, ў стоме ляжыць.

Без шапкі між дрэў я стаю ў задуменні,
Падставіўшы лоб свой пад свежы павеў.
Пяшчотна яго абдымаюць праменні,
I новы ў душы нараджаецца спеў.

А сонца аж слепіць. Раз’ятраным жарам
Зямлю ахінае і лес залаціць,
Аж покуль сустрэне дажджовую хмару,
Маланка заззяе, і гром загрыміць.

На кожным пагорку, маленькай лагчыне,
На ўзлессі і шыры бязмежных палёў
Жыццё навальніцай вясенняю хлыне, —
I ўсё заквітнее, адновіцца зноў.

Прамінула ужо
Шэсць дзесяткаў гадоў,
Калі з горкай слязой
У жыццё я прыйшоў.

Я адно тады ўмеў —
Піў у маці з грудзей,
Я не ведаў, што хлеб
Пахне потам людзей.

Вось я трохі падрос,
Бачу многа дарог.
Толькі ў людзі ніяк
Па іх выйсці не мог.