Henrik Ibsen - Puphejmo

KROGSTAD. Nu jes; se vi do tion volas riski —. Sed ion mi almenaŭ povas fari, kaj tion mi faru tuj –

LINDE (aŭskultas). Rapidu! Foriru, foriru! La danco estas finita; ni ne plu estas sekuraj, eĉ ne momenton.

KROGSTAD. Mi atendas vin malsupre.

LINDE. Jes, faru; vi devas akompani min al la pordo.

KROGSTAD. Tiom nekredeble feliĉa mi neniam antaŭe estis.

(Li foriras tra la ekstera pordo; la pordo inter la sidĉambro kaj la antaŭĉambro restas malfermita)

LINDE (iom ordigas kaj metas siajn elirvestojn pretaj). Kia ŝanĝo! Jes, kia ŝanĝo! Homoj por kiuj labori, — por kiuj vivi; hejmo en kiu krei hejmecon. Nu, mi vere eklaboru — Ke ili baldaŭ venu — (aŭskultas) Aha, tie ili estas. Ekvestiĝi. (surmetas ĉapelon kaj mantelon)

(La voĉoj de Helmer kaj Nora aŭdiĝas ekstere; ŝlosilo turniĝas, kaj Helmer kondukas Nora preskaŭ perforte en la antaŭĉambron. Ŝi estas vestita en la itala kostumo kun granda, nigra ŝalo super si; li estas en festena vestaro kun nebutonumita nigra domeno supere)

NORA (ankoraŭ ĉe la pordo, rezista). Ne, ne, ne; ne ĉi tien! Mi volas ree supren. Mi ne volas foriri tiel frue.

HELMER. Sed karega Nora –

NORA. Ho, mi petegas vin, Torvald; mi petas vin elkore, — nur unu horon ankoraŭ!

HELMER. Eĉ ne unu minuton, mia dolĉa Nora. Vi scias, ke estis interkonsento. Jen jen; en la ĉambron; aŭ vi malvarmumiĝos.

(Li kondukas ŝin malgraŭ ŝia kontraŭstaro, iom puŝetante en la sidĉambron.)

LINDE. Bonan vesperon.

NORA. Kristine!

HELMER. Nu do, sinjorino Linde, vi ĉi tie tiom malfrue?

LINDE. Jes, pardonu; mi ege volis vidi Nora kostumita.

NORA. Ĉu vi sidis ĉi tie min atendante?

LINDE. Jes; bedaŭrinde mi ne venis sufiĉe frue; vi jam estis supre; kaj mi ne volis hejmeniri antaŭ ol mi vin vidis.

HELMER (forprenas la ŝalon de Nora). Jes, bone rigardu ŝin. Mi opinius, ke ŝi valoras esti rigardata. Ĉu ŝi ne estas ĉarma, sinjorino Linde?

LINDE. Jes, vere ŝi estas –

HELMER. Ĉu ŝi ne estas mirinde delikata? Tio estis ankaŭ la komuna opinio de la festenanoj. Sed terure obstina ŝi estas, — la dolĉa etulino. Kion ni faru pri tio? Imagu, mi preskaŭ devis uzi forton por kunvenigi ŝin.

NORA. Ho, Torvald, vi pentos pri tio, ke vi ne permesis al mi eĉ nur duonan horon pli.

HELMER. Jen, vi aŭdas, sinjorino. Ŝi dancas sian Tarantelon, — faras bruegan sukceson, — meritan, — kvankam estis en la esprimado eble iom tro da natureco; mi opinias, — iom pli ol laŭ strikta mezuro estus konforma al la postuloj de arto. Sed tamen! La ĉefa afero estas, — ŝi sukcesas; ŝi faras bruan sukceson. Ĉu mi post tio lasu ŝin resti? Redukti la impreson? Ne dankon; mi prenis mian ĉarman kaprean knabineton — kaprican kaprean knabineton, mi povus diri — sub la brakon; rapidan rondiron tra la salono; kliniĝon al ĉiuj flankoj, kaj — kiel oni diras en lingvo de romanoj — la bela vido malaperis. Finalo ĉiam kreu efekton, sinjorino Linde; sed tion mi ne kapablas komprenigi al Nora. Puf, estas varme ĉi tie. (ĵetas la domenon sur seĝon kaj malfermas la pordon de sia ĉambro) Kio? Estas mallume. Nu ja; kompreneble. Pardonu — (li tien eniras kaj ekbruligas kelkajn lumojn)

NORA (flustras rapide kaj senspire). Nu?!

LINDE (mallaŭte). Mi parolis kun li.

NORA. Kaj jen?

LINDE. Nora, — vi devas diri ĉion al via edzo.

NORA (senvoĉe). Mi sciis.

LINDE. Vi ne havas kaŭzon por ion timi flanke de Krogstad; sed paroli vi devas.

NORA. Mi ne parolos.

LINDE. Do parolos la letero.

NORA. Dankon, Kristine; mi nun scias, kio estas farenda. Ts!

HELMER (revenas). Nu, sinjorino, ĉu vi nun admiris ŝin?

LINDE. Jes; kaj nun mi volas diri bonan nokton.

HELMER. Ho, jam nun? Ĉu estas via, tiu trikaĵo?

LINDE (prenas ĝin). Jes; dankon; mi preskaŭ forgesis ĝin.

HELMER. Do vi trikas?

LINDE. Jes ja.

HELMER. Sciu, vi devus prefere brodi.

LINDE. Nu? Kaj kial?

HELMER. Ĉar estas multe pli bele. Rigardu; oni tenas la brodaĵon tiel per la maldekstra mano, kaj per la dekstra oni kondukas la kudrilon — tiel — etende en longa kurbo; ĉu ne?

LINDE. Jes, povas esti –

HELMER. Sed kontraŭe triki — neniam fariĝas alie ol malbele; rigardu; la kunprematajn brakojn, — la trikilojn, kiuj iradas supren kaj malsupren; — estas io ĉineca ĉe tio. — Ah, estis vere bonega ĉampano, per kiu oni regalis nin.

LINDE. Nu, bonan nokton, Nora, kaj ne plu estu obstina.

HELMER. Bona konsilo, sinjorino Linde!

LINDE. Bonan nokton, sinjoro direktoro.

HELMER (akompanas ŝin al la pordo). Bonan nokton, bonan nokton; mi esperas, ke vi venos sekure hejmen? Mi tiel volonte —; sed ne estas ja longa distanco irenda. Bonan nokton, bonan nokton. (ŝi foriras; li fermas la pordon malantaŭ ŝi kaj ree envenas) Jen, jen; fine ni sukcesis eligi ŝin. Ŝi estas terure teda, tiu homaĵo.

NORA. Ĉu vi ne estas tre laca, Torvald?

HELMER. Ne, tute ne.

NORA. Eĉ ne dormema?

HELMER. Absolute ne; kontraŭe mi sentas min treege vigla. Sed vi? Jes, vi efektive aspektas kaj laca kaj dormema.

NORA. Jes, mi estas tre laca. Nun mi volas baldaŭ dormi.

HELMER. Jen vidu; vidu! Estis do ĝuste de mi, ke ni ne pli longe restus.

NORA. Ho, estas ja ĝusta, ĉio, kion vi faras.

HELMER (kisas ŝin sur la frunto). Nun la alaŭdeto parolas kvazaŭ ĝi estus homo. Sed ĉu vi observis kiom gaja Rank estis ĉi-vespere?

NORA. Ĉu? Li estis? Mi ne trovis ŝancon paroli kun li.

HELMER. Ankaŭ mi preskaŭ ne; sed dum longa tempo mi ne vidis lin en tia bona humoro. (rigardas ŝin dum momento; poste li alproksimiĝas) Hm, — estas do ĝue esti reveninta en sian propran hejmon; esti tute sola kun vi — Ho, vi rava, alloga juna virino!

NORA. Ne rigardu min tiel, Torvald!

HELMER. Ĉu mi ne rigardu mian plej karan posedaĵon? Tiun admirindaĵon, kiu estas mia, sole mia, mia komplete.

NORA (paŝas al la alia flanko de la tablo). Ne parolu al mi tiel ĉi-nokte.

HELMER (sekvas). Vi ankoraŭ havas la Tarantelon en la sango, mi rimarkas. Kaj tio igas vin eĉ pli loga. Aŭskultu! Nun la gastoj estas forirantaj. (pli mallaŭte) Nora, — baldaŭ estos silente en la tuta domo.

NORA. Jes, mi esperas.

HELMER. Jes, ĉu ne, mia propra kara Nora? Ho, ĉu vi scias, — kiam mi tiel estas kun vi en festeno, — ĉu vi scias, kial mi tiom malmulte parolas kun vi, tenas min fore de vi, nur foje sendas al vi ŝtelitajn okulĵetojn, — ĉu vi scias, kial mi faras tion? Estas ĉar mi imagas al mi, ke vi estas mia sekreta amatino, mia juna sekreta fianĉino, kaj ke neniu suspektas, ke estas io inter ni du.

NORA. Nu ja, ja, ja; mi ja scias, ke ĉiuj viaj pensoj estas ĉe mi.

HELMER. Kaj kiam ni estas ekirantaj, kaj mi metas la ŝalon ĉirkaŭ viajn delikatajn, junecajn ŝultrojn, — ĉirkaŭ tiu mirinda kolkurbo, — tiam mi imagas al mi, ke vi estas mia juna novedzino, ke ni ĵus venis de la geedziĝa ceremonio, kaj ke mi la unuan fojon kondukas vin en mian loĝejon, — kaj ke mi la unuan fojon estas sola kun vi, — tute sola kun vi, vi juna, tremanta delikataĵo! La tutan vesperon mi havis neniun sopiron krom vi. Kiam mi vidis vin impeti kaj logi en la Tarantelo, — tiam mia sango bolis; mi ne plu kapablis elteni; — tial mi kondukis vin ĉi tien malsupre tiom frue –

NORA. Iru nun, Torvald! Foriru de mi. Mi ne volas ĉion ĉi.

HELMER. Kion tio signifas? Vi certe ludas petolulinon kun mi, Nonjo. Volas; volas? Ĉu mi ne estas via edzo?

(Iu frapas la eksteran pordon)

NORA (ekskuiĝas). Vi aŭdis?

HELMER (al la enirejo). Kiu estas?

RANK (ekstere). Estas mi. Ĉu vi permesas, ke mi envenu momenton?

HELMER (mallaŭte, kun irito). Hm, kion li volas nun? (laŭte) Momenton. (aliras kaj malfermas) Nu, estas ja ĝentile ke vi ne preterpasas nian pordon.