Людміла Рублеўская - Адукацыя

Віншую вас, мы выміраем!
Цяпер не доўга ўжо цярпець.
Край зробіцца сапраудным раем,
Калі яго ачысціць смерць.
І застануцца толькі душы
Сярод нябачаных раслін.
Тутэйшы люд сціхае мужна,
Як жук, што ўпаў у фармалін.
І ад здзіўлення пакруглелі
Разважлівыя вочы зор.
Жыць годна мы, браткі, не умелі.
Так церпіць, толькі хто памёр.
А навалач, што нас знішчае,
"Прабачце" скажа —
і на дне.
Збірайцеся!
Харон прычаліў
На цермаядзерным чаўне.

Гэты вецер — апошні мой вецер,
апошні мой дзень.
Заутра ператваруся ў істоту
з праграмаю "Выжыць".
Колькі можна аплакваць
бяздушша, бязлітаснасць бліжніх
І мяне не пазнае назаутра
уласны мой цень.
Я не буду стаяць убаку
ад гарластаі чаргі.
Я на брудную лаянку
стану нарэшце адказваць.
Я зраблюся вясёлай,
апранутай добра, рухавай,
Гэта буду не я—
але тут не патрэбна такіх.
Вецер,
вецер,
заплаканы вецер,
апошні святы...
Як душа памірае пакутна—
і вольнае цела.
Я змяшаюся заўтра
з натоўпам людзей азвярэлых.
Не,
найлепей зраблюся
асеннім лістом залатым.

Людзі лёзныя,
Сцежкі росныя,
Ногі босыя,
Словы — слёзныя,
Ну а песні нашы — разбойныя,
Ну а вочы нашы —
пагрозныя.
Добрай раніцы, слаўны Полацак!
Будзе вечар твой —
сумнаваценькім.
Не Сафіі госці памоляцца,
Божы страх намоляць багаценькім.
Добры вечар, Менск,
гандляроўскі край!
Прадамо табе
сваё гора мы.
Бо кірмаш. заужды
валацугам— рай.
Плакаць будзеце цэлым горадам!
Нам кароль казаў
на вайну ісці,
Нам закон казаў
гарады мінаць.
Добры дзень, Гародня!
Табе — плаціць,
Што схацелі госці
заначаваць.
Людзі лёзныя,
неработныя
Да спажывы лёгкай
ахвотныя,
Каб нашчадкі нашы
багатыя
У гарадох, адкуль
праганялі нас,
Кіраваць маглі
магістратамі,
З гарадоў зрабіл!
разваліны!
Людзі лёзныя,
Сцежкі росныя,
Ногі босыя,
Сны пагрозныя.

Зямное шчасце— гэта толькі цень,
Калі святло чужое люстра зычыць.
Над Менскам— дзень,
і над Масквою— дзень,
І ў беларусаў— быццам два абліччы.
Браты, браты!
Па веры, па зямлі.
Нашто сабе прыўлашчылі старшынства?
Нашто свой сцяг над намі прыўзнялі?
Паблажлівасць — любоў не будзе чыстай.
Палякаў-продкаў
нам прыстойна мець,
А рускіх —
вельмі выгадна...
Мой божа?
Жанчыне мала трэба —
не старэць,
Кахаць і быць каханай,
род прадоўжыць.
Але такога шчасця
цёплы цень
Па твары
слізгануў —
і знік на сонцы.
У Менску— дзень,
і ў Маоковіі — дзень,
Але між імі —
ноч і ноч
бясконца.

Мы — няздзейсненых казак
няшчасныя пасербы будзем.
Мы палоннікі часу.
Мы— дзеці паданняў старых,
Беларусы — ці проста цяпер -
жыхары Беларусі.
Мы — глухія каменні
дарог брукаваннх сваіх.
Толькі ветах —
над возерам,
а над душой —
толькі помнік,
Толькі кнігі у кватэры,
для вечнасці —
толькі дзіця.
Мы жывем — і не помнім.
Ні мовы, ні продкаў не помнім.
І дамы эакрываюць
крутымі плячыма прасцяг.
Зноу раса ападзе
на траву, на малыя балконы,
На магілы, на цацкі,
забытыя дзецьмі ў траве.
Мы – галінкі яліны,
якая стаіць над адхонам,
І чарнобыльскі дождж
на ссівелай яе галаве.

Новыя прозвішчы вуліц.
Тыя ж пляўкі жыхароў.
Так юбілеі святкуюць
Бедных цраданых майстроў.
Так аднаўляюцца святы —
Песні пяюць давідна,
Добра, каб не за зарплату,
Весела, каб без віна.
Цёпла было б — каб не вецер,
Мове бацькоўскай бы жыць,
Каб не ўладарылі ў свеце
Тыя, каму не баліць.
Што не шукаюдь на небе
Тое, што ўзята зямлёй.
Куля запечана у хлебе
Белай Айчыны маей.

Трохі душы
пазычыла мне дарога.
Трохі крыві
пазычылі мне суніцы -
Вось я — амаль жывы —
перад панам Богам,
Прывід, агонь і смерць —
для заўзятых біцца.
Прагу чужой крыві
я чытаю ў людзях,
Так, як старыя людзі—
аблокі і зоры.
Звабны агонь дрыгвы—
як дынары ў грудзе,
А пад дрыгвой дрыжыць
смаляное мора.
Хто я? Забыты бог
ці вядзьмак забіты?
Вечна гару
і вечна ў смузе блукаю.
Трохі жыцця
магільныя вашы пліты,
З моху і раскі пліты,
мне пазычаюць.

Хай на мове чужой
нас чыталі бы болей,
Хай на мове чужой
мы лягчэй бы пісалі,
Толькі Бог цераз нас
недазволіць ніколі
Свой закон запісаць
на чужыя скрыжалі.