Уладзімір Някляеў - Прошча

Адзін адну
гукну вясну -
Ні голасу... ні рэха...
Прачнуся плакаць, зноў засну,
I мне вавёрка сніць сасну
У залатых арэхах.

***

Бронь Божа мне ўспомніць пра тое,
аб чым ты забылася,
Што з пылу ляпілася, а паўставала сцяной.
Як ты стамілася, любая,
як ты стамілася
Побач са мной!

I тая птушынка, што ў вокны азяблыя
білася,
Таксама стамілася грэць невідушчае шкло.
Колькі было ўсяго, любая!..
Пералюбілася -
Як не было.

I тая травінка, што ў сне да мяне
прытулілася,
Таксама травою стамілася быць у траве,
Ды ўсё так сплялося, звязалася,
перакруцілася -
Бог разарве.

СЛІВА

Сiнечаю свяціла сліва,
Гулі між намі скразнякі,
I ты глядзела з-пад рукі
Няўцямна, мройна, палахліва
У далячынь, дзе небасхіл
3 зямлёй зліваецца шчасліва,
Адкуль да нас дабегла сліва
Задыхана, з апошніх сіл...

- 3 апошніх сіл цябе кахаю
I з ночы ў ноч, і дзень пры дні
3 апошніх сіл да небакраю
Кідаю сінія агні...

На тую сліву цемра легла!
На камень, у пясок -
куды
Пападалі яе плады,
Пакуль да нас яна дабегла?..

***

Тая, што днем i уначы
Побач за лёкая,
Блізкая
спіць на плячы -
Сніцца далёкая.

Соладка сон прытулю,
Колькі ў ім горычы,
Як яму горача -
Каля агню матылю.

***

У нашых снах было каму прысніцца.

Перад тваім партрэтам на стале
Дыміцца цыгарэта ў папяльніцы,
I кава ў філіжанцы астые.

Сто сноў яшчэ да несаснёнай страты,
А ўжо ў адхіст, як травы ад касы,
Зламаны жэст, якім бакал падняты,
I рух, што папраўляе валасы.

Нібы па ветры мроіва сняжынак -
Усё ў адхіст!..
Нічога не ўтрымаць.

Застацца жыць. Глядзець на фотаздымак.
Паліць цыгарку. Каву дапіваць.

***

На сёння завершаны спевы -
На вечар. На золак. Даўно
Дрымотна ўзіраюцца дрэвы -
Сляпыя ў сляпое акно.

Глухія ў глухое - у сцены,
У краты мы ўперліся,
нам
Адсніліся ўсе перамены,
Як птушкі зімовым лясам.

Мы самі сваё прадказалі.
Блукалі - кругамі сляды
На дэкарацыйным вакзале.
Адсюль не ідуць паязды.

Сюды не прыходзяць. Валодаць
Нямашака чым, акрамя
Чужога. Чужое - Валодзя -
Гукаецца ў далях імя:

"Валодзя ты, Валодзенька,
Хадзі ка мне зімой,
Кахай, пакуль малодзенька,
Харошы, мілы мой".

***

Адхiнецца
вада ад зямлі -
Да агню прыхінецца.
Аблачынкаю стане,
Растане...
Вось - каханне.
Гэты шлях мы з табою прайшлі.

***

Вечар у ветраным Віцебску -
Ды не падмануць цябе
Слёзы, што вецер мне выціснуў
У развітальнай журбе.

Я з тваіх рук вырываюся,
Як крыгалом па Дзвіне!
Роспач, якой захлынаюся,
Ды не падмане мяне.

Хай мы ўдваіх не падманемся
Мройным імгненнем адным,
Ценем, з якім абдымаемся
I застаёмся ў якім.

Мы застаёмся ў ім, скрушныя,
3 тым, што прыснілася нам,
3 горадам, з храмам парушаным,
3 небам, што ўпала на храм.

Божа! Малюся ды каюся:
Перад Тваім алтаром
3 рук Тваіх я вырываюся,
Як па Дзвіне крыгалом!

3 ёй застаюся, знікаючы
Зманлівым ценем начным,
Роспачных слёз не хаваючы,
Слёз невядома па чым.

СТАЎ

Басанож прайду па пожні
Да мяжы, дзе цёмны стаў...
Так настане дзень апошні,
Як і кожны наставаў.

I ў замежнай той старонцы,
Дзе я страчу ўсё і ўсіх,
Не заплачу я па жонцы,
Па каханках па сваіх.

А па кім жа я заплачу
На мяжы, дзе цёмны стаў?
А па Той, якой не бачыў,
Той, што ў свеце не застаў.

Па адной
нецалаванай,
Той, якой не цалаваць,
Па адзінай,
неспатканай,
Той, што Бог не даў спаткаць.

1

У сны ўвайшлi твае сланы.
Ступалi за сланамi сны
I не належалi мне болей.

Іх сніў
не ў сутарэннях болю,
А ў храме радасці
манах.

Я з босых ног ягоных прах,
Схіліўшыся, сабраў рукамі,
I прахам асвянціў чало...

I, паўшы ніц, спытаўся:
- Свамі,*
Скажы мне:
што са мной было?
* Свамі - святы.

2