Уладзімір Някляеў: Прошча

I калі, не ўтаіўшы імя,
Ты адкрыла яго і назвала,
Ты ўжо знала, што часу не мала
I не многа, а проста няма.

Ён з нічога, з малітвы тваёй
Узнікаў, як пустэча ў пустэчы,
I яго абняла ты за плечы -
I сышліся далонь з даланёй.

Ты ўжо знала: нікога няма
У абдымках тваіх,- ты ўжо знала
I пустое ў пустым абдымала,
I ў пустэчы блукала сама.

I збірала пустое ў пустым,
I складала пустое ў пустое,
I было залатым залатое -
I пустое было залатым.

***

Прыбегла з марозу, на вейках зара -
I хрумстка, і свежа, і снежна з парогу!
Яшчэ ў нас наперадзе, дзякаваць Богу,
I срэбная, і залатая пара.

Яшчэ майскім мёдам гарчыш на губах,
I пахне каханне пралескай пад снегам,
I ў смех - раўнаваць, каб наяве і ў снах
Не верыць вяртанню, сачыць за пабегам.

Яшчэ не ў апёк дакрананне да болю,
I лёгка наш лёс вызначаецца тым,
Чаго перад чым назбіраецца болей:
Пабегам адным ці вяртаннем адным.

***

Ветраны ранак апошняга дня лістапада.
Першыя подыхі неасмялелай зімы.
Далеч наперадзе...
Сцены і лесвіцы ззаду.
Не азірайся, каханая: гэта не мы!

Гэта не нас даганяе па лесвіцах здрада,
Гэта не мы сярод сцен, як з нямою нямы,
Гэта не з намі нянавісць засела ў засаду, -
Ты не палохайся, любая: гэта не мы...

Гэта ў пару, калі мёдам набраліся соты,
Згаслі маланкі, бязладна грамы адгулі,
Раптам над ранкам,
над ветрам,
над снегам з лістотай
Прывіды нашы, спалохаўшы нас, праплылі.

***

Неба застаўлена пасткамі,
Глянеш - і цягне ў нябыт...
Што ты згубіла ў ім, ластаўка,
Бліскаўка, метэарыт?

Там, пад сінечаю цупкаю,
Зор захінаючы раць,
Воблакі, сшытыя дзюбкаю,
У бліскавіцах гараць.

Што ты шукаеш там, мілая?
Там без цябе ўсё было,
Швейка мая хуткакрылая -
Спаленае крыло.

***

Глухі завулак.
Вецер.
Ноч.
Расстанне.
Я затулюся, падыму каўнер
I ўспомню мімалётнае каханне,
Як паляванне ўспамінае звер.

Імя згадаю.
Плечы.
Вусны.
Вочы.
Было ж яно! Ну як я мог забыць!
I цень ягоны над прадоннем ночы,
Нібы анёл ружовы праляціць.

У цені тым, знікаюча-імклівым,
Што ледзьве ўзняў - і абламаў крыло,
Хоць міг адзін я пражыву шчаслівым...
Як звер, што п'е ружовае святло.

***

У Баранавічах снег.
Праз дарогу - змеі:
Нізкі, роўны, доўгі бег
Белае завеі.

Анікога тут няма
3 тых, хто быў бы любы.
Ды забытае імя
Вышапталі губы.

I забыты твар узнік
Прывідна - да рання
У акно глядзеў двайнік
Юнага кахання.

Там яно - на тым баку
Змушанай разлукі
На расстайным скразняку
Прасцірала рукі.

Там пытала - з нематы,
3 даўніны, з нябыту:
"Да каго вярнуўся ты,
Калі ўсё забыта?".

"Да цябе",- азваўся я
Так, каб не пачула
Не чужая, не свая,
Што са мной заснула.

***

Твае вочы, як вокны бальніцы.
Колькі боляў за імі, мой Бог!
Нас ад волі ніхто не ўсцярог -
I на ростані нашых дарог
Б'юць і б'юць
след у след
бліскавіцы.

Ла слядах даганяюць грамы.
Невылечны, як глуханямы,
Наш сусвет, дзе аслепла надзея.
Мы казалі,
а чулі
не мы.
О, кахання астрог!..

Кожны дзень я
Вырываўся з цябе, як з турмы.

I з астрожным кляймом на ілбе
Я шукаў сабе волі ў гульбе,
У абдымках спустошанай стомы
I чужы, сам сабе не знаёмы,
Я штоночы вяртаўся ў цябе,
Як вяртаецца магма ў разломы.

I застацца не мог... Бачыць Бог,
Гэта ўсё, што я здолеў і змог.
Як бальніца, глядзіш ты начамі.
А на ростані нашых дарог
Бліскавіцы малоцяць цапамі
Тыя ружы, якія снапамі
Да тваіх панакіданы ног.

СВЕЧКА

Вiльготныя зрэнкі начы -
На сподку
пад свечкай
парэчкі і слівы.

Маглі вы,
Сюды ідучы,
Прадбачыць, якім будзе ранак?

3 усіх калыханак
Я выбраў такую, што нельга заснуць.
Снуюць
За вокнамі цені,
нібы вартавыя.

Мы з вамі - не тыя.
Абняўшы калені,
Задзьмулі вы свечку,
Каб зманныя словы пачуць.

***

Заплакаць мне
па той вясне?
Як соладка... так горка...
Там з ночы ў ноч скакала ў сне
Агнём па залатой сасне
Чырвоная вавёрка.