Ніна Мацяш - Шчаслівай долю назаві...

Я шукала чараўніцу,
Ах, шукала,
Каб мяне ад варання
Паратавала,
Каб яно штодня-штоночы Не кружыла,
Каб я цяжка так па сонцу Не тужыла.

Абышла я паўкраіны, Паўзямліцы,
Не знайшла нідзе жаданай
Чараўніцы,
Бо яны, бо і яны
Па сонцу тужаць,
Бо над кожнаю душой
Свой воран кружыць...

1989

* * *

Любоў мая, укрый мяне
Хоць позіркам замілаваным:
Хай, зноў табой паратаваная,
Душа хоць трохі адпачне.

Нікчэмны свет, аблудны свет
Агідзеў да ванітавання:
За ўладу подлае змаганне —
I сцяг яго, і запавет.

I гінуць праўды светлячкі
Пад выштукаваным абцасам,
I людзі з цемрай зноў сам-насам,
Ужо, здаецца, на вякі...

Укрый мяне, любоў мая,
Хоць позіркам замілаваным,
Каб, зноў табой паратаваная,
Жыццё як ёсць прымала я.

1989

* * *

Заходзіш. Гамоніш. Прыгортваешся ўсхвалявана.
Дапытваешся, ці жаданы —
такі нечаканы?

А вочы іскрацца. А вусны смяюцца. А словы
Абвейваюць сэрца бялюсенькім цветам вішнёвым.

Мы ёсць — і няма нас. Нібы два пялёстачкі, тонем
У галавакружна расчыненых сонечных тонях.

I п'ём не нап'ёмся з той плыні крыштальнай,
вянчальнай,
I гэтая смага —
адзінае, што найрэальна...

1988

ДА ПЫТАННЯ ПРА КАХАННЕ

З каханнем – як з Богам:
Альбо ёсць вера ў яго існаванне,
Альбо на свеце няма нічога такога.

ПАМЯЦІ РАМАНА

- Ты клікала мяне?
- Прыгадвала цябе.
Сказала,
Што мне яшчэ ні разу ты
Не сніўся...
Не падыходзь так блізка:
Цябе ж ужо няма,
Ты ж у магіле!

- Ты памыляешся: Усе мы ёсць.
I ўсе мы тут.
- Не падыходзь.
Не датыкайся!

...I пракідаюся ў спалоху.
Кужэльнае святло світання.
Уласны мой пакой.
Тыгр цацачны з разумнымі вачамі
I кнігі на паліцах.
Спакой і ціша.
Нікога.

Але —
Зачыненыя нанач дзверы —
Прачынены!..
Але —
Шчака мая гарыць
Ад пацалунка !..

ЗАЗІРНІ Ў СЯБЕ

За гарамі, за марамі
Ёсць такі куток,
Дзе чарней начы асенняй
Змрочны мкне паток.
Ён зглынае ўсё жывое
На шляху сваім,
Найхаробрая істота —
Як сянінка ў ім.
Гінуць зоркі, гіне сонца
У глухой тужбе...
- Дзе ён, той куток злавесны?
- Зазірні ў сябе.

За гарамі, за марамі
Ёсць такая шыр,
Дзе пануе неасяжны
Шчасцямоўны мір.
Выпадковае, не мае
Там прытулку зло:
Толькі радасць, толькі воля,
I святло, святло
Над усім, ва ўсім, што чэзла
У глухой тужбе!..
- Дзе ён, край той блаславёны?
- Зазірні ў сябе.

1989

ШЧЫМЛІВАЕ

Да берага бязмоўя не дабрацца
Мне годна — без твайго пляча ў плыўбе:
Ажно гатова сэрца разарвацца
Ад любаснай пяшчоты да цябе!

Найблізкі мой, мой цуд, маё ж ты свята,
Любоў мая, ты ведаеш даўно:
З табой збару я мель і перакаты,
Не ўцягне чорны вір мяне на дно.

Мой валадар, мой скраб неверагодны!
Купае сэрца светла-светлы шчэм:
Вось плынь жыцця.
Вось любасці нязводнасць.
Бязмоўны бераг дзесь. I мы - плывем...

1988

УСЁ ПАЎТАРАЕЦЦА

Усё паўтараецца — з кожным і ў кожным?
Дзяўчынка, мой след абміні,
Прайдзі муравой, а не колкаю пожняй, —
Не хмарцеся, юныя дні!

Ды ўсё паўтараецца... Не прамінае.
I таўры на лёсах гараць:
Даецца жыццё нам, каб радасць з адчаем
Вучыліся мы прыміраць.

Каму ж удаецца ў адпушчаным часе
Наблізіцца хоць на паўкроку да ясі?

1989

ТАЯ ЎСМЕШКА

Праўду кажуць, што ўпоцемках доля брыдзе,
Бо не раз і не два спатыкнецца,
Хоць магічны ліхтарык даецца —
Тая ўсмешка, якая на вуснах цвіце,
А карэніцца ў саменькім сэрцы.

Як багата людзей умурована ў змрок
Страху, злосці або нараканняў,
Ні сабе, ні камусьці ў блуканнях
Не пасвецяць ні поблізу, ані здалёк,
Пераслеплыя да шкадавання.

I як мала, як мала між люду такіх,
Хто ва ўласнай хадзе па выбоях
Зберагае, як найдарагое,
Чысты вогнік свайго міласэрдзя да ўсіх,
Сам аж свеціцца хто дабратою.