Ніна Мацяш: Шчаслівай долю назаві...

Сама з сабою шчэ не ў згодзе:
Было ўжо добра й пры сычах...
Нашто мне сонца, што ўзыходзіць
З-за ўтульнага твайго пляча?

Ці выдужаю шчэ раз потым,
Як вызірне і ў гэтым тло?
А ты са мной — сама пяшчота,
А ты са мной — само святло...

1987

У ВЕРАСНЁВЫМ ПОЛІ

Нам добра тут, у гэтым голым полі,
Дзе на рудой пакошы незнарок
Яшчэ ўбярог сваё рудое полымца
Неспадзяваны васілёк.

Нам добра тут, хоць рэзкі ходзіць вецер —
Ды ў неба шчэ багата глыбіні,
I сонца шчэ з-за хмар імклівых свеціць нам
I не шкадуе цеплыні.

З такой лагодай, гойна і няўтомна
Прасцяг да сэрца нас хіне свайго.
I так выразна бачыцца нам, хто мы ёсць
Адзін для аднаго...

1987

НЕ ДАЙМАСЯ

Прытульныя, ўсеачышчальныя,
усёзагойлівыя воды
Нашай любасці!..
Непараўнаная ні з чым,
Адзіная такая,
I такая ўсеагульная, —
Не драбяза,
Не драбяза яна пад зорамі,
Дзе ўжо блукае прывід «зорных войнаў».
Бо што ж яшчэ тут
Здольна з мораку выводзіць,
Калі не распрамененыя сэрцы?

Не даймася ж руйноце
Ачужання!

Хай будзе шчаслівейшы свет,
Хай будзе ён трывалейшы
I намі!

1985

* * *

Усё было: і сон, і парыванне,
Высокі ўзлёт, і марнасці сіло,
I нараканне, і самаз'яднанне.
Нянавісці ніколі не было.

Нас не заўжды дастойна і цярпліва
Да разумення пачуццё вяло.
Так часта я была несправядлівай.
Нянавісці ніколі не было.

У заўчарашніх буднях надламала
Наступнасць наша светлае крыло.
Ты быў слабым, я жорсткім называла.
Нянавісці ніколі не было.

Агледжваемся — і як на далоні:
Далося ўсё, што дацца нам магло
У найжаданым любасці прыгоне.
Нянавісці ніколі не было.

1988

ПАКУЛЬ ГЛЯДЗІШ НА БЕЛЫ СВЕТ

Крый бог здранцвення, што жыццё — мінае,
Бо ўсё, чаго для шчасця не хапае,
Пазбавіцца гвалтоўна нематы —
I заскавыча, і залямантуе,
I ўсе пачуцці гэтак раздратуе,
Што без пары ў труну захочаш ты!

Пакуль на белы свет глядзіш вачыма,
Павер сабе: ўсё адалець магчыма,
Але, як вока, беражы святло,
Каб тое, што цябе тут абмінала,
У чалавеку болей дасканалым
На долю промнем радасным лягло.

1988

ПРОСЬБА

Як Васіліса, у рукаў
Зноў восень сонейка хавае.
Не абвыкай, не абвыкай,
Што я твая, што я кахаю.

Усё так крохка на зямлі:
Было, няма, ёсць — ды другое,
Што свет у стане наталіць
Даскочу нас хіба тугою.

I сум, і хараство, што мы
Не здавальняемся здабытым,
Што лебядзінымі крылмі
Зазыўна далі перамыты!

Як Васіліса, з рукаўя
Пяшчота смутак выпускае:
Не абвыкай, што я твая,
Не абвыкай, што я кахаю.

1985

АДЗІНЫ

Калі сэрца канае ад смагі
У пустынях людской мітусні,
Ты не зыч мне жаданай увагі,
А любоўю сваёй ахіні.
Не спатрэбяцца іншыя лекі,
Боль сунімецца, роспач міне,
Бо навекі, навекі, навекі
Ты адзіны, адзіны ў мяне.

Болей зло, чым дабро, тут вярстуе
Цёмны шлях чалавецтва, круты.
Свет адно хараство і ратуе,
Бо й мяне выратоўваеш — ты.
Не спатрэбяцца іншыя лекі,
Боль сунімецца, роспач міне,
Бо навекі, навекі, навекі
Ты адзіны, адзіны ў мяне.

1988

ДВА АДКАЗЫ

- Скажы, каханне, адкажы,
Што дорага табе найболей?

- Годнасць і воля.

- Скажы, каханне, адкажы,
Дзе смерць твая, тваё крушэнне?

- У прыніжэнні.

1987

З-ЗА РЭЧКІ, З-ЗА ГАЮ

За лугам зялёным, за сонечным гаем,
За рэчкай задумнай, за борам панурым
I наша захопленасць, і прысяганні,
I рэўнасці роспачнай злыя віхуры.

А ўсё — ці далёка? А ўсё — ці не ў сэрцы,
Што тахкае, тахкае струджана ў грудзях?
Яшчэ раз... яшчэ раз...
Як блізка ля смерці,
Гуляючы ў жмуркі, паходжваюць людзі...

А свет гэткі гожы і вабны наўкола,
Да шчэму жаданы для кожнай істоты!..
Калі не руку, падавай мне хоць голас —
З-за рэчкі, з-за гаю, з-за нашай маркоты...