Ніна Мацяш - Шчаслівай долю назаві...

1985

* * *

Шарэе па-асенняму ваколле,
Ніжэе пацяжэлы небны дах.
I хай сабе! Я ўжо цябе нікому,
Нікому і нічому
не аддам.

Пазалягалі туманы ў лагчыне.
Хай зменлівасці ў часе не ўпыню —
Я не аддам цябе другой жанчыне,
Пакуль сама — з даверу і агню.

На самы жорсткі, незагойны верад
Ёсць недзе, ёсць зялінка на, загой!
Я не аддам цябе імгле зняверы,
Самоце шляху колкага твайго.

I хай зімою лёд — не выпадковасць, —
Не вымерзне цалюшчая вада.
Ты толькі сам мяне ўжо анікому,
Ніколі больш
нікому
не аддай.

1985

АДПОМСТА

Жыву на Беларусі.
Беларуска.
Кахаю беларуса. —
Вось ён, мой
Найдасканалы свет:
Адзіна тут,
У Любасці дзяржаве,
I ўтульна мне,
I вольна мне,
I песенна.
Бо толькі тут
Я дыхаю паветрам праўды,
I справяддівасці,
I мовы прадзедаў маіх.

Так мала нас,
Шчаслівых узаемнасцю,
На заняхаянай адступнікамі,
На абабранай,
Абражанай зямлі радзіннай.

Ты й тут, Адпомста!

1987

ПЕСНЯ Ў ЦЯРНОЎНІКУ

Лісцё між калюкоў
Буй-цвету наварожыць,
I сцішнавата ў гэтай варажбе...
Давермася сабе:
Што ўмеем мы, што можам?
Давермася найлепшаму ў сабе.

Усё, што варта нас,
Дарогу заступае,
Бо шлях адзін: не ўскрай, а толькі праз.
I вастрыё стралы
Дакладна гэта знае,
I руху птах наўзрыд спявае ў нас...

Хай з думак ападзе
Цярновае калючча.
За ўсё, што ёсць — і ў тле, і ў харашбе,
За выпадковы дар
Прылетаваць да кручы
Раскрыймася найлепшым у сабе.

1988

НЕЗАМГЛЁНАСЦЬ

Чаго жадаць яшчэ,
Калі ўжо чую,
Як праз абрынуты ў цямнечу горад,
Праз кудасу свірэпую начную
Ты прабіваешся на
Аднаму табе відочны
Гарачы вогнік
Майго чакання!

…І вось –
Дазвання
Ноч змільгвае ў размове вусны ў вусны,
А ў дня
Такія незамглёныя,
Амытыя пяшчотай
Нашы вочы…

Чаго жадаць яшчэ?!

ДАРОЖНАЕ. ПА СВЯЦЕ ПАЭЗІІ Ў КРОШЫНЕ

Паварот адзін, другі, шчэ трошкі —
I схаваўся між палёў-лугоў
Задуменна вераснёвы Крошын
З самавітай люднасцю яго.

Крошын той, што тут завуць Крашынам,
Шчэ куточак роднае зямлі,
Дзе ліхота лёс людскі крышыла,
Дзе ліхоту людзі амаглі.

Дзе суровай праўдаю нямрушчай
Павявае нават ад кладоў,
Што народнай памяці не струшыць
Коламі няцямства і гадоў.

Дзе, каб душы памаразь не ўкрыла,
Злётвае даверліва да рук
З жырандолі Паўлюка Багрыма
Чорны ад зажытага жаўрук.

...Цёмная дарога ў даль збягае,
Над дарогай — зорнае шыццё,
Побач — ты, каб знала я, — о, знаю! —
Што такое шчасце і жыццё.

1985

СТРОМА

Я ўжо ў цябе ўрасла.
Мы ўжо зрасліся.
Гады спатрэбіліся,
Доўгія гады,
Каб зразумець, што дзвюм істотам
З адзіным сэрцам і кровазваротам
Жахліва быць у паасобку,
Немажліва.

Сыходзяць леты.

Усё вышэе строма шчасця нашага,
Якая ўзносіць нас.
I пахавае.

1987

* * *

Умее Час, вялікі дабрадзей,
З канвы нічога не пусціць на глум.
Мая пара спяванак, мук, надзей
Перарасла ў пару маўклівых дум.

Не злуй і ўпотай не раўнуй, калі
Маёй любові гімны не гучаць.
Нам безвыходства ўжо не так баліць.
Ужо лягчэй мне... Хочацца маўчаць.

1988

ЖАВАРАНКІ ПЯШЧОТЫ

«Птушанятка маё дарагое...» —
Сказаў ты
На ранішняе павітанне
З далёкай далечы, —
I трох гэтых слоўкаў хапіла,
Каб, насуперак слоце,
Насамотнены кут мой
Дзень цэлы
Быў узіхочаны сонцам,
Каб у небе кожнай крывінкі маёй
Неўціхана спявалі
Жаваранкі пяшчоты.

Кахаю цябе.

1987

СВІТАННЕ

Няўжо быў морак і грымоты? —
Блакіт прасушвае крыло.
I ты са мной —
сама пяшчота,
I ты са мной —
само святло.

Сачу здзіўлёна, як світае,
Як соладка ўва мне трымціць
Танюсенькая, залатая
Жаварановачкава ніць.