Уладзімір Някляеў - Выбранае

Не забываецца...
Трэці трамвай...

* * *

Усё больш сяброў — і менш...
Такая справа...
I зойме раптам адзінота дых,
I ты вярнуць хацеў бы нават тых,
Каго вяртаць даўно не маеш права.

Як на слупах пажоўклыя аб'явы,
У памяці размыты твары іх,
Былых каханых і сяброў былых;
I іх вяртаць — балючая забава.

Яны прайшлі, я к вёсны альбо зімы,
Яны ў трамваях пралятаюць міма,
Ніхто з іх нават не зірне назад,

Ніхто не скажа, хто ў тым вінаваты,
Што ўсе мы неяк прадчуваем страты,
Але ніяк не пазбягаем страт.

1

Мой родны край...
Алешнік над ракой,
Высокі лес,
буслоў-танцораў гнёзды.
Я пасталеў, прыйшла пара на роздум,
Прысяду да стала згадаць аб розным
I ціха падапру шчаку рукой.

Вось снег пайшоў.
I так мае гады
Ідуць-ляцяць, як гэты снег, бясконца,
I светла так, нібы заўсёды сонца...
Хай нават завіруха —
і тады
Праменні свецяць у маё бяссонне.

Праменні родных матчыных вачэй...
I я да іх спяшаюся,
хутчэй —
Да валасоў яе, прапахлых жытам спелым,
Да калыханак: «Будзь, сынок мой, смелы,
Будзь самы смелы ад усіх людзей...»

«Вучыся смеласці...—
Сядлае дзед каня.
— Мацней трымайся, калі што якое!»
I — бізуном!
I з месца — ў свечку конь!
Няхай палае ранішні агонь,
Няхай грукоча сэрца маладое!

2

I, можа, мне
няхітрых тых навук
Хапіла б у жыцці —
Шчырэць да поту
I плуг не выпускаць з мазольных рук,—
Ды ў смаглым горле роднай мовы гук
Заклекатаў бусліным пералётам.

Заклекатаў, апёк.
Няма вады
Жывой ці мёртвай, каб суцішыць смагу.
Дык дай мне, мова родная, адвагу
Спяваць пра край, дзе пенна ходзіць брага
I спелыя жаўцеюць жалуды.

Пра край, дзе ўсталі гмахі гарадоў,
А на вяселлях
б'юць яшчэ што духу
У засланкі,
і ў бойцы дзецюкоў
Такую, часам, схопіш аплявуху,
Што на карачках папаўзеш дамоў.

Пра край, дзе ўвечар брама зарыпіць,
I, куст чаромхі роснай абламаўшы,
Ідзеш за вёску, любую абняўшы,
I адчуваеш, як яна дрыжыць,
I ў сена падаеш, яе зацалаваўшы.

Пра край, які прасвечаны наскрозь
Азёрнай стынню, чырванню рабіннай,
Святлом зялёным маладых бяроз,
Наскрозь працяты песняй салаўінай
I вымыты расой жаночых слёз.

3

...Як мая маці плакала!
Хвартух
Прагорк ад слёз —
суцешыць нельга маці...
Як плакала!.. Але ўспамін патух,
I помню толькі:
Дзьме ў ражок пастух
I хрыпла коні ржуць
На сенажаці.
Ды хто, скажыце, можа помніць з нас
Свой першы крык
I першы крок па хаце?
Ніхто!
Нічога не вяртае час,
I мы ўспаміны беззваротна трацім.
Ты плакала...
Вайна...
Не помню...
Маці...

4

I жыць прасцей, калі не ўспамінаць.
Калі,
нібы адрэзана,
Забыта:
Асвенцімы, дахау, маабіты...
Час на кані!
З-пад капытоў,
нібыта
пясок ды пыл,—
Асколкі дзён ляцяць!

5

...Не дай нам бог
Забыць часіны тыя!
Ускіне твар
счарнелы крык Хатыні,
I Брэст
Барвовым стогнам загудзе!
Уся зямля —
ад краю і да краю —
Балючая,
крывавая,
святая...
Другой такой зямлі
Няма нідзе!

6

...Як памятаю я? Незразумела...
Ах, мама, мама...
Я ў кашулі белай
Ляжаў сярод такіх высокіх траў!
А шчэ вышэй...
Там воблакі ляжалі...
I самалёт...
Ён чорнымі крыжамі
Драпежным птахам крылы распластаў.

Як памятаю я?..
Незразумела...
Ў табе яшчэ пад сэрцам не цяжэла,
Не білася мая тугая кроў,
Ты жыта жала, пасвіла кароў,
I думка пра мяне ледзь-ледзь цяплела...

Шчэ нават бацька з фронту не прыйшоў.
Вы з бацькам шчэ маглі і не еустрэцца,
А кулі побач
травы узвілі,
I на кашулі белай —
там, дзе сэрца —
Так нечакана р у ж ы расцвілі!
I я ляжаў... I воблакі плылі.

7

Дык дай жа, мама,
Мне жывой вады —
Уваскрасіць таго, хто там забіты!
Асвенцімы... дахау... маабіты...
Вось снег пайшоў...
I ты дажала жыта...
Вярнуўся з фронту бацька...
I тады
Усё чыста
тое
Мной было
Забыта.

8

Я сёння помню песнявы прастор
I Крэўскі замак, гульняў нашых царства,
Вясёлыя дзіцячыя штукарствы
I на бярозах гушканні да зор!