Борис Огнев - Светильник жизни

І Беларусь, Радзіма дарагая,
К Расійскім землям адышла ўся,
І скарб народны хутка ўжо трапляе
Ў Расію, да расійскага жыцця.

Але не злілісь брацкія народы
Культураю і моваю сваёй,
Такая ўжо была ў іх прырода,
Што гонар не кідалі яны свой.

І так пражылі многа або мала,
Аж тут, глядзіш, і новая бяда:
Вайна с французам раптам напаткала,
Аднак, і ёй прыйшла ўжо чарга.

Напалеон, французскі імператар,
Хацеў адзін над светам панаваць,
Ён быў вялікі, моцны ўзурпатар,
І моцную для гэтага меў раць.

І вось вайной пайшоў ён на Расію,
І шмат нарабаваў ужо дабра,
А за Масквою раптам абяссілеў,
Яго спаткала дужая бяда.

І наша войска, доблесны Кутузаў,
Пагналі прэч – на захад ад зямель, —
Бядою абярнулась для французаў
Вайна, як люду страшная мяцель.

Але пажылі мірна мы не доўга,
Год с пяцьдзесят, а можа троху больш,
Узняў паўстанне пане Каліноўскі
За Беларусь, за край бацькоўскі свой.

І ён казаў, што не народ для ўрада
Павінен існаваць, наадварот.
Сапраўднаю і шчыраю ўладай
Лічыў ён ту, што выбіраў народ.

Але паўстанне ўдачы не імела,
Пасварыліся польскія паны,
І ваявалі быццам бы нясмела,
І хутка паздаваліся яны.

Вось так, урад народнае паўстанне
Рэпрэсіямі жорстка падавіў,
Аднак свядомасць, мудрасць і пазнанне
Народу аніяк ён не забіў.

Але народ не мог трымацца болей,
І зноў ён рэвалюцыю ўзняў,
Каб вызваліцца хутка з той няволі,
Народ тут сілу духа паказаў.

І, скінуўшы царызм, яго ўлада
Ўсталявала новы, лепшы строй,
Савецкі строй, адзіны ўсюль парадак,
З адзінаю сталіцаю – Масквой.

Аднак, усё ж, мы дужа пацярпелі:
Пачатак быў дваццатага стагоддзя,
І страт людзей мы шмат ужо імелі,
Вайна, як смерць, хадзіла па народзе.

Але народ, як быццам бы сілач,