Борис Огнев - Светильник жизни

Дорогой наш педагог,
Вы поистине всесильна,
Пусть Вам в помощь будет Бог,
А душа полна, обильна!

2007

О! Ожидаем всей семьёй
Мы выхода «Трыбуны працы»,
И чудной жизненной зарёй
Она нам может показаться.

И о селе, и за селом —
«Трыбуна працы» всё расскажет,
Её доставят в каждый дом,
В почтовый ящик всякий ляжет.

И о любви, и о погоде
«Трыбуна працы» написала,
О новостях различных, моде
Она району рассказала.

И можно ли себе представить,
Что в мире нет «Трыбуны працы»,
Кому все мысли предоставить,
Чему душевно улыбаться?

«Мне не забыть того пути,
Когда я шёл и всей душой
Был рад в редакцию идти!» —
Так скажет журналист любой.

2007

Навек я твой – і гэтым ганаруся,
Навек я твой – і хвалямі жыцця
Я, беларус, нібыта захлібнуўся,
Адчуўшы голас славы пачуцця.

Я ганарусь, што тут я нарадзіўся,
Я ганарусь, што моцна так люблю…
Я ганарусь, як кожны ганарыцца,
Адчуўшы дух і старану сваю.

І я люблю цябе, мая Радзіма,
Люблю палёў, лясоў той ціхі шэпт,
Мяне ты, быццам маці, нарадзіла,
І даражэй ты мне за цэлы свет!

І я люблю цябе, мая старонка,
Люблю за сіні верасовы дол,
Люблю за спевы птушанятаў звонкіх,
За твой жыццёвы, радасны прастор!

Люблю цябе я за тваю красу,
За гоман лесу і жытнёвы пах,
І светлы нарыс за сабой нясу,
Хай свет адчуе нашых крылаў мах!

І праз тваю гісторыю я чую,
Што палюбіў цябе я незнарок.
Люблю цябе я. як сваю матулю,
І з той любві я атрымаў урок…

І навучыўся я любіць цябе
Ад прашчураў сівых – сваіх бацькоў,
Якія і ў шчасці, і ў журбе,
Адстойвалі цябе і лілі кроў.

А чаму ўсё ж завуць цябе «Белая Русь»,
І чаму пад бялявымі крыламі?
І чаму я табой, як нікім, ганарусь?
А таму, што ты родная, мілая.

А таму, што бялявы твае валасы,
І таму, што сарочкі бялявы,
І таму, што ўзімку бялеюць снягі,
А ўлетку на ўзрэччы – туманы.

Я ўсім раскажу пра сваю старану,
Я ўсім раскажу пра Радзіму,
Каб праславіць цябе, каб узвысіць адну,
Каб адчулі цябе хоць гадзіну.

Ты жыві, ты квітней, дарагая мая,
Ты ў жыцці, быццам сонейка, свеціш,
І скажу я ўсім: «Ты – радная зямля,
А мы ўсе твае малыя дзеці!»

Мы кахаем цябе, і мы любім цябе,
Ты адна нам даруеш жыццё.
І не згінула ты ні ў агні, ні ў журбе,
Ты прайшла, пераможца, праз усё.

Пакланюся цябе ў самы дол галавой,
Пакланюся цябе нездарма,
За цябе нашы продкі плацілі крывёй,
За цябе, о святая зямля!

Хай нікто і нішто не пакрыўдзіць цябе,
Хай да самага веку шануюць,
Хай крыніцай святла і агню ў цемнаце
Твае месцы ўсю вечнасць красуюць!

Гісторыю вядзеш, мая Радзіма,
Ад Полацкага княства, ад зямлі,
Якая мела Рагвалода-сына,
Якую ён любіў і бараніў.

Была дачка ў Рагвалода-князя,
І клікалі яе Рагнедай усе,
І чутка па-за межы расплылася
Аб прыгажуні – князевай дачцэ.

З-за межаў прыязжалі ў княства сваты,
Хацелі ад Рагнеды шлюб узяць,
Але Рагнеда, быццам звер закляты,
Адмовілася нават іх прыняць.

Але затым за кіеўскага князя
Рагнеда замуж выйшла, і тады
Уладзіміру казала, што не хоча
Разуць рабыніча – наклікала бяды!

Уладзімір, князь з-пад Ноўгарада слаўны,
Пайшоў вайной на Полацкая княства,
Заваяваў ён Полацк і бяспраўна
Рагнеду прымушаў да шлюбу клясца.

Затым, забіўшы кіеўскага князя,
Уладзімір заняў кіеўскі прастол,
А потым, як прыняў ён праваслаўе,
З Рагнедаю ён разлучыўся зноў.

Пабудаваў ён горад для Рагнеды,
Які назваў у гонар свайго сына,
І з тых часоў жыла ў ім Рагнеда,
Якая Ізяслава нарадзіла.

Той Ізяслаў сапраўдным сынам быў,
Любіў ён вельмі сваю маць – Рагнеду,
Народ ён шанаваў, Радзіму ён любіў,
Душою чыстай славіўся ў паў-свету.

Калі аднойчы Уладзімір-князь
Хацеў Рагнеду ў гневе забіваць,
То Ізяслаў, узяўшы меч, ураз,
Стаў паміж імі, стаў усім казаць:

«За што не любіш ты маю матулю,
За што забіў ты дзеда-Рагвалода,
За што матуля зараз пакутуе,
За што трымаеш у душы трывогу?