Борис Огнев - Светильник жизни

Праз гады, праз вякі
Ты прайшла, мая мова,
Не крануты нікім
Нашы родныя словы.

І сусветныя войны,
І фашысцкія кулі
Нашу родную мову
Аніяк не кранулі.

Яна льецца ў вяках
Тою чыстай крыніцай,
І ў блакіце нябёс
Яна ззяе зарніцай.

Голас продкаў нясе
Нам і нашым патомкам,
І ў самотнай красе
Адчуваецца звонка.

Жалем восені чутна
Наша родная мова,
Нейкім спевам пакутным
Адгукаюцца словы.

Безліч гукаў тваіх
Мне ў сэрца запала…
Я душою прыціх,
Быццам слоў не хапала.

І хачу я, каб вы
Ўсе разам адчулі
Гукі слоў тых жывых
Нашай мовы-матулі!

2006

Беражыце спадчыну бацькоў,
Бо для нас яе няма цаны,
За яе пралілі кроў сыны
Без усякіх там дарэмных слоў.

Беражыце спадчыну, бо ўраз
Знікнуць яна можа, і тады
Не пазбегнуць нам такой бяды —
Строгі прыгавор выносіць час.

Беражыце спадчыну для ўсіх,
Бо яна – адзінае, што ёсць.
Праз яе мы бачым прыгажосць,
Роднай мовы казачны разліў.

Беражыце спадчыны сляды,
Бо яны нам ісціну нясуць,
Увесь народ і нацыю вядуць.
Беражыце спадчыну заўжды!

2006

Хто патрыёт сваёй Радзімы,
Хто сэрцам чуе яе плынь,
Той Беларусь сваю не кіне,
Хоць застанецца ён адзін.

І праз гады сваёй няволі
Паўстала з пеплу старана,
І хай не прыйдзецца ніколі
Чуць слова страшнае «вайна».

Няхай патомкам будзе воля,
Хай Беларусь увек жыве,
І хай не прыйдзецца ніколі
Сынам быць нашым у журбе.

І хай не прыйдзецца ніколі
Нам на кагосьці працаваць,
І каб заўсёды з лепшай доляй
Сваю Радзіму ўсхваляць.

І як бы там не павялося,
Заўсёды памятаць аб ёй,
І мець на ўвазе – мы не госці,
І быць з Радзімаю сваёй!

2006

Той сябар лепшы, хто не хлусіць,
Хто мае чэсць быць сябрам вашым,
А хто падманвае ці, мусіць,
Пярэчыць вам, той сябар страшны.

Але сяброўства для мяне —
Ёсць паважанне між людзей.
Сягоння гэта толькі ў сне,
Але не так было раней —

Сябры старыя неразлучны,
Стаяць адзін за аднаго,
Дэвіз у іх адзіны гучны —
Надзея, вера і любоў.

І хоць сяброў такіх нямнога,
У бядзе амаль не знойдзеш іх,
Заўсёды думай пра старога,
Бо новага не знойдзеш ты.

Пачуцці розныя ў людзей,
Аднак ніколі не знікаюць
Надзея, вера і любоў —
Яны натуры акрыляюць.

Надзея мары ўсе гартуе,
Вядзе да лепшага настрою,
І думкі людзям прапануе,
Каб не здаваліся без бою.

І каб заўжды была надзея,
У душы была б заўжды вясна,
Яна б агнём гарэла ў цемры,
Народы б за сабой вяла.

А вера, што бы ні было,
Ніколі сэрца не кідае,
І не пакіне аднаго,
Заўсёды памяць астаўляе.

Яна таксама, як надзея
Народы за сабой вядзе,
І пешчыць цеплынёю сэрцы,
Каб чулі пра яе ўсе!

Любоў растаплівае сэрцы,
Усяляе ў думкі хараство,
Няма ў свеце гэтым месца,
Дзе б не сустрэлася любоў.

Любоў да родных свет трымае,
І шмат чаго любоў дае:
Яна ўсе душы суцяшае
Ў крыўдзе лютай, у журбе.

І шмат пачуццяў розных ёсць,
Аднак галоўныя адны —
Надзея, вера і любоў,
Пачуцці – крыллі для душы!

2007

Застала ў полі навальніца.
Дык што рабіць? Куды бяжаць?
Адразу трэба клапаціцца,
Калі ў поле йдзеш гуляць.

Як тут маланка заблішчыць,
Як хмара градам сыпане…
Куды ж ты хочаш уцячы?
Бяжаць далёка ў полі мне.

Але падняўся вецярок,
І хмары хутка разагнаў.
Я доўга памятаў, як раз
Ад навальніцы ўцякаў.

2007

Адно натхненне мне – Радзіма.
Я з ёю ў сэрцы праз гады
Іду да матчынай хаціны,
Дзе правадзіў свае часы.

І бачыў я, як сонца ўранні
Свяціла промнямі ў акно,
Як урачыста на світанні
Мне грэла душу ўсю яно.

І бачыў я, як лес улетку
Сваёй ліствою красаваў,
І як зімою ўсе палеткі
Снег завірухай апранаў.