Борис Огнев - Светильник жизни

І бачыў я, як птушкі, рыбы,
І ўсё, што жыва на Зямлі,
Дзе нарадзіліся і жылі,
Другога месца не знайшлі.

Вось так і людзі: нарадзяцца,
І дзе маленства правядуць,
Да тога месца маюць ласку,
З ім у сэрцы праз жыццё ідуць.

2007

Яшчэ ляжыць апошні снег,
Але чуваць ужо вясну,
І сонца грэе белы свет,
І праганяе прэч зіму.

На дрэвах почкі набухаюць,
І птушкі радасна пяюць,
Вясну ўсе людзі сустракаюць,
І з ёю радасней жывуць.

Вясна прыроду апранае,
І ручаём сваім звініць,
А лес і поле, – усё губляе
Зімы збялелыя снягі.

Яшчэ ляжыць апошні снег,
А сонца грэе ўжо зямлю,
Вясна прыходзіць – чуйце ўсе,
Вясна, прыходзь, цябе люблю!

2007

Прыгожае неба ўлетку!
Празрыстае, сіняе, чыстае!
Пад ім заквітнеюць палеткі
Радочкамі кветак агністымі.

На небе аблокі прыгожыя
Плывуць, нібы хвалі, удалеч.
І думкі ідуць спадарожныя,
Каб неба такім захавалась.

Каб нашы сыны, нашы ўнукі
Пабачылі неба блакітным,
Каб вой самалётаў не чулі,
А неба каб бачылі чыстым.

Каб нашы патомкі не чулі
Той гул кананады і жах,
І стрэльбы, варожыя кулі,
І страшных пажараў размах.

А толькі каб чулі патомкі
Спяванне драздоў, салаў’ёў,
Каб бачылі неба бясконцым,
А ў ім – нашых родных буслоў.

2007

Даўно лі тыя лозунгі прынялі:
«Ад цемры ды ад гора да шчасця і святла»?
Забылі іх, ці мо не ўспаміналі?
Аднак амаль нідзе няма святла.

Даўно лі мы крывёй сваёй кляліся,
Што Бацькаўшчыну мы не прададзім,
Не так даўно ад Маці адракліся —
А Маці – ад Радзімы, ад зямлі!

Даўно лі мы часіны ўспаміналі,
Як лютая вайна касіла нас,
І лілі слёзы, і не абміналі
Герояў тых, што баранілі нас?

Але цяпер змяніліся настроі,
І хутка мы не будзем успамінаць
Усіх, хто ваяваў, усіх герояў,
Якіх мы ўжо не будзем адчуваць…

Адумайцеся, людзі, як жа гэтак,
Ці мы не любім нашу старану,
Ці мы не хочам бачыць нашых дзетак
У мірную часіну, нге ў вайну?

Чаму ж забылі мы падзеі тыя,
Што прад вачамі многія гады
Стаялі, быццам вобразы жывыя,
А засталіся, нават, толькі сны.

Адумайцеся, людзі, як жа гэтак,
Ці мы не грамадзяне, не сыны,
Чаму ж мы забываем той палетак,
Той рэчцы шум і ціхі гул лясны?

Чаму ж мы забываем тыя бітвы,
Якія тут праходзілі за нас,
Чаму не марым і не клапацімся,
Каб гэта ўсё не паўтарыць праз час?

Адумайцеся вы, пакуль не позна,
Пакуль яшчэ ў вас хапае сіл,
Падумайце аб гэтым вы сур’ёзна,
І зберажыце для дзяцей сваіх.

2007

Прыгожа свеціць сонца,
Растаў апошні снег,
А радасці бясконца…
Прыгожа свеціць сонца.
Заглядвае ў аконца,
І песціць белы свет,
\Прыгожа свеціць сонца,
Растаў апошні снег.

2007

Кранулі сэрца
Кахання стрэлы
І хутка б’ецца,
Кранулі сэрца…
Каханне льецца,
І чутны спевы…
Кранулі сэрца
Кахання стрэлоы.

2007

За что люблю родимый край?
За то, что песнями богат,
За то, что греет светлый май,
На сердце раны не болят.
За то люблю я Беларусь,
Что я душою здесь родился.
И этим очень я горжусь,
Мне край родимый полюбился…

И я желал бы, чтобы ты,
О, Беларусь, о, край мой милый,
Уж не видала бы войны…
И чтобы в парках всех твоих
Цвели, как никогда, красиво
Цветы кудесницы-весны!

2007

Дарагія настаўнікі нашы!
Колькі ведаў вы нам аддалі,
Колькі сілаў і мудрасці вашай
Мы ў школе ад вас прынялі.

І цяпер нас у коледжы вучаць,
І цяпер нам навукі даюць,
Нас цяпер да грамадства далучаць,
Вельмі-вельмі я коледж люблю!

А якія ўмовы для ўсіх
Тут стварылі настаўнікі нашы!
Тут і танцы, і песні адны,
І для творчасці глеба тут наша!

Тут раскроюцца таленты ў нас,
І ўрокі, як сон, праплывуць,
У цікавасці пройдзе тут час,
Колькі ведаў яшчэ нам дадуць!