Борис Огнев - Светильник жизни

Вось лета, спёка надышлі,
І ўсё расце, і ўсё спявае.
Вось грозы свежасць прыняслі,
І хмарачкі ляцяць і ззяюць.

Мой Родны край у гэту пору
Такі прыгожы, як ніколі,
З ім прыгажосць і думкі ўгору
Ляцяць, смяюцца мімаволі.

Але і лета не бясконца,
Жаўцее ўсё наўкол,
Хаваецца ў хмаркі сонца,
Ляціць і жоўты ліст на дол.

І неба плача аб мінулым,
Усё захавалася ў хмары,
А сэрца засталося чулым
І да зямлі радной абшараў.

Мая Радзіма дарагая,
Ты ў сэрцы будзеш назаўжды,
І да цябе я прылятаю,
Каб у душы не мець нужды.

Поле маё, поле роднае!
Усе думкі пра долю тваю,
Ты з прыродаю ўвек згоднае,
Ты заглядваеш у душу маю.

Каласы твае золатам ззяюць,
Чуцен шолах у ветраны час,
І па ветры яны так зайграюць,
Што нябачна ніводнага з нас.

Ты ўзімку бясконца збялелае,
І края твае мне не відаць,
Над табою, як плямачка шэрая,
Птушкі ў вырай усе разам ляцяць.

Кахаю цябе, мая маці радная.
І з ранку, і ўдзень ты са мной,
У сэрцы ты ёсць, і навек, дарагая,
Я помню заўжды, што я твой!

Кахаю цябе, мая маці радная,
Ты ў думках заўсёды маіх.
Ляцяць усе думкі ад краю да краю,
Пра маці – найлепшая з іх.

Радную маю я ўвек не забуду,
І ласку, і шчырасць яе,
І смех яе, радасць увек помніць буду,
І шчасце, адданае мне.
2006

Мне не забыть тот чудный лик
Спасителя Христа.
Казалось, хоть взглянул на миг,
Отверзлись небеса.

Спаситель в душу мне глядит
И тихо, неспеша,
Моей душе Он говорит
О тяжести греха.

Как этот грешный мир Он спас,
Как много пострадал,
И как спасение для нас
Он в этот мир послал.

Мне не забыть тот чудный лик
Спасителя Христа,
И хоть взглянул я лишь на миг,
Увидел небеса.

2006

Вдали от Родины моей
Весну я вспоминаю:
И как журчал, бежал ручей,
Как снег весенний таял.

Вдали от Родины моей
Я лето вспоминаю:
Как напевал мне соловей,
И жаворонок в мае.

Вдали от Родины моей
Я вспоминаю осень.
О, сколько ливней и дождей
Она всегда приносит!

Вдали от Родины моей
Я зиму вспоминаю:
Когда пурга, когда метель
Дорожку заметает.

И как бы ни был мрачен час:
Пусть снег идёт, и пусть метель,
Не будет лучше, чем у нас
Вдали от Родины моей!

2006

Цудоўная раніца ўжо надышла,
Паднялася сонца на ўсходзе,
Як хораша жыць і сябе адчуваць
Свабодным, як птушка ў палёце!

І чыстым паветрам заўсёды дышаць,
І марыць аб чым-небудзь лепшым…
І хочацца жыць і сябе адчуваць
У раніцы гэтай навечна.

Як сладка запеў салавей ля мяне,
Пачаў ён усіх птушак будзіць.
Яго спеў – сапраўдная ода вясне,
Якая за ўсіх гаварыць.

Вось іншыя птушкі спяваць пачалі,
І стаў хор птушылы вялікі.
Шмат песень і гукаў яны завялі —
Не хопіць ніякай разлікі!

Цудоўная раніца ціха прайшла,
Паднялася сонца над намі,
Як хораша жыць і сябе адчуваць
Свабодным, як грыф над гарамі!

О, Господи! Настолько Ты Велик!
Настолько велики Твои Страданья!
В тот страшный час и тот ужасный миг
Нёс на Кресте Ты тяжкое призванье!

Святое древо увидав во тьме,
Все грешники, прозрев, стремятся в Вечность.
И ангелы поют хвалу Тебе,
Невольно позабыв свою беспечность.

О, Господи! Настолько Ты Красив!
Настолько Ты Величествен и Кроток,
Что грешных нас всем сердцем возлюбив,
Терпел насмешки и удары плёток.

О, Господи! Премудрости Твоей
Нет равных в небесах и на земле.
И Ты сияешь ярче всех огней,
И в мире нет подобного Тебе!

2006

В минуту горестного гнёта
Ты к одному всегда стремись,
Когда вокруг теснят заботы,
Одно всегда тверди: «За жизнь!»,

Ведь человек для счастья создан,
Как птица для полёта ввысь.
Живи, весь мир ещё не познан!
Живи и к радости стремись!

2006